Οι αριστεροί ευνούχοι της Εξουσίας

Υπάρχει μια παράξενη προτροπή του Χριστού προς ευνουχισμόν, που την παραθέτει ο Ματθαίος στο ευαγγέλιό του (19:12): «Υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι από την κοιλιά της μάνας τους. Και υπάρχουν άλλοι που ευνουχίστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Και υπάρχουν κι εκείνοι που ευνουχίστηκαν μόνοι τους για τη βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το κάνει, ας το κάνει… (ή «ας προχωρήσει…», όπως ερμηνεύουν άλλοι αυτή την παραίνεση)». Ξέχασε κάποιους ο γιος του Θεού· εκείνους που στο διάβα της Ιστορίας ευνουχίστηκαν μόνοι τους για να καταλάβουν πόστο στην αυλή του αυτοκράτορα. Δεκάδες χιλιάδες οι ευνούχοι αυλικοί του αυτοκράτορα της Κίνας και πλήθος εκείνοι που κατέλαβαν υψηλά αξιώματα στα ανάκτορα του Βυζαντίου. Για όλους αυτούς, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Χριστός μάλλον ενέκρινε έναν τέτοιο «ειρηνικό» μέσο κατάληψης πόστου στην ευλογημένη από τον πατέρα του εγκόσμια εξουσία, όπως έπραξαν στη συνέχεια οι Απόστολοι ―ιδίως ο Παύλος―, οι Άγιοι και σύμπασα η Χριστιανική Εκκλησία. Τελικώς, αρκετοί φτωχοί και αφελείς αμνοί από το ποίμνιο του Θεού αποχαιρέτησαν μακάριοι το πουλί τους, με προσδοκώμενο αντάλλαγμα το μετά θάνατον ουράνιο πόστο, αφού άλλωστε ήταν τόσο φτωχοί που δεν είχαν τι να το κάνουν (ή, μάλλον, «πού να το εισάγουν») και θα έμεναν στο τέλος άνευ ουδενός πόστου και «με το πουλί στο χέρι», με μόνη λύση τη γνωστή και αμαρτωλή μέθοδο της αυτοϊκανοποίησης. Κι αν ήταν νέοι, κάτι γινόταν με την υποκατάστατη αυτή πράξη. Όσοι, όμως, από αυτούς τους μακάριους ανθρώπους ήταν πένητες και αιωνόβιοι είχαν σοβαρό πρόβλημα: τι να το κάνουν αυτοί οι υπέργηροι και πεινασμένοι άνθρωποι του Θεού, στα πρόθυρα του θανάτου, ένα ψόφιο πουλί;

Υπήρξαν, λοιπόν, και κάποιοι άλλοι, από εκείνους «που ευνουχίστηκαν μόνοι τους», όχι όμως «για τη βασιλεία των ουρανών», αλλά για να καταλάβουν ανώτερο πόστο στην αυλή του αυτοκράτορα (αν και οι περισσότεροι, κατέληξαν απλώς κωλοσφουγγάριοι της Εξουσίας) ― όλοι πάντως οι χριστιανοί ευνούχοι για κάποιο πόστο (ουράνιο ή επίγειο) επέλεξαν να ευνουχιστούν. Οι υπόλοιποι, οι αμαρτωλοί δηλαδή, προτίμησαν να το κρατήσουν για τις γνωστές αξίες χρήσης του: ερωτική απόλαυση και (συνήθως μόνο εκ λάθους) αναπαραγωγή. Με περαιτέρω συνέπεια να καταδικαστούν και να καταλάβουν μετά θάνατο πόστο στην κόλαση, όπως ιστορεί η χριστιανική μυθολογία, επειδή ο Θεός ευλόγησε το γαμήλιο πήδημα μόνο για αναπαραγωγικούς σκοπούς και καταδίκασε την συνεύρεση για ερωτική απόλαυση ως σοβαρό αμάρτημα, ακόμα κι αν συνευρίσκεται κανείς εντός γάμου. Αν, όμως, πρόκειται για ερωτική απόλαυση εκτός θεϊκών κανόνων, τότε δε σε σώζει ούτε η κόλαση, εκτός αν ανήκεις στην άρχουσα τάξη σαν τον ευλογημένο απ’ το χριστιανικό θεό Σολομώντα, τον «σοφό» βασιλιά, που όχι μόνο είχε 1000 γυναίκες (συζύγους και ερωμένες), αλλά συζούσε και συνευρισκόταν μαζί τους μέσα σε πρωτοφανή χλιδή και παρά ταύτα χαρακτηρίστηκε ενάρετος και αρεστός στο Θεό. [Παρεμπιπτόντως, αδίκως δόθηκε το όνομα του Αυνάν, στη γνωστή αυτοϊκανοποίηση που πήρε τ’ όνομά του ως «αυνανισμός». Εκείνος και το κράτησε άκοφτο και το χρησιμοποίησε μόνο για καθαρά σεξουαλικούς λόγους, αρνούμενος την αναπαραγωγή που επέβαλαν στην περίπτωσή του οι παραδοσιακοί κανόνες (να τεκνοποιήσει με τη χήρα του αδελφού του) και παραβαίνοντας συνάμα την σχετική εντολή του χριστιανικού θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» (το οποίο μεθερμηνεύτηκε εκκλησιαστικώς «χρησιμοποιείστε το αποκλειστικώς για τεκνοποίηση»). Τώρα πώς ταιριάζει η εντολή αυτή με την προαναφερόμενη παραίνεση ή, έστω, συναίνεση του Χριστού να το κόψουν, ιδέα δεν έχω. Ίσως τότε τεκνοποιούσαν με άλλα φυσικά μέσα, όπως, π.χ., μυρίζοντας κάποιον κρίνο. Όπως και να ’χει, όμως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Πατήρ και οι παπάδες του δείχνουν τόσο ενδιαφέρον για τα πουλιά του ποιμνίου τους.] Θεωρώ, όμως, ότι μεγαλύτερο πρόβλημα αποτελεί εκείνο των πολιτικών ευνούχων.

Εδώ και αιώνες, τουλάχιστον από την εποχή που εμφανίστηκαν οι πρώτοι πολιτικοί ευνούχοι στα επαναστατικά κινήματα, αυτοί βάλθηκαν να τα πρήζουν στους άλλους με διάφορα αγιολογικά τσιτάτα, όπως το περίφημο «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που εκστομίζεται συνήθως καταδικαστικά και συκοφαντικά κατά των κομμουνιστών. Κι αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τους πολιτικούς απογόνους εκείνων των πρώτων πολιτικών ευνούχων, σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για τους αφελείς της εποχής του Χριστού ή για τίποτε πολιτικούς απατεώνες που βάλθηκαν να ευνουχίσουν όλο τον κόσμο κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Τυπικό σημερινό παράδειγμα οι συριζαίοι (αριστεροί της δεξιάς), που, για τον «άγιο» σκοπό της σωτηρίας του ελληνικού λαού και της πατρίδος, κατάφεραν να καταλάβουν τα πόστα της πολιτικής εξουσίας, συγκυβερνώντας με τους ανελίτες (καραδεξιούς της δεξιάς), και που τώρα επιδιώκουν να  συγκυβερνήσουν με τα αραχνιασμένα ζόμπι του παλαιού Πασόκ και με τους δημαρίτες (δεξιούς της οπορτουνιστικής αριστεράς), που είχαν συγκυβερνήσει με τους νεοδημοκράτες της νεοφιλελεύθερης δεξιάς και με τους δεξιούς σοσιαλδημοκράτες του Πασόκ. Σ’ ένα αντιπροσωπευτικό τους κείμενο, σχετικό με το παραπάνω αγιολογικό τσιτάτο, το οποίο κατά καιρούς αναδημοσιεύουν, οι παραπάνω «αριστεροί» πολιτικοί ευνούχοι διακηρύσσουν: «κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα , αλλά αντίθετα τα μέσα προσδιορίζουν το σκοπό». Και διαβάζοντάς το αναρωτιέμαι: μήπως πρόκειται για φτηνούς πολιτικούς απατεώνες που δε σκέφτονται καν ή παριστάνουν πως δεν μπορούν να σκεφτούν ότι η κατηγορία που απευθύνουν εναντίον των κομμουνιστών είναι κάτι που ταιριάζει απόλυτα σ’ αυτούς τους ίδιους, αφού αυτοί είναι που επέβαλαν, με όλα τα «ειρηνικά» και «νόμιμα» μέσα τους, τα μνημόνια με τις άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, την εξαθλίωση στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στους συνταξιούχους, στα πιο φτωχά και καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα; Φυσικά, διέπραξαν και συνεχίζουν να διαπράττουν το κοινωνικό έγκλημά τους για «άγιο» σκοπό, δηλαδή «για το καλό της πατρίδος», για να σώσουν τη χώρα, γιατί είναι «υπεύθυνοι αριστεροί» και για ένα σωρό ηλιθιότητες διηπειρωτικού βεληνεκούς που κατασκευάζουν και πλασάρουν κάθε τόσο στο λαό και στον εαυτό τους. Το μόνο που δεν ομολογούν είναι ο πραγματικός τους «άγιος» σκοπός: τα πόστα της Εξουσίας, με ό,τι αυτά συνεπάγονται. Αλλιώτικα, αν αναγνωρίζουν ότι τα παραπάνω μέσα που επέβαλαν μαζί με τους ακροδεξιούς και με όλο το πολιτικό σινάφι της άρχουσας τάξης είναι μέσα εξαθλίωσης (ή μήπως δεν το αντιλαμβάνονται;), τότε απ’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να καταλάβουν ότι, σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, ο σκοπός είναι βρόμικος. Αλλά εκεί αυτοί, κολλημένοι στα «άγια» μέσα τους, να προφασίζονται κάθε τόσο τους «τεθλιμμένους» για όσα συναποφασίζουν και συνυπογράφουν με όλο το αστικό ελληνικό και ευρωπαϊκό σινάφι σε βάρος του ελληνικού λαού. Και, παράλληλα, έχουν το πολιτικό θράσος να κατηγορούν τους κομμουνιστές και όσους αριστερούς αντιδρούν σ’ αυτά τα εξαθλιωτικά μέσα, αντί να κοιτάξουν τους εαυτούς τους οι άθλιοι και να θρηνήσουν για το ευνουχισμένο πια πολιτικό τους πέος. Αν διέθεταν δηλαδή ποτέ κάτι τέτοιο στα νιάτα τους.

Ας μη σταθούμε, όμως, στο αγιολογικό πλαίσιο που προσπαθούν να μας εγκλείσουν προκειμένου να μας εξαπατήσουν ότι αυτοί είναι ηθικοί, ενώ οι κομμουνιστές προβαίνουν σε κατακριτέες πράξεις για την επίτευξη δήθεν «άγιου» σκοπού. Είναι φανερό ότι με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να θολώσουν το πολιτικό πλαίσιο του αγώνα, ανάγοντάς το σε ηθικοθρησκευτικό. Αν έχουν καμιά αξία τέτοια μαλακά τσιτάτα, αυτά αφορούν αποκλειστικά τους παπάδες και τους αγίους, και καθόλου όσους αγωνίζονται πολιτικά να ανατρέψουν ένα σαπισμένο σύστημα που επιβάλλει την εξαθλίωση στην εργατική τάξη, στους χαμηλόμισθους, στους χαμηλοσυνταξιούχους, στη νεολαία… Στον ταξικό αυτό αγώνα τα βρόμικα μέσα χρησιμοποιούνται από αυτούς που κυβερνούν και από τους κάθε είδους συνεργούς τους, για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και είναι βέβαιο ότι μαζί τους βρίσκεται και η επίσημη Εκκλησία που θεωρεί αυτή την ανατροπή και τα αναγκαία επαναστατικά μέσα επίτευξής της σαν ανήθικα και τα καταδικάζει. Όπως, αντιστοίχως, τα καταδικάζει σαν παράνομα και τα ’χει αναγάγει σε εγκλήματα το αστικό κράτος, το οποίο νέμονται οι «αριστεροί» μας ευνούχοι μαζί με όλους τους αστούς πολιτικούς, συνεργάτες και αντιπάλους  τους.

Παραμένοντας στο ίδιο μεταφορικό/θρησκευτικό επίπεδο του αγιολογικού τσιτάτου που χρησιμοποιούν αριστεροί ευνούχοι της Εξουσίας για την καταγγελία τους, θα έλεγα ότι μοιάζει η κατηγορία αυτή σαν εκείνη των θρησκευτικών ευνούχων, που δεν περιορίζονταν στον ακρωτηριασμό του πέους τους (προκειμένου, βεβαίως, να κερδίσουν πόστο στο βασίλειο του θεού της θρησκευτικής τους μυθολογίας), αλλά κατηγορούσαν συγχρόνως με θράσος ως «αμαρτωλούς» εκείνους που προτιμούσαν να κρατήσουν άκοφτο το πέος τους, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν για τους γνωστούς ερωτικούς λόγους και την ηδονή που αποκόμιζαν από τις σχετικές σεξουαλικές συνευρέσεις. Το αν είναι «άγιος» ο σκοπός της ανατροπής αυτού του ιστορικά σαπισμένου συστήματος ή αν αυτός ο σκοπός αγιάζει τα αναγκαία μέσα επίτευξής του ή, τέλος, αν αυτά τα μέσα αγιάζουν το σκοπό, ας το αφήσουμε στους «αριστερούς» μας ευνούχους και στη μεταφυσική τους. Στην Ιστορία, οι αγωνιζόμενοι λαοί, αργά ή γρήγορα, πάντοτε βρίσκουν τα αναγκαία και κατάλληλα μέσα για να ανατρέψουν τα σαπισμένα συστήματα. Κι αν κάποιοι από αυτούς τους πολιτικούς ευνούχους υποστηρίζουν υποκριτικά ή/και προς εξαπάτηση ότι το σύστημα μπορεί να ανατραπεί με «άγια» μέσα, αφήστε τους να περιμένουν μέχρι τη μυθική Δευτέρα Παρουσία, σαν κι εκείνους στα χρόνια του Χριστού που ευνουχίστηκαν για την ουράνια βασιλεία, αλλά ακόμα περιμένουν με το πουλί στο χέρι.