Οι ποιητές…
Μα για ν’ ανάψει στον κόσμο η καινούρια πυρκαγιά, πρέπει οι ποιητές, να διαγράψουν με μια μονοκοντυλιά την ανεπάρκεια και τη σύγχυση, την αντιξοότητα και τη δυσχέρεια, το σάστισμα και τα ανώριμα δάκρυα των απορημένων βλεμμάτων και να διατυπώσουν ενσυνείδητα τον κώδικα της δικής τους προσήκουσας λογικής και του αρμόζοντα σεβασμού για τον άνθρωπο που αξιώνει η άλλη επικαιρότητα…
Μέσα στο θόρυβο του ουρανού, του άνεμου και της βροχής, οι ποιητές ας διατυπώσουν ορθά, θεμελιακά κι αξιόπιστα αυτό ακριβώς που εννοούν… Ας καταγράψουν τους οιωνούς κι ας αποκαλύψουν την αντίρροπη δύναμη, το μυστήριο της γέννησης, της ζωής, της θυσίας και του θανάτου, για να αναβαπτιστεί ξανά το πανάρχαιο όραμα πάνω στο αδυσώπητο χώμα, για να ξεκινήσει η καινούρια διαδικασία στη γη, αυτή, που θα αναιρέσει και θα ακυρώσει το φανατισμένο πάθος των ασυλλόγιστων ψυχών, αυτή που θα παραδώσει στην έξαψη του αγέρα την αστόχαστη σιωπή, αυτή που θα εγκωμιάσει την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τη δικαιοσύνη, με φτερά χερουβείμ, σ’ ένα ημιστίχιο…
Κάποιοι εκθειάζουν τη φαυλότητα και τη διαφθορά αντί για την υπεροχή και το μεγαλείο των ουρανών κι άλλοι αποθεώνουν το μαρτύριο και το αίμα αντί για την κοινωνική ισότητα και την παγίωση της φύσης του δικαίου… Και δεν προκρίνεται, όπως αξιώνουν οι καιροί, η επωφελής ιδέα που προσδίδει περιεχόμενο και νόημα στη ζωή, που πυροδοτεί τη βέλτιστη συναισθηματική φόρτιση, τη συσσώρευση και τη διέγερση που καθηλώνουν, ακινητοποιούν κι αχρηστεύουν το μαρτυρικό θάνατο της ύλης!
Οι φωνές των νηπίων αναρριγούν κάτω από τα ερείπια, στη δυσοίωνη σιωπή της καταχθόνιας και ρυπαρής απόστασης, στο κρημνώδες διάστημα του αλλόκοτου μίσους που εμφωλεύει στις ναρκωμένες μας ψυχές, εκεί που ο πόνος κραυγάζει ατελέσφορα κι ολοφύρεται δίχως τύψη πάνω από τις τρύπιες στέγες των σπιτιών, μαζί με την ανελέητη βροχή και το φθοροποιό άνεμο που δε νιώθουν ακόμη τη χρεία να κοπάσουν, να ημερέψουν και να καταλαγιάσουν…
Μα για ν’ ανάψει στον κόσμο η καινούρια πυρκαγιά, πρέπει οι ποιητές, να διαγράψουν με μια μονοκοντυλιά την ανεπάρκεια και τη σύγχυση, την αντιξοότητα και τη δυσχέρεια, το σάστισμα και τα ανώριμα δάκρυα των απορημένων βλεμμάτων και να διατυπώσουν ενσυνείδητα τον κώδικα της δικής τους προσήκουσας λογικής και του αρμόζοντα σεβασμού για τον άνθρωπο που αξιώνει η άλλη επικαιρότητα…
Και τότε, θα αναδυθεί μια θετικότητα που δε θα επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση και μια καινούρια προσδοκία θα φεγγίσει πάνω στο συλημένο και λεηλατημένο χώμα.
Για να σκιρτήσει ξανά στην πλάση κείνη η αρχέγονη ανάμνηση που θα ενδυναμώσει το εξασθενισμένο φρόνημα και θα αναπτερώσει την ευάλωτη πίστη μας…
Για να εισακουστεί το καινούριο άγγελμα που θα μας κινητοποιήσει και θα μας προσανατολίσει αποφασιστικά για την επίτευξη ενός στόχου, γνήσιου, επίδοξου και ανατρεπτικού…
Κι εκεί, στις μεγαλειώδεις στιγμές, που η νύχτα θα ξεστρώσει τα σκοτεινά πέπλα της και θα αποσυρθεί, θα αποκαλυφτούν επιτέλους οι μυριάδες αποχρώσεις του πράσινου στις χορταριασμένες λοφοπλαγιές της αδιάψευστης άνοιξης, για να ξεκινήσει η αθρύλητη πορεία των αναπότρεπτων γυρισμών: των ταγμάτων των αγγέλων, των ορδών των εξόριστων, των λεγεώνων των εκτοπισμένων… Για να βρουν επιτέλους ήλιο, χώμα και νερό οι πανανθρώπινες προσδοκίες κι οι γνήσιες φιλοδοξίες της μάνας γης, για να ορθωθούν σαν τα χλωρά κλαδιά του δάσους, να ριζοβολήσουν στη στάχτη και στα καυτά δάκρυα των ατέρμονων αιώνων, για να γίνουν δέντρα αειθαλή στον ουρανό και πυκνές δεντροστοιχίες στη γη,…
για να ξημερωθούν στη σκιά και στο ήπιο φως των γλαυκών οριζόντων των ανθρώπων τα αδικαίωτα όνειρα…
