Περί ιδεολογικής ηγεμονίας – Όταν το ηθικό πλεονέκτημα τους κατατρέχει ακόμα

Αφορμή για να γραφτεί το παρακάτω κείμενο στάθηκε το πρόσφατο σχόλιο του βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνου Μπογδάνου, στο twitter που αναφέρει: «Το πρόβλημα δεν είναι οι Ακρίτες, ούτε οι αριστεριστές της ΕΣΗΕΑ, ούτε καν οι Μπογιόπουλοι κι οι Ρουβίκωνες. Όλοι αυτοί είναι μειονότητες επαγγελματιών φωνακλάδων. Το πρόβλημα είναι τα καθ´ημάς ασπόνδυλα που μια ζωή σκύβουν το κεφάλι μην τα κακοχαρακτηρίσει το ηθικό πλεονέκτημα».

Τα τελευταία χρόνια, οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού έχουν επιδοθεί σε μια πρωτοφανή προσπάθεια προκειμένου να πείσουν την κοινή γνώμη πως υφίσταται ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, επισημαίνοντας πως αυτό είναι πολύ… κακό, γι’ αυτό και στόχος τους είναι να το ανατρέψουν.

Μπροστάρηδες εμφανίζονται προβεβλημένοι βουλευτές της ΝΔ, γνωστοί για τις ακροδεξιές τους απόψεις, όπως ο Μάκης Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, δύο καλοί φίλοι από την περίοδο που ήταν ακόμα στο ΛΑΟΣ.

«Πώς γίνεται, η Αριστερά, που ηττήθηκε στον Εμφύλιο και ξαναηττήθηκε με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, να επιβάλλει τις ιδέες της στην Ελλάδα; Γιατί ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε δεξιοί;» αναρωτιόταν ο κύριος Βορίδης σε συγκέντρωση στην Κόρινθο το 2019, ενώ τον Ιανουάριο του 2020, σε εκδήλωση κοπής πρωτοχρονιάτικης πίτας, υποστήριζε πως «για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, διαμορφώνονται οι όροι για την ανατροπή της ηγεμονίας της Αριστεράς και την εμπέδωση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς».

Από κοντά και ο κύριος Γεωργιάδης, που σε συνέντευξή του το 2017 στο Real.gr δήλωνε πως «η κυριότερη αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας είναι η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς».

Ο Πάσχος Μανδραβέλης, μάλιστα, το προχωράει ακόμα πιο περά, γράφοντας το 2012 για «ιδεολογική μονοκρατορία της Αριστεράς», ενώ ο πρώην πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, υποστήριζε το 2012 πως πρέπει «να τε­λειώ­σει η η­γε­μο­νία των αρι­στε­ρών ι­δεών στην Ελλά­δα, ώ­στε να βρει ξα­νά η χώ­ρα μας και ο λαός μας τις ιδέες που του ται­ριά­ζουν κα­λύ­τε­ρα».

Αφού, λοιπόν, αντιληφθήκαμε για τα καλά το πλαίσιο πάνω στο οποίο διαδραματίζεται η πολιτική συζήτηση την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας, πάμε να εξετάσουμε τι είναι αυτό που ενοχλεί τόσο πολύ όλο αυτό το νεοφιλελεύθερο ασκέρι, με αφορμή ένα πρόσφατο παράδειγμα.

Ο Πάτρικ Χάτσινσον είναι ο Αφροαμερικανός διαδηλωτής που έσωσε έναν λευκό ακροδεξιό που συμμετείχε σε συγκέντρωση στο Λονδίνο εναντίον του κινήματος Black Lives Matter που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου, εμπνέοντας εκατομμύρια ανθρώπους, αφού αποτυπώνει χαρακτηριστικά τις διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες που πρεσβεύουν οι δύο άνθρωποι, τους διαφορετικούς κόσμους που οραματίζονται.

«O στόχος μου ήταν να αποφύγω μια καταστροφή, που ξαφνικά θα άλλαζε το μήνυμα από το “οι ζωές των μαύρων μετράνε” σε “νέοι σκοτώνουν διαδηλωτές”. Αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθούμε να αποφύγουμε», είχε δηλώσει ο Χάτσινσον στο CNN, ενώ σε συνέντευξή του στο Channel 4 ανέφερε πως «εάν οι άλλοι τρεις αστυνομικοί που στέκονταν γύρω όταν δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ είχαν σκεφτεί να παρέμβουν και να σταματήσουν τον συνάδελφό τους να κάνει αυτό που έκανε, όπως κάναμε εμείς, ο Τζορτζ Φλόιντ θα ήταν ζωντανός σήμερα» (Thepressproject.gr, 15/6/2020)

Ορισμένοι υπέθεσαν πως το συμβάν αυτό ήταν απλώς μια εξαίρεση, μια μεμονωμένη περίπτωση, πως το μίσος και ο σκοταδισμός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο πλευρών.

Κι, όμως, δεν ήταν η πρώτη φορά που διαδηλωτής έσωζε ακροδεξιό. Το 1996, μια μαύρη 18χρονη, η Keshia Thomas, έσωζε έναν ακροδεξιό με τατουάζ των SS, υποστηρικτή της Κου Κλουξ Κλαν, προστατεύοντάς τον με το σώμα της για να μην τον χτυπήσουν. (BBC, 29/10/2013)

Οι ταγοί του φιλελευθερισμού, λοιπόν, που προσποιούνται πως νοιάζονται για την ευημερία της χώρα μας, βγάζοντας «φιλιππικούς» απέναντι σε οτιδήποτε έχει σχέση με οργανωμένη διεκδίκηση και αριστερά, «λυσσάνε» για έναν πολύ απλό λόγο: δεν μπορούν καν να διανοηθούν πως γίνεται ένας άνθρωπος να προσφέρει το χέρι του και να βοηθάει έναν συνάνθρωπό του – ακόμα κι αν αυτός ανήκει σε αντίπαλο στρατόπεδο.

Το «αόρατο χέρι» της αγοράς που ευαγγελίζονται είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει: αόρατο. Δεν διδάσκει την στήριξη και την αλληλεγγύη, αλλά την εκμετάλλευση, την επιβολή του δόγματος «ο θάνατός σου, η ζωή μου», την επί πτωμάτων επικράτηση.

Ωστόσο, αντί να αλλάξουν τις ιδέες τους, να εμπνευστούν από τις πανανθρώπινες αξίες και το όραμα για τον κόσμο που εκπροσωπεί η άλλη πλευρά, προσπαθούν να ευτελίσουν τις δικές μας, εμφανίζοντάς τες να επιπλέουν στον ίδιο βούρκο που επιπλέουν οι δικές τους – άλλοτε ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με τον ναζισμό κι άλλοτε ονοματίζοντας τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως μια ενδεικτική «αριστερή» διακυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αντιπροέδρου της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη, το 2017: «θεωρώ τον Αλέξη Τσίπρα τον καλύτερο σύμμαχο στην προσπάθειά μας να νικήσουμε οριστικά την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς».

Τρελαίνονται όταν συνειδητοποιούν πως δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν το ηθικό πλεονέκτημα στη συνείδηση του κόσμου, αφού η λεγόμενη «ηθική ηγεμονία» κερδίζεται μόνο αν στέκεσαι αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, αν αφουγκράζεσαι τις έγνοιες και τις ανησυχίες του, αν νοιάζεσαι για τις ανάγκες του και υπερασπίζεσαι τα δικαιώματά του. Έμπρακτα, με διαδηλώσεις, στήριξη στους χώρους δουλειάς, με αλληλεγγύη και αγώνα.

Μολονότι δεν ανήκουμε ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι αρκετή για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τον φασισμό – ανοιχτό και υφέρποντα – και συνεχίζουμε να θεωρούμε πως ο φασισμός τσακίζεται – επαναλαμβάνουμε: τσακίζεται – στους δρόμους, στις γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους, διατηρούμε την άποψη πως η ταξική αλληλεγγύη είναι ικανή να τον ξεγυμνώσει και να τον ξεμπροστιάσει ολοκληρωτικά μπροστά στα μάτια του κόσμου.

Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπετε το αντικομμουνιστικό τους παραλήρημα να μεγαλώνει, να ξέρετε πως έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα προς το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα και την οριστική νίκη. Μέχρι τότε, ο Μπογδάνος μπορεί να συνεχίσει να επιτίθεται σε δημοσιογράφους και να προκαλεί τη φαιδρότητα.