Ορυμαγδός

Σε μια σουρεαλιστική εικαστική εκδοχή του ο κορονοϊός παίρνει τη μορφή Νάνου Γελωτοποιού, που είναι σκαρφαλωμένος στο Γίγαντα Καπιταλισμό, του τραβάει την πολύχρωμη μάσκα και αποκαλύπτει το ζοφερό, αποτρόπαιο, τερατώδες πρόσωπο του.

Ένα Παιδί στην Αμερική δεν πρόλαβε να μετρήσει τα’ άστρα… ήταν ανασφάλιστο!

Ένας Απόμαχος της δουλειάς στην Ισπανία… ήταν αχρείαστος πια στην οικονομία της αγοράς!

Ένας Γιατρός στην Ιταλία υπό τις κλαγγές χειροκροτημάτων ακολούθησε τον Δάντη από την κόλαση στο φανταστικό επουράνιο παράδεισο του… με ατομική του ευθύνη !

Εκατομμύρια Άνθρωποι στον πλανήτη, γυμνοί απισχνασμένοι εξαγνίζονται σε αργή πομπή προς τη θυσία, υπό τους ήχους γυναικείων ολολυγών… είναι μιαροί, περισσεύουν!

Σου τα έλεγαν, αλλά Εσύ πίστεψες τους Άλλους… Αυτούς που τώρα Σε προσφέρουν θυσία στο χθόνιο θεό τους… το κέρδος!

Δεν αφουγκράστηκες ποτέ το σοφό και τίμιο Γερο Τζόν (Λοκ) που πρώτος στα ψιθύρισε στ’ αυτί αιώνες πριν από αγάπη… στο λίγο, είναι αλήθεια, ελεύθερο χρόνο σου αποκαμωμένος από τη δουλειά, είναι αλήθεια, έβλεπες μόνο survivor κολακεύοντας το επιθήλιο της ψυχής και του μυαλού Σου!

Ούτε τους άλλους σοφούς τους άκουσες ποτέ το Βολταίρο, το Μοντεσκέ, το Ρουσώ και τους μεταγενέστερους που στα έκαναν ακόμη πιο λιανά… άλλοτε έλεγες σε κουράζουν κι άλλοτε με περισσή αφέλεια ότι δεν σε ενδιαφέρουν αυτά που… κατ’ εξοχήν σε Εσένα αφορούσαν!

Έλα… σήκωσε τώρα το κεφάλι , φόρεσε τα ρούχα Σου και με ένα δυνατό πήδο κι ένα χαμόγελο γλυκό βγες από την πομπή της θυσίας και…

Τραγούδα δυνατά τη Μασσαλιώτιδα «Allons enfants de la patrie…»

Κοίτα στα μάτια τους συντρόφους Σου και τραγούδα με την ψυχή Σου το Θούριο «Ως πότε παλληκάρια…»

Ύψωσε τη φωνή Σου στα σύννεφα να τα σκορπίσεις για να φανεί ξανά ο ήλιος… «Una matina mi son svegliato, o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!…»

Το δίκιο απ’ τον κρατήρα βγαίνει σαν βροντή σαν κεραυνός…

Aπό τον τοίχο του Τάκη Πετρόπουλου, αντιδήμαρχου Πατρών

Σκίτσο: Κώστας Βάης