Περνάει ο καιρός με θλίψη…

Όταν συμβαίνει, τον αφήνεις τον καιρό, να περάσει χωρίς πολλά-πολλά.

Διότι πώς να μιλήσεις για τις απώλειες που πρέπει να δεχτείς, για την αναλλοίωτη βεβαιότητα, για το ποτάμι που δε γυρίζει πίσω, για τις προδοσίες και την πίκρα, για την απαξίωση.

Σε αποχαιρετώ από δω αγαπημένη μου, ντόμπρα και σπουδαία Ντίνα Κώνστα που με τίμησες με την αγάπη και την εμπιστοσύνη σου όσο είμασταν δυο χρόνια στα ελληνικά “Χρυσά κορίτσια” στην ΕΡΤ, με την Μίρκα μου και την Υβόνη μου.

Εν τω μεταξύ φωτογραφίες όμορφων παιδιών -που δεν θα δούμε πιά- χαμογελούν στην αιωνιότητα παραμένοντας όμορφα και αθώα, όμως νεκρά(!) την ώρα που άλλα τυχερά -και να είναι πάντα- μοστράρονται από τους «διάσημους» γονείς τους σε κάθε στιγμή της μέρας τους.

Έτσι χαρούμενη να προχωρήσει η ζωή όλων των παιδιών του κόσμου, αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά λίγη σιωπή αδέρφια για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν…

Θα σωπάσω για λίγο αποχαιρετώντας μια σπουδαία ηθοποιό που υπηρέτησε πιστά και χωρίς παραχωρήσεις το θέατρο.

Αννέζα Παπαδοπούλου υπέροχή μου, συνταρακτική και ανυποχώρητη…

Ευλογημένη που σε συνάντησα στο “Μικρό Μαχαγκόνυ” του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία του

Τερζόπουλου.

Δεν σταματούσες τις πρόβες ακόμα και στο δρόμο κι εγώ μαγεμένη σε «πείραζα» για την ιερή σου τρέλα.

Να θυμόμαστε και να δοξάζουμε την κάθε στιγμή μας φροντίζοντας ουσιαστικά για το αύριο.

Κι αν σας στεναχώρησα λίγο «στην πίτα να μπει» που λέγαν κι οι φιλενάδες της μαμάς μου εννοώντας «μη δίνεις σημασία».

Σας φιλώ.