Παλαιστίνη μου, τι τραγούδι να σου πω;!

Σκέψου, να ξυπνάς από τη μυρωδιά του θανάτου, από τις στάχτες, τις βόμβες, τα ματωμένα χέρια που σε σκουντάνε και εκλιπαρούν για βοήθεια, τα ουρλιαχτά των ανθρώπων, τους ήχους των κατεδαφισμένων σπιτιών. Να ξυπνάς, από την πείνα και από τη δίψα. Σκέψου να είσαι παιδί και τα ρούχα σου να είναι κομματιασμένα, τα παιδικά παιχνίδια σου να είναι καμένα και σκορπισμένα, να μην έχεις παράθυρο, παρά μόνο θρύψαλα και σπασμένα τζάμια με φόντο το μαύρο. Πάντα το μαύρο. 

Σκέψου, η καθημερινότητά σου να είναι αβίωτη, να κλαις με αναφιλητά, να θρηνείς και να μην προλαβαίνεις να θάψεις τους νεκρούς σου, να ζεις την βαρβαρότητα και την εξαθλίωση, να σου απαλλοτριώνουν το σπίτι, να σε ωθούν σε εξαναγκαστικές μετακινήσεις και να σε ξεριζώνουν από την πατρίδα σου.

Σκέψου, τη ζωή να προχωράει και εσύ να είσαι απών. Να είσαι θύμα βασανιστηρίων, να βρίσκεσαι πίσω από τα κάγκελα κάποιας φυλακής, να είσαι έγκυος και να ακούς τους ήχους από τις ρουκέτες. Να ισορροπείς ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. 

Σκέψου, να βλέπεις παντού καμένη γη, καμένες πόλεις, νεκρά παιδιά και αίμα. Μόνο αίμα. Σκέψου για μια στιγμή να ήσουν εκεί. Να ήσουν στη δική τους θέση. Σε μια ζωή δίχως νόημα, δίχως ελπίδα, δίχως παρόν και μέλλον, δίχως φωνή. Αλήθεια, θα άντεχες και μόνο στη σκέψη;!

Παλαιστίνη μου, τι τραγούδι να σου πω;! Αναγνωρίζω μόνο το δικαίωμά σου να παλεύεις και να αντιστέκεσαι ενάντια στην κατοχή. Στέκομαι αλληλέγγυα στο βασανισμένο σου λαό που ορθώνει ανάστημα και αγωνίζεται για το δίκιο και για τη λευτεριά. 

Παλαιστίνη μου, όχι δεν είμαι με την Χαμάς, είμαι μόνο με τον άνθρωπο και θα αγωνίζομαι μαζί με αυτόν για την ειρήνη των λαών. Για να ζουν μαζί, αδελφωμένοι.

Παλαιστίνη, αδερφή μου, «Τι τραγούδι να σου πω χωρίς ουσία, να το φτύνουν οι σοφοί κι οι μπερδεμένοι, να γεννιέται στα ρηχά κι εκεί να μένει, να μην έχει λάμψη ούτε αξία, μα να φέγγει στη δική σου καταχνιά»;…

Υπ. σημ: Το κλείσιμο του κειμένου είναι από το τραγούδι του συγκροτήματος Ενδελέχεια, με τίτλο: Τι τραγούδι να σου πω.