Όταν λες “όλοι μαζί”;

Όταν ακούω αυτό το “όλοι μαζί μπορούμε” ομολογώ πως μου έρχεται συνειρμικά στο μυαλό ο Άσιμος να λέει “ντιρλι-ντίρλι-ντίρλι-ντι, όλοι μαζί βρε ντιρλιντί“. Μπορεί να τρολάρει, αλλά είναι χίλιες φορές πιο σοβαρός από αυτούς που μας λένε πως “όλοι μαζί μπορούμε”.

Θυμάμαι επίσης το “όλοι μαζί το βράδυ στη Βανδή” που φώναζαν στα γήπεδα, για να πικάρουν οι αντίπαλοι οπαδοί τον Ντέμη Νικολαΐδη.
Και την ατάκα “μα Έλληνας να ντουφεκάει Έλληνα;” (που ήταν άδοξος επίλογος σε μια σπουδαία καριέρα για το Βέγγο). Ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν Έλληνας εκμεταλλεύεται Έλληνες και γενικώς εργάτες, χωρίς διακρίσεις στην εθνικότητα ή το χρώμα του δέρματος (ή μάλλον με ρατσιστικές διακρίσεις, ακριβώς για να ρίχνει την τιμή της εργατικής δύναμης όλων των εργατών, Ελλήνων και ξένων).

Φυσικά και χρειάζεται ενότητα, σε ποια βάση είναι το θέμα.

Δε μας χρειάζεται ένα “όλοι μαζί” όπου αριστεροί (κάποτε στο Τέξας) τραγουδιστές παν σε γιορτές εφοπλιστών και δεξιοί βουλευτές τραγουδάνε “ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή” (σε Σαββοπουλικές καταστάσεις). Δε θέλουμε το “όλοι μαζί τα φάγαμε” ή το “όλοι μαζί φταίμε για την κρίση”. Ούτε μια “ενότητα” όπου αρνιά και λύκοι αποφασίζουν δημοκρατικά “όλοι μαζί” τι θα δειπνήσουν το βράδυ.

Το “όλοι μαζί” που χρειάζεται είναι η ενότητα του εργαζόμενου λαού ενάντια σε αυτούς που τον εκμεταλλεύονται και παρασιτούν εις βάρος του. Κι άλλα τέτοια, που οι “όλοι μαζί μπορούμε” θεωρούν εντελώς ξύλινα. Αν και δεν υπάρχει κάτι πιο ξύλινο από τις επικλήσεις μιας κούφιας “ντίρλι-ντίρλι-ντι όλοι μαζί” ενότητας.