Οι “αθώοι εκκεντρικοί” και οι συνήγοροί τους

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ανεξάντλητα για τη μόδα της τηλεμαγειρικής και για το πώς χρησιμοποιείται προς όφελος ενός κοινωνικού συστήματος το οποίο στερεί τα αναγκαία από το “πόπολο” αλλά παράλληλα προβάλλει τα μεγάλα “μαστόρια” και τις πανάκριβες ταβέρνες τους. Όπου -όποιων η τσέπη κουδουνάει από όβολα- μπορούν να θαυμάσουν από κοντά τους διαφημιζόμενους ή και -επί το πλείστον- διαφημίζοντες τα πάντα, αστέρες τιτλούχους της γαστρονομίας.

Οι εκκεντρικοί σεφ μπορούν να μαγειρεύουν χωρίς την κλασική περιβολή που προστατεύει τον πελάτη από τα “φυσικά ιδιώματα” -έτσι αποκαλούσε η πεθερά μου όλες τις βλαβερές ουσίες που διαφεύγουν της προσοχής μας-, μπορούν να φωνάζουν, να προσβάλουν τους πάντες, να κλείνουν μαγαζιά φτωχών επαγγελματιών που τους εμπιστεύτηκαν αφελώς, να βασανίζουν όσους “δεν είναι τόσο αφοσιωμένοι στο μεγάλο λειτούργημα”. Αρκεί βέβαια να διαθέτεις στυλ.

Διότι για να γίνει κανείς μάγειρας απαιτείται πειθαρχία, καψόνια, βασανιστήρια. Όλοι και όλες εμείς που μαγειρεύουμε για τους ανθρώπους μας, ξέρεις τι τραβήξαμε;

Προσωπικά υπέστην το μαρτύριο της σταγόνας με το γλυκό του κουταλιού κατά το δέσιμό του. Στάλα-στάλα το καυτό σιρόπι στο μέτωπό μου ακριβώς σαν το κινέζικο βασανιστήριο.

Μπορεί να μην έγινα δικηγόρος ή φαρμακοποιός, έμαθα όμως να τηγανίζω μόνη μου πατάτες και να μην υποκύπτω στον πειρασμό να δοκιμάσω τα τσιπς που τρώει δημόσια έτερος μεγάλος σεφ.

Όσο για τον πρακτικάριο που τόλμησε να καταγγείλει, έχει μπροστά του μια άξια και αληθινή σταδιοδρομία. Αυτή του  δυναμικού εργαζόμενου για το δίκιο του και τη ζωή του.