Παράνομος είναι ο κόσμος της εκμετάλλευσης και καταχράται τη δική μας ανοχή!

Η απεργία διαρκείας του σωματείου των εργαζόμενων στην COSCO βγήκε με απόφαση δικαστηρίου παράνομη και καταχρηστική. Αντιθέτως το έγκλημα και ο τραγικός θάνατος του Δημήτρη Δαγκλή έμεινε χωρίς τιμωρία ή απόδοση ευθυνών και δεν απασχόλησε τη δικαιοσύνη. Με ζωές εργατών θα ασχολούμαστε τώρα… Αυτά είναι μες στο παιχνίδι της παραγωγής και της επιβίωσης, λες και παίζουμε “το παιχνίδι του καλαμαριού” (Squid Game) στην πραγματική ζωή. Ο παίκτης Νο 8 εξαλείφθηκε…

Αλλά η φάμπρικα της αστικής δικαιοσύνης δε σταματά. Συνεχίζει αδιάκοπα να βγάζει αποφάσεις ενάντια στους αγώνες της τάξης μας, να βγάζει παράνομες και καταχρηστικές 9 στις 10 απεργίες -ιδίως όταν είναι διαρκείας. Οι απεργίες στρέφονται ενάντια στις βάσεις της εκμεταλλευτικής μας κοινωνίας και τον κύκλο αναπαραγωγής της, απειλούν τα θεμέλιά της και τη λυδία λίθο της υποταγής και οφείλουν να παταχθούν ή να γίνουν διακοσμητικό στοιχείο, πχ με ένα λουλουδάκι στο πέτο. Αν με τις απεργίες δεν έβγαινε τίποτα, δε θα τις έβγαζαν παράνομες…

Τα εργοδοτικά εγκλήματα, αντιθέτως, δεν είναι παράνομα. Προβλέπονται από το καταστατικό και τη ληξιαρχική πράξη γέννησης αυτού του κόσμου. Προβλέπεται να μένουν ατιμώρητα και να βαφτίζονται βολικά “ατυχήματα”. Προβλέπεται να μην καταγράφονται καν σε επίσημες στατιστικές, γιατί παραείναι μακάβριες και χαλάνε το επίσημο αφήγημα.

Τα εγκλήματά τους δεν… ταλαιπωρούν τον κόσμο, δε σταματούν το “θαύμα” της ανάπτυξής τους. Ίσα-ίσα. Σε αυτά είναι χτισμένο και τα απαιτεί για να στεριώσει, σα σύγχρονο γεφύρι της Άρτας. Ο,τι μας σκοτώνει τους κάνει πιο δυνατούς.

Οι αντιδραστικοί τους νόμοι βγάζουν παράνομη και καταχρηστική τη δική μας αντίδραση, γιατί είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της εγκληματικής τους δράσης. Οι νόμοι τους μετά βίας -και με μπόλικη κρατική βία- ανέχονται την ύπαρξή μας. Μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε. Στο εξής σε αυτόν τον θίασο μόνο ως φαντάσματα. Αλλά ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον σάπιο κόσμο τους, που ρουφάει εργατικό αίμα για να ξανανιώσει και να μείνει ζωντανός.

Αυτός ο κόσμος που βασίζεται στην εκμετάλλευση, που την βαφτίζει ανάπτυξη και θα κατέρρεε χωρίς αυτήν, είναι η βάση της κοινωνικής αδικίας και ας την λένε νόμιμη. Και ας φτιάχνει τους νόμους στα μέτρα του, και ας θωρακίζεται με άγρια καταστολή, με ταξικά δικαστήρια που προστατεύουν τα ιερά και όσιά του, δηλαδή την ιδιωτική ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση. Το μόνο παράνομο και καταχρηστικό είναι αυτός ο σάπιος κόσμος της εκμετάλλευσης, που υποβιβάζει τους εργαζόμενους σε ομιλούντα εργαλεία, στην κατάσταση ενός ζώου που θα κάνει άβουλα ό,τι του πουν, μέχρι να “έρθει η ώρα του” να θυσιάσει το αίμα του για τα κέρδη του αφεντικού. Που ξεζουμίζεται μέχρι θανάτου, στην κυριολεξία και είναι φορές που δεν προλαβαίνει ούτε καν να γεράσει, πριν το σκοτώσουν, σαν άλογο -και ας είναι έλλογο ον, με συνείδηση.

Ο μόνος λόγος που υπάρχει αυτός ο σάπιος κόσμος, ο παράνομος και καταχρηστικός, είναι γιατί σε τελική ανάλυση αντλεί “νομιμοποίηση” από εμάς, καταχρώμενος τη δική μας ανοχή και απραξία. Και όταν επιλέγεις να αντιστέκεσαι σε αυτό το σύστημα, που έχει όνομα (καπιταλισμός), που παίρνει σάρκα και οστά τσακίζοντας αυτά των εργατών, δεν είναι ούτε παράνομο ούτε καταχρηστικό από τη σκοπιά της δικαιοσύνης -που δεν έχει σχέση με αυτή των δικαστηρίων, γιατί αυτή είναι ταξική και την ορίζει όποιος έχει το πάνω χέρι. Τότε η αντίσταση είναι υποχρέωση και ζήτημα αξιοπρέπειας -και βασικά επιβίωσης, στην κυριολεξία. Γιατί δεν κυνηγάμε ανεμόμυλους και ουτοπίες, αλλά το απλό και αυτονόητο δικαίωμα, να γυρίζουμε το βράδυ στο σπίτι μας. Να μην αποχαιρετάμε τα δικά μας πρόσωπα, φεύγοντας το άλλο πρωί, λες και είναι η τελευταία φορά που θα τα δούμε.

Η απεργία στο λιμάνι συνεχίζεται μες στη βδομάδα, με νέα 48ωρη κινητοποίηση. Ο αγώνας δε σταματά ποτέ, ούτε βγαίνει “παράνομος και καταχρηστικός”. Μέχρι να βγάλει παράνομο το δικό τους σύστημα και τη δική τους ξεφτιλισμένη “δικαιοσύνη” που τα κόβει όλα στα μέτρα της. Ακόμα και τους εργάτες…

Υγ: Αν τώρα κάποιος σε όλα αυτά βλέπει γεωστρατηγικό δάχτυλο ενάντια στην Κίνα, έχει απλώς θλιβερό κριτήριο. Εκτός και αν κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια…