Οι θεοί και οι άνθρωποι

Η  ιστορία των ανθρώπων δε γίνεται να καταγραφεί με αβαθείς λέξεις, με ρηχούς συλλογισμούς ή με υπεραπλουστευμένα νοήματα που αδυνατούν να εξηγήσουν τα γεγονότα και τις αιτίες που τα προκαλούν, έτσι ώστε να εξαχθούν σαφή και τεκμηριωμένα συμπεράσματα…

Ο άνθρωπος πρέπει να υπακούει μόνο στον όσιο λόγο της αντικειμενικής Αλήθειας.  Σ’ εκείνη την Αλήθεια που εκπορεύεται από τους ανοιχτούς ορίζοντες του πνεύματός του, που σείει και συνταράσσει τους παλμούς της καρδιάς του, που δονεί εκείνες τις ευαίσθητες χορδές που απαγκιστρώνουν και απελευθερώνουν τον άρτιο και τον αμερόληπτο  στοχασμό του. 

Γιατί μόνο η αντικειμενική Αλήθεια μπορεί να προσθέσει θεωρητική αλλά και εμπειρική γνώση στον άνθρωπο, να τον εμπλουτίσει με ηθική, με ψυχική και πνευματική ανωτερότητα, ενώ αντίθετα η κατευθυνόμενη “αλήθεια” τα μυθεύματα που έχουν επιβληθεί με τη βία και με τον καταναγκασμό από τα πανούργα ιερατεία διασπούν και  αποσυνθέτουν την κραταιότητα και την αυτοδυναμία του. 

Δεν υπάρχει καμιά πρακτική ανάγκη να καταχωρηθεί ο άνθρωπος ως Θεός στους ουρανούς, μήτε ο Θεός να παρουσιαστεί ως άνθρωπος στη γη γιατί οι ρόλοι των Θεών και των ανθρώπων είναι αυστηρά καθορισμένοι από την απερίφραστη φυσική νομοτέλεια. 

Βασικό καθήκον κάθε νοητικού όντος είναι να εξελίξει τις έμφυτες ικανότητές του, να διευρύνει την αυτονομία της βούλησής του, να ενισχύσει το αντικειμενικό  του κριτήριο, για να μπορέσει να εκπληρώσει με επιτυχία  τον εξέχοντα ρόλο που του ανάθεσε η προνοητική μητέρα φύση.

Ο Θεός παραμένει πάντα ένα πνεύμα αδρανές και αποστασιοποιημένο από τη φωτιά που καίει και ερημώνει τη γη κι ο αιμόφυρτος άνθρωπος, ο προικισμένος με την άγια συνείδηση των αιθέρων, πεζοπορεί στο χώμα μαχόμενος το σκότος και την παραπλάνηση, τις γκρίζες ζώνες της ασάφειας και της αμφιβολίας, επιχειρώντας τη μεγάλη έξοδο για την κατάκτηση του ακατάκτητου, για τη διασφάλιση μιας εξέχουσας θέσης στα παραδεισένια λιβάδια του ουρανού, για την καταγραφή και την  καταχώρησή του εντέλει  στο πάνθεο των όλβιων ηρώων της ακλόνητης και της αταλάντευτης μνημοσύνης του σύμπαντος,…

Οι σταυροφόροι..

Μπουλούκια ξεκινούν οι σταυροφόροι
“για φώτιση και Θεία εκεχειρία”,
οπλίτες, στρατηγοί και ρασοφόροι
να δώσουν στους λαούς ελευθερία…

Με βία, με σπαθί και με μαχαίρι
να φέρουνε στον κόσμο την ειρήνη,
του άπιστου να κόψουνε το χέρι,
να σφάξουν το λωλό το μουεζίνη.

Στρατιώτες του Χριστού με μια σημαία
δεμένη στο ψηλότερο κατάρτι,
μοιράζουν οι ταγοί τα κλοπιμαία
χαράζοντας γραμμές πάνω στο χάρτη.

Χρυσάφια και ασήμια και μπριλάντια
σωρό τα κουβαλούν στη Βενετία,
ν’ αυξήσουν των αρχόντων τα βαλάντια
κι ο λόγος του θεού, μια αμαρτία… 

…………

Μύριοι σφαγιάζονται σ’ ανατολή και δύση
κι άγιοι φονεύουν για το δίκιο του αστού.
Μα ποιος στο αθώο αίμα θα κερδίσει;
Οι πλουτοκράτες του Αλλάχ και του Χριστού!