Όμως αυτός δεν παραδέχτηκε την ήττα!

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους. Εκείνος δε μίλαγε πολύ, άφηνε τους ποιητές να μιλούν για εκείνον και τους συνόδευε ταπεινά με τις μουσικές του. Έλεγε τα πάντα χωρίς να λέει τίποτα. Δε χρειαζόταν να πει κάτι παραπάνω, έβαλε απλά στα δικά μας χείλη τα λόγια του Μαγιακόβσκι, του Χικμέτ, του Μπρεχτ,  του Ρίτσου, του Καββαδία, του Καβάφη, του Καρυωτάκη, του Αναγνωστάκη, του Τριπολίτη, του Αλκαίου, του Ελευθερίου, του Λάδη, του Λαχά, του Μιχαηλίδη, του Σούση, της Νικολακοπούλου, του Ιωάννου και άλλων που τώρα ίσως ξεχνάω, ανασκαλεύοντας την πλούσια εργογραφία του στη δισκοθήκη μου. Είναι νωπό το τραύμα και πονάει, καθώς δίσκο το δίσκο συνειδητοποιεί κανείς πόσα κέρδισε  μα και πόσα ακόμα πρόκειται να χάσει από σήμερα που το πιάνο του Θάνου σίγησε οριστικά. Διότι μέχρι χθες ακόμη, ο Θάνος έγραφε μουσική στο μυαλό του, είχε αστείρευτη ζωή μέσα του, είχε πολλά ακόμη να μας προσφέρει απλόχερα, είχε δει καθαρά πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσει, πόσες φωλιές νερού να συντηρήσει μέσα στις φλόγες. Ήξερε πως ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως αυτός δεν παραδέχτηκε την ήττα!

Ακόμα και στην ύστατη μάχη που κλήθηκε να δώσει τους τελευταίους μήνες, μια από τις ελάχιστες μάχες που δεν είναι μόνο ταξική και σαφώς είναι πάντοτε άνιση. Και όμως στάθηκε πάλι μαχητής, κατάφερε πολλά καίρια πλήγματα στον εχθρό, κέρδισε πολλές μάχες, τον κούρασε μα και κουράστηκε. Η μάχη αυτή όμως είχε μια ιδιομορφία, καθώς εκατέρωθεν του προμαχώνα βρίσκονταν ο Θάνος. Ήταν μάχη Θάνου εναντίον Θάνου. Και σε μια τέτοια μάχη, στην ουσία πολεμάς εναντίον του εαυτού σου, όσο σκληρότερος μαχητής είσαι εσύ, τόσο σκληρότερος γίνεται και ο αντίπαλος. Το πνεύμα του Θάνου ήταν ακαταμάχητο, μα ως συγκοινωνών δοχείο του βιολογικού του σώματος, κατέληγε ακαταμάχητο και το σαρκίο του. Να γιατί είναι άνιση η μάχη με τον καρκίνο. Όταν το κορμί σου το ίδιο σου κηρύξει τον πόλεμο, ο εχθρός βρίσκεται μέσα και τα κάστρα πάντοτε πέφτουν έτσι, από μέσα.

Ανασκοπήσεις και χρονικά θα γραφτούν αρκετά για τα έργα και τις ημέρες σου, όσο για συλλυπητήρια και δακρύβρεχτες δηλώσεις θα κατακλείσουν τα μέσα. Όλοι θα σπεύσουν να κλάψουν το χαμό σου και να δηλώσουν τα τετριμμένα περί της ανυπολόγιστης απώλειας και της Ελλάδας που πτωχεύει έτι περαιτέρω. Συγχωρέσε μου τη βλασφημία, αλλά αμφιβάλλω για το πόσο αλήθεια πενθούν όλοι εκείνοι που σε λοιδορούσαν την επομένη των φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, όλοι αυτοί που δημοσίευαν τα λιβελλογραφήματα τις ημέρες των εκλογών που δήλωνες τη στήριξή σου στο ΚΚΕ. Δεν πέρασαν δα και χρόνια από τον Ιούλη. Το δε αισχρότερο όλων είναι να έχουν το θράσος να σκυλεύουν το χαμό σου, όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι στο λαό, μόνο και μόνο για να κερδοσκοπήσουν ψηφοθηρικά από το όνομα και το έργο σου. Για τη λύπη που εξέφρασαν τα φασιστοειδή του Βελόπουλου τι να σχολιάσω; Ήταν η μόνη ιλαρή νότα των τελευταίων ωρών, το να λυπούνται αυτοί, που ως γνωστόν δεν έβγαζαν στιγμή από το στόμα τους την Καντάτα για τη Μακρόνησο. Εκτός αν όντως λυπούνται που δεν πρόλαβαν εκείνοι να σε στείλουν στη Μακρόνησο. Αλλά και εσύ ρε Σύντροφε, προβλήματα τους βάζεις και μετά θάνατον; Είναι δυνατόν αντί στεφάνων να τους ζητάς να στείλουν χρήματα στα ασυνόδευτα λαθρομεταναστάκια της Μόριας;

Σε όλους εμάς Σύντροφε Θάνο, δε θα λείψεις διότι θα είσαι πάντα εκεί δίπλα μας, θα συνοδεύεις τους αγώνες μας με το έργο σου, ένα έργο που μελοποίησε τις επαναστάσεις, μελοποίησε τις λαϊκές κατακτήσεις, μελοποίησε τις θυσίες και τα όνειρά μας. Θα ζεσταίνεις τις ψυχές μας, όταν θα σφίγγουμε τα δόντια και θα συνεχίζουμε το δρόμο. Εσύ ξεκουράσου, έκανες πολλά. Θα κρατήσουμε εμείς τη σημαία ψηλά. 

Και ας λεν πως άλλαξαν τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες, κι ας ανακοίνωσαν επισήμως πως είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος. Εμείς ότι και να είναι τ’ άστρα, θα τους βγάζουμε τη γλώσσα μας, γιατί για εμάς το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε. Όσο φράζουν το δρόμο σε ανθρώπους, η ανθρωπότητα πισωπατά. Το μέλλον δε θα ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο… Θα το ξελασπώσουμε εμείς, θα το αρπάξουμε από τα βράγχια και απ’ την ουρά. Και τούτο το μέλλον δε χωρά φασισμό, δεν ανέχεται καπιταλισμό. Θα είναι ηλιόλουστο, πανανθρώπινο και σοσιαλιστικό. Εξάλλου ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον. Μας έμαθες καλά τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του. Τον καταλάβαμε βαθιά το φασισμό, δε θα πεθάνει μόνος, θα τον τσακίσουμε εμείς! Και αν έχει αλλάξει τόσο ο καιρός, και αν η ανάγκη γίνεται ιστορία, και αν η ιστορία γίνεται σιωπή, κάνε λίγο υπομονή, έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, ή κόκκινη από ζωή, ή κόκκινη από θάνατο. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό. Έτσι πρέπει να γίνει και έτσι θα γίνει! Εσύ μας φώτισες το δρόμο που χάραξαν οι ποιητές και τον βάδιζες μαζί μας πάντα γελαστός, έγινες φίλος με το χάρο και έφυγες με τσιγάρο στα χείλη. Ανέβα λοιπόν στην κουκέτα σου και πέσε να ονειρευτείς σε ψάθα από φιλύρα, εκεί ψηλά στο ακομοδέσιο του Steamer Tank “Fjord Folden”, καθώς αυτό θα ταξιδεύει καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν. Ξέρεις το ξεπροβόδισε εκείνος ο φίλος σας ο Νορβηγός πιλότος ο Νάγκελ Χάρμπορ. Καλά ταξίδια Θάνο μου στις θάλασσες του κόσμου!

ΥΓ: Εμείς θα τα ξαναπούμε αύριο το μεσημέρι στο 1ο, εκεί που θα έρθουμε να σε χαιρετίσουμε και να σου εκφράσουμε την αγάπη μας, μ’ ένα μπλουζ. Ένα μπλουζ η αγάπη μας πένθιμο, μια πομπή μαύρων αυτοκινήτων. Με κορδέλες μοβ, με ορχήστρα μοβ, σε πορεία μοβ, όλα μοβ. Ένα μπλουζ η αγάπη μας πένθιμο, η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων…!