Παραμύθι χωρίς Δράκους

Μια φορά και έναν καιρό στο σε μια χώρα πολύ πολύ μακριά ζούσε ένας μικρός ναζί. Επειδή η χώρα του δεν τα πήγαινε και πολύ καλά τον τελευταίο καιρό και τόσο οι άνθρωποι όσο και οι θεσμοί είχαν εξαθλιωθεί ο μικρός ναζί μας άρχισε να μαζεύει κι άλλους μικρούς ναζί.

Έκαναν ένα κόμμα, τραμπούκιζαν κόσμο, εκβίαζαν, σκότωναν και όλα τα πράγματα που κάνουν οι μικροί ναζί.
Ο φίλος μας ο ναζί λοιπόν σιγά σιγά ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία και έγινε μέχρι και αρχηγός του κόμματος των ναζί. Όμως οι άλλοι ναζί δεν ήθελαν να είναι αρχηγός ένας τυχάρπαστος μικρός ναζί και έτσι ήθελαν να τον ρίξουν.
Τα πράγματα ήταν δύσκολα για τον φίλο μας τον μικρό ναζί και έπρεπε να δράσει. Έτσι αποφάσισε να κάνει ένα μικρό πραξικόπημα. Πήρε λοιπόν τους φίλους του, πήγαν για μια μπύρα και εκεί που την έπιναν φώναξε “ΗΣΥΧΙΑ! ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΕΔΩ”.

Φυσικά το αστικό κράτος δεν μπορούσε ακόμα να αφήσει τον φίλο μας τον μικρό ναζί να κάνει το πραξικόπημα οπότε έστειλαν δυνάμεις για να τον καταστείλουν. Βέβαια επειδή δεν ήταν τίποτα μπολσεβίκοι, ή αριστεροί, αλλά τίμιοι ναζί η καταστολή ήταν ιδιαίτερα ήπια. Όμως συνέλαβαν τον φίλο μας τον μικρό ναζί.

Ξεκίνησε λοιπόν η σφοδρή δίκη του μικρού μας ναζί και πολλοί έλεγαν ότι η τιμωρία θα ήταν ακόμα και θάνατος. Αλλά, επειδή στο δικαστικό σώμα υπήρχαν πολλοί φίλοι του μικρού ναζί τελικά η δίκη εξελίχθηκε σε ένα άτυπο συνέδριο του κόμματος. “Και να μην το ξανακάνετε” τους είπαν τελικά οι δικαστές και φυσικά οι περισσότεροι φίλοι του μικρού ναζί αφέθηκαν ελεύθεροι. Αλλά όχι αυτός.

Αυτόν τον έκλεισαν σε έναν όμορφο πύργο και έγραφε και έγραφε μέχρι που έγραψε ένα όμορφο βιβλίο και εκεί με τους υπόλοιπους υποστηρικτές του περίμενε τις όμορφες συνθήκες να ωριμάσουν, να έρθουν να του δώσουν ένα φιλί και να γίνει κι αυτός ένας όμορφος Φύρερ επιτέλους.

Δεν φτάνει να στείλουμε τους ναζί στην φυλακή. Πρέπει να τους πετάξουμε μια για πάντα στα σκουπίδια της ιστορίας.
Εκεί που ανήκουν.