Οι άνθρωποι του παλιού ελληνικού σινεμά

Δεν είμαι ιστορικός ούτε του θεάτρου ούτε του σινεμά. Επίσης δεν έχω αρχείο που να προβάλλω σε κάθε ευκαιρία. Ειδικά αρχείο άχρηστων δημιουργημάτων που ήλθαν και παρήλθαν και δεν ξέρω κατά πόσο η αναπαραγωγή τους προσφέρει, ακόμα και ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Θα σταθώ -πριν καταδικάσω ερήμην- σε κάποιες αληθινές ιστορίες ανθρώπων που δούλεψαν στο σινεμά. Που χωρίς να το φωνάζουν συμμετείχαν προσφέροντας στο σινάφι τους δουλειά όταν όλοι οι δρόμοι ήταν κλειστοί.

Δεν έτυχε να δουλέψω με τους ταπεινούς κι αφανέρωτους, τους πιο απλούς, τους λεγόμενους εμπορικούς.

Αξιώθηκα να τιμηθώ από διακεκριμένους αλλά δεν απέφυγα και κάποιες βιντεοταινίες τον καιρό της αυτοκρατορίας τους.

Και όχι δεν δούλεψα ποτέ με τον επαγγελματία Γιάννη Δαλιανίδη που για άλλη μια φορά στοχοποιείται.

Ξέρω όμως για πόσα χρόνια ψήφιζε στη σωστή μεριά αθόρυβα και πόσους δικούς μας έπαιρνε στις ταινίες του τα δύσκολα χρόνια των δεκαετιών του κυνηγητού.

Και εν πάση περιπτώσει, ρίξτε μια ματιά στην επικινδυνότητα μιας ολοένα αυξανόμενης κουλτούρας του τίποτα που προωθείται συστηματικά από ύποπτα ιδρύματα.

Τα φανερά δεν χρειάζονται αφ’ υψηλού υπογράμμιση.

Ούτε το έργο των μεγάλων που εμπνευστήκαν από τους αγώνες του λαού απαξιώνεται -ούτε καν από τους ίδιους.

Το τελευταίο για όσα γράφτηκαν για τον Θεοδωράκη, ως «ευχές» για τα γενέθλιά του.

Αυτά είχα να σας πω.

Με πολλή αγάπη.