Οι πεπαιδευμένοι πολιτικοί της αστικής τάξης

Ο αριθμός των αστών πολιτικών που κατέχουν περισπούδαστους ακαδημαϊκούς τίτλους σε κάποιο επιστημονικό τομέα αλλά παραμένουν απελέκητοι όσον αφορά τις βασικές πολιτικές και κοινωνικές αλήθειες είναι τεράστιος. Σε κάποιες, μάλιστα, περιπτώσεις, το φαινόμενο είναι πλειοψηφικό και επικίνδυνο, ιδιαιτέρως όταν αυτοί οι άνθρωποι καταλαμβάνουν θέσεις πολιτικής εξουσίας και καταστρέφουν τις ζωές μας. Πριν από λίγο καιρό άκουγα έναν τέτοιο Πρόεδρο Δημοκρατίας να μιλάει σε αστικό ακαδημαϊκό και πολιτικό ακροατήριο και να ανακοινώνει πως ο Μαρξ έκανε λάθος μιλώντας για εκμετάλλευση, γιατί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει…

Δυστυχώς, το να μπορείς να λύνεις τα πιο δύσκολα μαθηματικά ή φυσικά προβλήματα, ή το να θεραπεύεις τις πιο σοβαρές ασθένειες δεν σε κάνει ντε και καλά κατάλληλο να επιλύσεις τα μεγάλα προβλήματα ενός λαού. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι μάλλον ισχύει το αντίθετο, αν σκεφτεί κανείς ότι  όλοι αυτοί οι αριστοκράτες των διαφόρων επιστημονικών τομέων που αποτέλεσαν τα κατ’ εξοχήν μέλη των αστικών κυβερνήσεων και των κοινοβουλίων της χώρας μας, από τις απαρχές του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, οδήγησαν την Ελλάδα και τη ζωή του ελληνικού λαού στην πτώχευση και στην εξαθλίωση. Και το κακό συνεχίζεται μέχρι να αναλάβει ο ίδιος ο λαός την εξουσία στα χέρια του και να σβήσει από την Ιστορία την αστική τάξη και μαζί τους πολιτικούς της εκπροσώπους, πεπαιδευμένους και απαίδευτους.

Χαρακτηριστική και ιδιαιτέρως επικίνδυνη είναι η περίπτωση της νέας υφυπουργού εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, η οποία δεν πρόλαβε να αναλάβει τα καθήκοντά της κι άρχισε, καίτοι οικονομολόγος, να εκφέρει την ψυχιατρική της «γνώση» και να αποφαίνεται περί «συλλογικής ψυχικής νόσου» και «ψυχικώς νοσούντων» της Αριστεράς. Μίλησε και περί ιστοριογραφίας, ιστορικότητας, ιστορικού αφηγήματος, κι αν της το επέτρεπε ο χρόνος ή η διάθεσή της, πιθανόν να μιλούσε και περί χειρούργησης των αριστερών εγκεφάλων, στην οποία πρέπει να προβεί στο άμεσο μέλλον η κυβέρνηση, δεδομένου ότι διαθέτει τους κατάλληλους ακαδημαϊκούς τής ιατρικής επιστήμης. Απύθμενο θράσος, χαρακτηριστικό και πλεονασματικό στους χαρακτήρες αστικής προελεύσεως, αν και το επώνυμό της παραπέμπει σε βασανισμένους προγόνους που γνώρισαν ολοκαυτώματα. Ίσως σε κάποια άλλη στιγμή θα έχει την ευκαιρία και το θράσος να μιλήσει για την ψυχοπαθολογία της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Ολοκαυτώματος των Ποντίων. Το σίγουρο, όμως, είναι πως στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες που έρχονται αυτή και οι αστοί ακαδημαϊκοί της συνεργάτες θα μιλήσουν για τον ψυχικώς νοσούντα λαό και για την ψυχοπαθολογία της εργατικής τάξης, αφού προβλήματα δεν υπάρχουν παρά μόνο στα κεφάλια των αριστερών κι ούτε υπάρχει, φυσικά,  καμιά εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πρόκειται περί της επιστημονικής μεθόδου της αστικής στρουθοκαμήλου στα πλαίσια της μεταμοντέρνας παπαρολογίας.