Περί οπλοκατοχής…

Η νόμιμη κατοχή όπλων παρουσιάζεται πλέον ως η μοναδική αιτία των μαζικών δολοφονιών στην Σερβία. Ένας μάλλον εύκολος τρόπος να κρύψουμε τα πραγματικά αίτια της τραγωδίας αλλά και τον μακρινό επαναστατικό απόηχο της οπλοκατοχής.

Η αντιπαράθεση σχετικά με την νομιμότητα της οπλοκατοχής γινόταν και γίνεται με όρους γουέστερν, όπου το απόλυτα καλό συγκρούεται με το απόλυτα κακό – με τη μόνη διαφορά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση (Σερβία) κερδίζει το κακό, που εκπροσωπεί το λόμπι της βιομηχανίας όπλων.

Το δικαίωμα οπλοφορίας, που σήμερα παρουσιάζεται σαν αντιδραστική επιλογή, πριν από λίγες μόνο δεκαετίες αποτελούσε αίτημα των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων που γνώρισε o κόσμος.

Μετά από την επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα η νεαρή αστική τάξη και η βασιλεία επιχειρούν και πετυχαίνουν να αφοπλίσουν ένα μεγάλο μέρος των αρματολών και κλεφτών οι οποίοι απελευθέρωσαν την χώρα από τον Τουρκικό ζυγό και αποτελούσαν το πιο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας. 

Εκατόν τριάντα χρόνια αργότερα το αστικό μεταπολεμικό κράτος αφοπλίζει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ οι οποίοι είχαν απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής υπαίθρου από τους Γερμανούς. 

Ακόμα και σήμερα στις διαδηλώσεις και στα συλλαλητήρια το σύγχρονο αστικό κράτος διατηρεί το δικαίωμα στην οπλοκατοχή (λ.χ ΜΑΤ) και ως εκ τούτου και το δικαίωμα στην βία.

Στις ΗΠΑ πριν από 250 χρόνια η λεγόμενη δεύτερη τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος, που εξασφαλίζει το δικαίωμα των πολιτών «να φέρουν όπλα», αποτελούσε την τελευταία σημαντική παραχώρηση της νεαρής αστικής τάξης των ΗΠΑ στους επαναστατημένους πολίτες που έδωσαν τη μάχη απέναντι στους Ευρωπαίους αποικιοκράτες.

Για την ακρίβεια, ήταν το «δώρο» με το οποίο επιχειρούνταν να καμφθούν οι αντιδράσεις σε λιγότερο δημοκρατικά άρθρα, που αφορούσαν τη σύσταση της Γερουσίας και του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Το δικαίωμα των οργανωμένων πολιτών να φέρουν όπλα σε επαναστατικές περιόδους θα επιβεβαιωθεί σχεδόν έναν αιώνα αργότερα στην παρισινή Κομμούνα αλλά και στα κείμενα του Καρόλου Μαρξ, ο οποίος τόνιζε την ανάγκη «οι εργάτες να είναι ένοπλοι και οργανωμένοι […] και να μην παραδίδουν ποτέ τα όπλα και τα πυρομαχικά τους».

Η παρακαταθήκη της Αμερικανικής Επανάστασης, όμως, και ο απόηχος της παρισινής Κομμούνας θα συνεχίσουν να κατατρύχουν τις ΗΠΑ ακόμη και στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Το δικαίωμα οπλοφορίας, που σήμερα παρουσιάζεται σαν αντιδραστική επιλογή, πριν από λίγες μόνο δεκαετίες αποτελούσε αίτημα των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων που γνώρισε η Αμερική.

Στη δεκαετία του 1970 είναι η σειρά της οργάνωσης Μαύροι Πάνθηρες να στηριχθούν στη δεύτερη τροποποίηση για να διεκδικήσουν το δικαίωμα οπλοκατοχής ως μέσο αυτοάμυνας απέναντι στις δολοφονικές επιθέσεις του αμερικανικού κράτους και του παρακράτους.

Μήπως είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο; 

Μήπως οι αστικές τάξεις σε κάθε χώρα προσπαθούν να αφαιρέσουν όπλα και δυνατότητες από τους πολίτες; 

Ας μην ξεχνάμε ότι παιδεία – υγεία – κατοικία – εργασία είναι και αυτά όπλα που ήδη υποβαθμίζονται και δημιουργούν αδύναμους πολίτες απέναντι στην εξουσία της αστικής τάξης.

Θα πρέπει να δούμε το δικαίωμα της οπλοκατοχής με κριτική σκέψη και να μην αγοράζουμε οτιδήποτε μας πουλάνε οι μισθοφόροι-έμποροι δημοσιογράφοι!

Ακούστε την σχετική με την οπλοκατοχή ραδιοφωνική εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου στο Infowar.gr

Με πληροφορίες από το Infowar.gr

Στάθης  Γεωργούλης
Δ’ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής