Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια

Έχουν οι αριθμοί χρώμα; Έχουν πατρίδα, ράτσα, φυλή; Έχουν εθνικότητα; Κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα ανά γεωγραφική περιοχή; Άλλα ήθελα να γράψω τώρα που θέλουν να γίνουν ιδιωτικά τα πανεπιστήμια στη χώρα μας, κι όπως διάβασα από έναν άθλιο καθηγητή, θα ‘ναι και πιο ελεύθερα… Τόσο όσο τα αμερικάνικα που απέλυσαν δύο πρυτάνεις και υποχρέωσαν μια τρίτη να υπογράψει δήλωση μετάνοιας, επειδή οι φοιτητές τους εκδηλώθηκαν υπέρ των Παλαιστινίων και στάθηκαν ενάντιοι στις ισραηλινές θηριωδίες.

Αλλά την ώρα που θρηνούσαμε τα 57 θύματα των Τεμπών, ένα χρόνο μετά την επίδειξη κυριολεκτικά της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και την αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, οι Ισραηλινοί πήγαν και χτύπησαν με βόμβες από ψηλά ανθρώπους, Παλαιστίνιους λιμοκτονούντες, που ‘χαν στηθεί σε μία φρικιαστική στην ουσία της σειρά, για ένα τσουβάλι αλεύρι. Πάνω από 100 νεκροί, πάνω από 700 τραυματίες. Κι αυτούς όμως για νεκρούς τους λογαριάζουμε, όσοι ξέρουμε πως σ’ αυτή τη μαρτυρική λωρίδα γης δεν έχει νοσοκομείο μείνει αβομβάρδιστο, και δεν υπάρχει ούτε φαΐ ούτε νερό, πόσω μάλλον ιατρικό υλικό στην επί γης κόλαση που λέγεται Γάζα.

Αναρωτιέμαι πώς χρειάστηκε μια τέτοια ωμότητα για να διαμαρτυρηθούν, ας πούμε οι ΗΠΑ, μετά από 30.000 νεκρούς, κυρίως γυναικόπαιδα. Λέω οι ΗΠΑ, γιατί στήνουν, κάθε τρεις και λίγο, ολόκληρες πολεμικές επιχειρήσεις για να σώσουν πέντε – έξι δικούς τους όπου Γης. Οι αριθμοί μας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι λένε την αλήθεια. Ε, όχι! Δεν λένε την αλήθεια οι αριθμοί. Έχουν βαρύτητα και αξία διαφορετική, όπως τη δίδαξαν οι ναζί. Δυο – τρεις νεκροί στρατιώτες τους και η απάντησή τους από το Δίστομο στα Καλάβρυτα και αλλού, και παντού. Όσο δεν χωράει ο νους μου τους θαλάμους αερίων, όπου βρήκαν τον θάνατο εκατομμύρια Εβραίοι, άλλο τόσο δεν χωράει ο νους μου τον βομβαρδισμό πεινασμένων σε ουρά ανθρωπιστικού συσσιτίου.

Είναι και κείνο το άλλο, το παλιακό, το …παθός μαθός, που μου τριβελίζει τη συνείδηση, με εξεγείρει και συνάμα με διαλύει. Τι έμαθαν δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν από ανθρώπους με τον αριθμό του Αουσβιτς και του Μπριγκενάου, και του Μπρέγκεν Μπέλσεν στο χέρι; Το ‘χω γράψει στο βιβλίο μου για τη Ρουάντα και το λέω όπου μπορώ, πως οι άνθρωποι της Δύσης, οι πολιτισμένοι, οι ΝΑΤΟικοί και ευρωενωσίτες σε συμμαχίες προθύμων με χορηγούς χρηματιστηριακά γκρουπούσκουλα θεριών, αλλάζουν τους αριθμούς, τα μαθηματικά αυτά καθαυτά, και φτιάχνουν την εξίσωση που τους συμφέρει. Και εμείς το ανεχόμαστε και το συζητάμε. Και βλέπω τις μαύρες τρύπες από τους κρατήρες των βομβών με διαμελισμένα κορμιά, σε πλάνα τραβηγμένα από ψηλά, όπου οι άνθρωποι μοιάζουν με μυρμήγκια, κι από κάτω ακούω τη φωνή του δημοσιογράφου να διαβάζει καθαρά και στεντόρεια την ανακοίνωση του Νετανιάχου, που λέει ότι αυτά τα παλαιστινιακά «κτήνη» ποδοπατήθηκαν από μόνα τους για λίγο φαΐ. Τον φαντάζομαι να υπαγορεύει δικαιολογίες για τη δύναμη που έχει να λέει πως ένας Ισραηλινός ισούται με χίλιους Παλαιστίνιους καθιστός σε τραπέζι με μαχαιροπίρουνο, και σκέφτομαι πως ο …Δράκουλας δεν είναι μόνο στην ταινία. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή το πιάτο με τόσο αίμα θα εξεγερθεί. Εμείς;