Όταν η Κατερίνα Γώγου συνάντησε τον Στέλιο Καζαντζίδη

Αυτή την περίοδο προβάλλεται στους κινηματογράφους η ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου Υπάρχω, με θέμα τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη και πρωταγωνιστή τον Χρήστο Μάστορα. Η πρωτοφανής εμπορική επιτυχία της ταινίας, το ενδιαφέρον και οι συζητήσεις που έχει προκαλέσει δείχνουν ότι τα τραγούδια που ερμήνευσε ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής κάθε άλλο παρά ανεπίκαιρα είναι. Η φτώχεια, η βιοπάλη, η προσφυγιά, η ξενιτιά είναι θέματα που απασχολούν ακόμα την κοινωνία. Για αυτό έχει δείξει ενδιαφέρον για την ταινία και ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, που δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Καζαντζίδη όσο ζούσε.

Η Κατερίνα Γώγου σε ένα ποίημά της με τίτλο Θέλω να κουβεντιάσω, απ’ την ποιητική συλλογή Τρία κλικ αριστερά, που κυκλοφόρησε το 1978 αναφέρεται στον Στέλιο Καζαντζίδη. Συγκεκριμένα γράφει «και συ να’ σαι φίλος. Φίλος – φίλος έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης». Αυτό το ποίημα περιλαμβάνεται και στον δίσκο Στο δρόμο που κυκλοφόρησε το 1981 στον οποίο η Κατερίνα Γώγου διαβάζει ποιήματά της με συνοδεία μουσική του Κυριάκου Σφέτσα. Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο ποίημα, όπως όλα της συλλογής, δεν έχει τίτλο. Ο τίτλος προήλθε απ’ τον πρώτο στίχο του ποιήματος για τις ανάγκες του δίσκου. Επίσης το απαγγέλει η ίδια και στην ταινία Παραγγελιά του Παύλου Τάσιου που βγήκε στις αίθουσες το 1980.

Με μια πρώτη ματιά η αναφορά της Γώγου στον Καζαντζίδη μοιάζει παράξενη. Για όσους και όσες γνωρίζουν όμως το έργο τους δεν είναι. Και οι δύο αναφέρθηκαν σε φτωχούς και κατατρεγμένους ανθρώπους που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο. Μίλησαν άμεσα για τον πόνο που προκαλεί η κοινωνική ανισότητα. Κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν η λαϊκότητα. Η γνήσια λαϊκότητα των ανθρώπων που ξέρουν καλά τι σημαίνει μεροκάματο και αγώνας για επιβίωση, που ξέρουν τι σημαίνει διωγμός και καταπίεση. Είναι πολύ συνηθισμένο σε δημιουργούς και καλλιτέχνες που μιλούν για πόνο να κολλάνε την ετικέτα της μιζέριας. Ίσως γιατί ο πόνος και οι αιτίες που τον προκαλούν είναι ένα θέμα ταμπού.

Νίκος Σουβατζής