Οι ταμπέλες στην πολιτική – Όταν το ΚΚΕ «δεν καταλαβαίνει» το συμφέρον του

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν μιλούσαμε με όρους αγοράς, θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελούν το «brand name» των κομμάτων, τη μαρκίζα που προσπαθούν να κολλήσουν στον εαυτό τους από μόνα τους ή τους βάζουν οι ψηφοφόροι, μετά από αντίστροφη προπαγάνδα που εφαρμόζουν οι αντίπαλοι. Ιδανικά, οι πολιτικοί σχηματισμοί θα ήθελαν αυτά τα δύο να ταυτίζονται, η εικόνα δηλαδή που προσπαθούν να επικοινωνήσουν στον κόσμο να είναι ίδια με αυτό που αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη γι’ αυτά.

Αυτό, βέβαια, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αφού η κοινή γνώμη δεν είναι συμπαγής και ενιαία, αλλά αντίθετα υπόκειται σε συχνές μεταβολές, που σχετίζονται με τα γεγονότα και τις εξελίξεις που διαδραματίζονται στην καθημερινότητα.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το τάδε ή το δείνα κόμμα πως είναι φορέας του καινούργιου και μετά από λίγο το ίδιο κόμμα να διαδίδεται πως εκπροσωπεί τη συντήρηση; Δεν πάει, για παράδειγμα, πολύς καιρός που ο ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμούσε με την ελπίδα, ενώ η ΝΔ με το παλιό και διεφθαρμένο κατεστημένο, ενώ σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται με σκάνδαλα και παλαιοκομματικές πρακτικές και η ΝΔ με τη σοβαρότητα, την πρόοδο και την αριστεία. Πρόκειται για μια συνήθη τακτική ανάμεσα στα αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, με την οποία περνούν από την ακμή στην παρακμή και αντίστροφα, προκειμένου να εμφανίζονται αναβαπτισμένα, φρέσκα, ενίοτε και μετανιωμένα, διεκδικώντας εκ νέου την ψήφο των πολιτών.

Επίσης, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για το ΚΚΕ πως χρησιμοποιεί ξύλινη γλώσσα, παρωχημένες πρακτικές ή δεν μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο; Αυτή η κριτική παρότι δείχνει να είναι καλοπροαίρετη, αφού γίνεται με την ενδεδειγμένη αστική ευγένεια και τον απαιτούμενο καθωσπρεπισμό, στοχεύει στην καλλιεργία της ταμπέλας ενός κόμματος χωρίς σύγχρονα χαρακτηριστικά που είναι μακριά από τις μάζες και τις ανάγκες της κοινωνίας.

Συνοδεύεται συνήθως με τσιτάτα περί άρνησης συνεργασιών, ασφυκτικού διεθνούς παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος και γενικότερα λέξεων και φράσεων που με όχημα τη διαστρέβλωση, προσπαθούν να πείσουν πως εκπροσωπούν τη realpolitik.

Όπως συνέβη και με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, όπου έγινε (και γίνεται) προσπάθεια να επικοινωνηθεί πως δεν στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας, αλλά προσπαθεί να «οργανώσει» αυτή τη διαμαρτυρία για να μην ταλαιπωρεί (!) τους πολίτες. Γι’ αυτό και – υποστηρίζουν οι θιασώτες του – είναι προς το συμφέρον του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, που είναι οργανωμένα έτσι κι αλλιώς από μόνα τους.

Με όχημα, λοιπόν, την παραποίηση του στόχου του νομοσχεδίου, επιχειρείται από την κυβέρνηση να τοποθετηθεί στο ΚΚΕ η ταμπέλα ενός κόμματος που όχι μόνο δεν «σέβεται» τους πολίτες, αλλά δεν καταλαβαίνει και τα συμφέροντά του (!) – που στην περίπτωσή του ταυτίζονται και με το συμφέρον του λαού.

Οι ταμπέλες αυτές κατασκευάζονται πίσω από κλειστά κυβερνητικά γραφεία και επιβάλλονται από τα πάνω προς τα κάτω μέσα από φιλικά προσκείμενα ΜΜΕ, εύηχα σλόγκαν και εκμετάλλευση πολιτικών συγκυριών. Δημιουργούνται από επαγγελματίες του είδους, γι’ αυτό και είναι καλά οργανωμένες, ικανές να διεισδύουν σε ευρύ ακροατήριο και να επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Παρόλα αυτά, δεν είναι μόνιμες, έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα, ο χρόνος του οποίου εξαρτάται κάθε φορά από τις εκάστοτε πολιτικές ταλαντώσεις και φυσικά από την προσπάθεια που καταβάλλουν αφενός τα ίδια τα κόμματα για να τις διατηρήσουν και αφετέρου οι αντίπαλοι για να τις εξασθενήσουν, αντικαταστώντας τες με άλλες που είναι προς το δικό τους συμφέρον.

Καμία ταμπέλα, όμως, δεν μπορεί να υπερισχύσει της προσωπικής επαφής με τον κόσμο, των κοινών βιωμάτων, της συναντίληψης που καλλιεργείται από τα προβλήματα και τα άγχη της καθημερινότητας, της ενσυναίσθησης ανάμεσα σε ανθρώπους με την ίδια θέση στην ταξική πυραμίδα.

Αυτές οι «ταμπέλες» χτίζονται στους δρόμους, πάνω σε γερές βάσεις, σε θεμέλια που δεν κλυδωνίζονται, αλλά αντίθετα όσο περνάει ο καιρός δυναμώνουν, υπερβαίνοντας εμπόδια και προκλήσεις που θέτουν στο διάβα τους τα αστικά κόμματα.