Πεδίον δόξης λαμπρόν…

Εύκολα θα έλεγε κανείς πως όσες δεν έχουμε τα «φυσικά προσόντα» –ύψος τόσο, κιλά τόσα, περιφέρεια και λοιπά– ζηλεύουμε αρρωστημένα τα κορίτσια που εμφανίζονται ξεβράκωτα και βηματίζουν μπερδεύοντας τα κανιά τους στα διάφορα realities.  Μέσα από την αγάπη και την αφιέρωση μιας ζωής, μέσα από δυσκολίες και μπρος-πίσω, μέσα από βασάνισμα να βρεις τους τρόπους, γεννιέται μια ομορφιά που λάμπει εκτυφλωτικά. Αλλά ας μην πούμε τίποτα γι’ αυτό.

Είναι κάποια υπέροχα κορίτσια στο επάγγελμά μου που λατρεύουν αυτό που αποφάσισαν να σπουδάσουν και πασχίζουν να εξελίξουν τους ερμηνευτικούς τους κώδικες, που είναι πανέμορφα με κλασικά κριτήρια, γεμάτα γνώσεις και χαρίσματα.

Αυτές λοιπόν οι συναδέλφισσές μου είναι επί το πλείστον άνεργες.

Αν ήθελε ο «πολύς» σκηνοθέτης που εξασφάλισε το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μπορούσε να βρει και όμορφες και ηθοποιούς που τρέχουν από δουλειά σε δουλειά. Μόνο που τα κορίτσια αυτά –τα δικά μας, με τις κοινές αγωνίες του κλάδου μας– σίγουρα δε θα δεχόντουσαν on camera να τους ψιθυρίζει ο σκηνοθέτης τι θα πούνε.

Για την πολυδιαφημιζόμενη μοντέλα τώρα και την ομορφιά της. Η αγελαδίτσα του γνωστού τυριού –αυτή που γελάει– έχει εκφραστικότερο κι εξυπνότερο βλέμμα. Τιμή μου να προστεθώ στον κατάλογο των επικριτών αλλά καλά θα κάνει η μικρή –στην υποστηρικτική της τακτική– να μη πιάνει στο στόμα της τον μέγιστο Άντονι Χόπκινς.

Όσο για τον Ίψεν… αν πίστευα στην αιώνια ζωή θα μεταχειριζόμουν τις παροιμίες για τα κόκκαλα που τρίζουν κλπ.

Αλήθεια από ποιο δρόμο εξασφαλίστηκε αυτή η συμμετοχή στο Δημοτικό Θέατρο;