Οι μειξόμορφες σειρήνες

Οι σειρήνες του πολέμου μάς είναι οικεία έννοια. Ακόμη κι όσοι δεν έχουν ζήσει πόλεμο, ή δεν έχουν καν ακούσει σε άσκηση τον φριχτό προειδοποιητικό ήχο τους, ξέρουν τι είναι, έστω μέσα απ’ τις ταινίες στο σινεμά παλιά, στην τηλεόραση μετά, στην οθόνη του υπολογιστή τώρα. Είναι σαν μια εξοικείωση με το απόλυτο κακό που είναι ο πόλεμος, αλλά πολύ μακριά από την υπέροχη στάση του προνοητικού, κι όχι απλώς πανούργου Οδυσσέα του Ομήρου, που καταφέρνει να γλιτώσει απ’ τους ολέθριους κινδύνους της θάλασσας και του ταξιδιού του.

Αν δεν το πιάσουμε από την αρχή το νήμα των σειρήνων, σύντροφοι, δε θα καταφέρουμε να διασώσουμε ό,τι σώζεται από τα μάτια και τ’ αυτιά των ψηφοφόρων πολιτών στην εκλογική φουρτούνα. Θα μου πεις πώς μπορεί να επιστρατευθεί και ο Οδυσσέας για να προφυλαχθούν οι σύντροφοι από τους κινδύνους της άγριας θάλασσας των ημερών, όπου οι συστημικές σειρήνες κρύβουν τα δεινά του λαού πίσω από το παρελκυστικό τραγούδι τους, το όμορφο στον ήχο και άθλιο στο αποτέλεσμα; Καθόλου ρητορικό το ερώτημα, και ναι μπορούμε, γιατί αν αφήσουμε την κουλτούρα στα χέρια των αντιπάλων τότε, όπως λέει και ο Όμηρος, «πρώτα στο δρόμο που θα πας θα φτάσεις στις σειρήνες που όλους μαγεύουν τους θνητούς… με γλυκά τραγούδια τον μαγεύουν, σ’ ένα λιβάδι καθιστές κι ένας μεγάλος γύρω είναι από κόκαλα σωρός ανθρώπων που σαπίζουν, και το πετσί τους χάνεται» (Οδύσσεια μ 39-55, μ 158-200).

Ο Οδυσσέας με οδηγίες της Κίρκης φόρεσε σε όλους ωτοασπίδες από κερί, κι ο ίδιος τους είπε να τον δέσουν στο κατάρτι για να μην παρασυρθεί από τις μειξογενείς οντότητες, που ήταν οι Σειρήνες. Μισό σώμα και κεφάλι γυναίκας και μισό σώμα αρπακτικού πουλιού. Σαν τους αστούς ένα πράγμα, που το μισό τους τάζει και τ’ άλλο μισό αρπάζει. Δεν νομίζω ότι υπάρχει απ’ τις σειρήνες του Ομήρου καλύτερη, όχι απλώς παρομοίωση, αλλά προσομοίωση των σειρήνων του καπιταλισμού. Μ’ αυτές τις αρχετυπικές προπαγανδιστικές μελωδίες, που έτσι και τις ακούσεις, καταλήγεις ένας σωρός από κόκαλα. Η δυσκολία συνίσταται στην εποχή μας στο διαχωρισμό του τοξικού από το ταξικό. Το δεύτερο είναι το κατάρτι, στο μέτρο που η ταξική συνείδηση έχει υποχωρήσει στο επίπεδο της ψευδαίσθησης ότι όλοι στο ίδιο καράβι της χώρας μας έχουμε επιβιβαστεί, και άρα όλοι μαζί θα πνιγούμε ή θα σωθούμε στον ωκεανό της οικονομίας.

Μίλαγα τις προάλλες λοιπόν μ’ έναν συνταξιούχο, που έψαχνε να βρει πώς δεν του βγαίνουν τα μαθηματικά της τσέπης του. Και βεβαίως τα είχε προτάξει από τα μαθηματικά των κυβερνήσεων συνεργασίας που πλασάρονται ως εφιάλτης της αυτοδυναμίας στην πορεία προς τις μονές και διπλοτρίδιπλες εκλογές. Αυξήθηκε η σύνταξή μου σημαντικά, έλεγε, αλλά και πάλι το Πάσχα τσίμα τσίμα το ‘βγαλα, και το καλοκαίρι πάλι πουθενά δε θα πάω, κι από φθινόπωρο που το εγγόνι θα φύγει μάλλον για το Πανεπιστήμιο που θα περάσει, για να τσοντάρω στις σπουδές, θα πεινάσω κι εγώ κι η κυρά μου. Αυτός τις συνάντησε τις σειρήνες της ανάπτυξης και της κυβερνητικής δήθεν γαλαντομίας, αλλά στο βάθος τα ‘βλεπε τα κόκαλά του και αυτοκατατασσόταν στους …αναποφάσιστους. Μου πήρε κάμποση ώρα για να του δείξω το κατάρτι. Δεν είναι κι εύκολο στις μέρες μας να δεις το αρπακτικό πίσω απ’ τις εικόνες και τα λόγια ενός επικοινωνιακού ορυμαγδού, που πουλάει σταθερότητα πάνω στις διακυμάνσεις των χρηματιστηρίων, των επιτοκίων, των χρεών, των κερδών, των επενδύσεων, των funds και της χειραγώγησης των εργατικών μαζών.

Το κατάρτι είναι το ΚΚΕ. Κι η χώρα είναι παράδεισος. Κι ανήκει σ’ αυτόν που κωπηλατεί, ψαρεύει, φτιάχνει λιμάνια, καλλιεργεί χωράφια, χτίζει σπίτια, γράφει, σκέφτεται, διαβάζει, τσακίζει τα χέρια του μα στα χώματα μα στο πληκτρολόγιο, φτάνει να ξέρει ότι το καράβι είναι δικό του, κι όχι κάποιου πλοιοκτήτη η γαλέρα. Οποιος δένεται πάνω μας, μαζί μας, δύσκολα θα αποσπαστεί από ψεύτικα μεγάλα λόγια που συμπυκνώνονται σε μορφές που δεν υπήρχαν την εποχή του Οδυσσέα. Αντε, για παράδειγμα, να διαχωρίσεις το αποτέλεσμα το μηδαμινό των επιδομάτων από το …τραγούδι που τα παρουσιάζει σαν δίκαιη αποζημίωση για πολύχρονους βασανισμούς από περικοπές και χαράτσια, και ψάλλουν απ’ το πρωί ως το βράδυ μειξόμορφα τρολ, επίσημα κι ανεπίσημα.

Καράβι χωρίς κατάρτι είναι καρυδότσουφλο. Γι’ αυτό η μάχη δίνεται για ένα ΚΚΕ γερό, σταθερό, διεκδικητικό, ενισχυμένο, που κρατάει το λαό μακριά από τις Σειρήνες και ικανό να καπετανεύει τη ζωή και την τύχη του, με την πείρα του παρελθόντος και την ομορφιά του μέλλοντος.