Μάλλον τελικά για τα αστικά ΜΜΕ δεν έχει τόση σημασία, τι λέει κάποιος, αλλά ποιος το λέει, και πώς το λεγόμενο αυτό, μπορεί να αξιοποιηθεί ή ίσως ακόμη και τι αναδεικνύει ακουσίως, ιδίως όταν ο λεγάμενος αποτελεί και “ίνδαλμα διά την νεολαίαν”.
Βεβαίως και σε μιά κοινωνία ανθρώπινης εκμετάλλευσης, όπου τα πάντα είναι εμπορεύματα, τα κοινωνικά πρότυπα, που προβάλλονται είναι ανάλογα με το αν το σύστημα είναι εκμεταλλευτικό ή όχι.
Οπότε μες στον Καπιταλισμό δεν αναμένεται ποτέ να προβληθούν ως “ινδάλματα” οι εργάτες, που απεργούν, οι συνταξιούχοι, που δεν αρκούνται στα ψίχουλα για τον μόχθο και τις ανάγκες τους και κατεβαίνουν στον δρόμο, οι υγειονομικοί του Ε.Σ.Υ., που διεκδικούν περισσότερο και καλύτερο σύστημα Δημόσιας Υγείας ενάντια στο ξεπάστρεμα της από Κεφάλαιο κι αστικές κυβερνήσεις, ούτε βέβαια οι πυρόπληκτοι, που έχασαν το βιός τους από “ανεξέλεγκτες πυρκαγιές λόγω κλιματικής αλλαγής” και διεκδικούν κρατική στήριξη κι αποζημιώσεις, ώστε να μη γίνουν σκλάβοι στα σχέδια των αρπακτικών της κάθε φορά κερδοφόρας μπίζνας ή να μην εξαναγκαστούν, να ξεριζωθούν από τον τόπο τους.
Από την άλλη, τα “ινδάλματα” τύπου Τσιτσιπά είναι ακριβώς τα “ινδάλματα”, που δημιουργεί και που χρειάζεται ο Καπιταλισμός κάθε φορά, που αναδύεται η σαπίλα του ως εδραιωμένου κοινωνικού συστήματος.
Έτσι η προσοχή μας, η κριτική μας κι ο αγώνας μας θα πρέπει να εστιάζει στο υπάρχον εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα κι όχι αποκλειστικά στον συγκεκριμένο άνθρωπο.
ΟΚ. Είπε τη γνώμη του.
ΟΚ. Πληρώθηκε για να μας πει για την αναγκαιότητα εμβολιασμού κλπ σε κυβερνητικό σποτ της τελευταίας περιόδου.
ΟΚ. Στην πρόσφατη αγωνιστική του άνοδο, είχε διαφημίσει παράλληλα και αποσμητικό.
ΟΚ. Δεν χρειάζεται να αγωνίζεται για το ψωμί. Αγωνίζεται για το καθημερινό του παντεσπάνι, αφού σε περίοδο καθολικού λοκντάουν μετακινήσεων, είχε “Πρωτοχρονιάσει” στο Ντουμπάϊ, όπως και άλλοι “που είχαν πάει για δουλειές” κλπ σαν “σελέμπριτιζ”…
Όμως το πρόβλημα μας δεν πρέπει να είναι το κάθε δέντρο -Τσιτσιπάς εν προκειμένω, αλλά ακριβώς το δάσος, που γεννά τα συγκεκριμένα δέντρα-αντιλήψεις, δηλαδή τους απέθαντους και σύγχρονους, διάσημους ή άγνωστους ΚυρΠαντελήδες.
Όταν ο Στεφανής λέει τη γνώμη του για το εμβόλιο στα ΜΚΔ, αυτή του η γνώμη δείχνει και την κοινωνική του συνείδηση ταυτόχρονα.
Έτσι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα (ατομικά) κι αναλόγως εκφράζεται “κοινωνικά” (ΜΚΔ).
…”αν θες να σωθείς με το εμβόλιο πρόβλημα σου, κάνε το. εγώ αντέχω ηλικιακά και προτιμώ, να νοσήσω”… -μέσες άκρες-
Αυτό ακριβώς όμως είναι κι η αποθέωση της “ατομικής ευθύνης”, που συστηματικά καλλιεργεί η κυβέρνηση σχετικά με την πανδημία, όπως και η συστηματική προβολή του εμβολιασμού ως του μόνου τρόπου, να
αντιμετωπιστεί ο κορωνοϊός κι όχι η περαιτέρω θωράκιση της Δημόσιας Υγείας κι η παραπάνω ιατρική έρευνα.
Ας θυμηθούμε, πως ο υπέργηρος Τράμπ νόσησε και μολονότι δεν είχαν ακόμη παραχθεί εμβόλια, εντούτοις θεραπεύτηκε από υπάρχοντα φάρμακα.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι ο κορωνοϊός, ούτε και τα “χρήσιμα ενεργούμενα-ινδάλματα” του Καπιταλισμού.
Το ζήτημα είναι η ανθρώπινη υγεία, ευρύτερα η ίδια η ανθρώπινη ζωή, η νέα κοινωνική οργάνωση και η οριστική κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η κοινωνική αναγκαιότητα δηλαδή, που κανένα αστικό ΜΜΕ/ΜΚΔ δεν πρόκειται να απαιτήσει στην πράξη, παρά μόνο οι ίδιοι οι κοινωνικοί αγώνες της ανειρήνευτης ταξικής πάλης.
Ο κοινωνικός-ταξικός εχθρός μας δεν είναι το “ό,τι του φανεί του λωλοΣτεφανή”, αντίθετα είναι και παραμένει ο σάπιος Καπιταλισμός των κρατούντων, που έχει τον τρόπο, να αναπαράγει τον παρασιτισμό του μέσα από τα δημιουργήματα του, τον κάθε χορτασμένο ή αχόρταστο κυρ-Παντελή, νέο ή ηλικιωμένο, που τελικά, ό,τι κι αν λέει, δεν πρέπει σε καμμά περίπτωση, να μας επηρεάζει, διότι απλώς στην κάθε δεδομένη στιγμή δεν αντιμετωπίζουμε ομοίως τα ίδια προβλήματα, αν και είμαστε μέλη της ίδιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Ο εχθρός μας λοιπόν είναι η αστική, ατομική συνείδηση, που γεννά “ατομικές ευθύνες”, όπως γεννά εξίσου “ατομικές ελευθερίες” κι “ατομικά κέρδη”.
Η ατομική ελευθερία όμως δεν συνεπάγεται και την κοινωνική.
Αντιθέτως μόνο η κοινωνική ελευθερία -χωρίς εκμεταλλευτικές σχέσεις- μπορεί να εγγυηθεί αναπόφευκτα και την ατομική ελευθερία.
Γι’ αυτό θα είχε ενδιαφέρον, εάν ακούγαμε την γνώμη του πιτσιρικά τενίστα, όπως και των σήμερα αστικών “επικριτών” του και σε κάποιο άλλο και περισσότερο μείζον ζήτημα, όπως π.χ, το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη, το προωθούμενο Ασφαλιστικό, το “πόρισμα Πισσαρίδη” κλπ.
Αλλά ας μη ζητάμε λύσεις στα προβλήματα μας από τις γνώμες, όσων δεν αντιμετωπίζουν την καθημερινή επιβίωση, όπως εμείς, όπως και να αντιμετωπίζουμε στην πράξη το εκμεταλλευτικό σύστημα, που μας παραπλανά με “ινδάλματα” και “αναρτήσεις τους”, ακριβώς, για να διαφύγει της προσοχής μας η αιτία της σύγχρονης εκμετάλλευσης μας.
