Περί Black Friday και άλλων δαιμονίων

«Αχ πλησιάζει κι η “Black Friday”…», μου είπε περιχαρής η συνάδελφος πριν λίγες μέρες, «…ευκαιρία να πάρω κι εκείνη την τηλεόραση για το δωμάτιο!».

«Αγάπη μου, μαύρη είναι κάθε μέρα για τον εργάτη μες σ’ αυτό το ρημαδοσύστημα, όχι μόνο η Παρασκευή…».

Βομβαρδισμός από διαφημίσεις, επιθετικό marketing, εταιρείες – κράχτες περήφανα να καμαρώνουν για την περσινή και πρωτοφανή επιτυχία της τότε νεόφερτης για τα ελληνικά δεδομένα μόδας, ελπίζοντας σε μία εκ νέου επιτυχία. Στον αντίποδα μοιάζουν να είναι οι μικρότερες επιχειρήσεις, συνοικιακά μαγαζιά, ακόμα και το δισκάδικο της γειτονιάς που ελπίζουν σε μία στιγμιαία οικονομική αναζωογόνηση, μιαν ανάσα.

Το θετικό – αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι – στην όλη παράνοια του φαινομένου “Black Friday” είναι το γεγονός ότι (ακόμα) δεν έχει ξεπατικωθεί στο μεγαλείο του. Ευτυχώς, οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται (επαναλαμβάνω, ακόμα) στην Ελλάδα είναι ολίγον τι ηπιότερες από αυτές του εξωτερικού. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως ήδη μέχρι στιγμής στο blackfridaydeathcount.com/ έχουν καταγραφεί δέκα νεκροί και 105 τραυματίες παγκοσμίως, με (αν)ηθικό αυτουργό αυτό το καπιταλιστικό πανηγυράκι. Κατασκήνωση έξω από τα πολυκαταστήματα, πολύωρη αναμονή, εξουθένωση, θολούρα, ποδοπατήματα, πυροβολισμοί, νεκροί εργάτες, κι όλα αυτά για μερικά προϊόντα σε μειωμένες τιμές, με μόνο στόχο την τέρψη της απληστίας του ανθρωπάκου που μετρά την ευτυχία και την αξία της ζωής σε ίντσες και megapixels.

«Ευκαιρία» για σένα, λοιπόν, να πάρεις μεγαλύτερη τηλεόραση για να βλέπεις τη μαυρίλα πιο «καθαρά». Κι άσε τους άλλους να ονειρεύονται και να παλεύουν για έναν κόσμο λίγο πιο …κόκκινο. Κόκκινο όχι από ματωμένες μύτες και θύματα, αλλά κόκκινο γεμάτο ζωή κι ελπίδα. Πού ξέρεις, ίσως μια μέρα να μην υπάρχουν πια ούτε λευκές νύχτες και μαύρες παρασκευές, ούτε ένας κόσμος ασπρόμαυρος –  μα μήτε και γκρι.

Ίσως μια μέρα υπάρξει ένας κόσμος λίγο πιο κόκκινος.