Πάγκαλος καλός μόνο μουγκός

Σε μια ιστορία του παλιού καλά Αρκά, που δεν είναι αστικός μύθος σαν το “παλιό καλό ΠαΣοΚ”, στο κοτέτσι του “Κόκκορα” -αν και θα ταίριαζε μάλλον το γουρούνι στην περίσταση-, δυο κότες σχολιάζουν τον κεντρικό ήρωα που φωνάζει και γίνεται ανυπόφορος.

-Μα γιατί δεν του κάνουν μια ευθανασία;
-Μη γίνεσαι υπερβολική. Στην περίπτωσή του θα αρκούσε μια αφαίρεση των φωνητικών του χορδών.

Το θυμήθηκα συνειρμικά, με αφορμή το μεγάλο στόμα του Πάγκαλου. Μεγάλο όχι προφανώς γιατί τρώει πολύ, ούτε γιατί ξεστομίζει πως “όλοι μαζί τα φάγαμε”. Αλλά για το τελευταίο μαργαριτάρι, με την ατάκα “Τούρκος καλός, μόνο νεκρός”, που ρίχνει λάδι στη φωτιά και έρχεται να δέσει… “προφητικά” -λες και την προέβλεψε- με τη σημερινή εξέλιξη με την ακταιωρό.

Είναι εντυπωσιακό βέβαια πως αυτό έρχεται από τα χείλη ενός πρώην υπουργού που είχε παραδώσει ουσιαστικά τον Οτσαλάν στα χέρια της τούρκικης κυβέρνησης, παίζοντας τότε το χαρτί της ελληνοτουρκικής φιλίας.

Βασικά όμως δεν υπάρχει κάτι παράξενο στα παραπάνω. Ο αστικός πολιτικός κόσμος αλλάζει απόψεις σαν τα πουκάμισα, φορώντας κάθε φορά αυτό που ταιριάζει στη συγκυρία, με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. ‘Ετσι ένας παλιός σοσιαλδημοκράτης (που ακόμα παλιότερα δήλωνε κομμουνιστής) περνάει εύκολα στην αντίπερα όχθη και μπορεί να εμφανίζεται με ακροδεξιά, τουρκοφάγα ρητορική, παίζοντας ρόλο λαγού σε κάποια ζητήματα.

Ο Πάγκαλος μπορεί να εκφράζει το πιο επιθετικό τμήμα του ελληνικού καπιταλισμού, που βλέπει τους τούρκους ανταγωνιστές της στριμωγμένους στην παρούσα φάση, χωρίς το στρατηγικό συμμαχικό στήριγμα των ΗΠΑ και του Νατοϊκού ιμπεριαλισμού, και θεωρεί πως μπορεί να προωθήσει τις θέσεις του, κεφαλαιοποιώντας συγκεκριμένα οφέλη.

Εξάλλου, το εθνικιστικό αφήγημα που ξαναζεσταίνεται και καλλιεργείται συστηματικά τις τελευταίες ημέρες δε θα μπορούσε να είναι μιας (κι επιλεκτικής χρήσης) χωρίς να βρει επικίνδυνες προεκτάσεις, σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι και είναι πάντα ορατό το ενδεχόμενο γενικευμένης πολεμικής σύρραξης.