Ποίηση – Η λύτρωση και η εξιλέωση

Αυτές οι παγκόσμιες ημέρες, οι πάντα παράταιρες στα στοιχειοθετημένα εγκλήματα πράξεων και σκέψεων, οι πάντα εγωπαθείς εξομολογήσεις υπεροπτικών μικροαστικών κανιβαλισμών επί των πτωμάτων των παιδικών ονείρων, οι πάντα αμφιβόλου ποιότητος δηλώσεις περί αγάπης προς τον συνάνθρωπο δυστυχούντα, πάντα μού προκαλούν οργή.

Ατυχείς οι δηλώσεις μας περί γνώσεως, περί σπουδής και περί περγαμηνών, τις οποίες αυτοβούλως κι άνευ ερυθήματος επιδεικνύουμε με καμάρι και αυθάδεια περισσή. Το σύστημα προστάζει την ένταξη στην εντός των τειχών ευπρεπή κι εκσυγχρονισμένη ποίηση, ωσάν νυχτερινό κέντρο διασκέδασης το οποίο προστατεύεται από γορίλες που έχουν προσληφθεί από εκδοτικούς οίκους φίλα προσκείμενους εις την κυβερνητική πολιτική και κάποιους εκ της αντιπολιτεύσεως των μνημονιακών εκλεπτυσμένων κι ενίοτε αρθρογραφούντων περί δικαίων και αδίκων!

Και, ω του θαύματος, να η ευκαιρία! Η ευκαιρία να στιχουργείς προχείρως κι ευτελώς συλλειτουργός των ηθών και της ηθικής της πεπατημένης και καντηλανάφτης της καθεστηκυίας τάξεως. Και να μιλάς, να μιλάς για εσένα, να σε θαυμάζεις, να σε υπολήπτεσαι, να γλύφεις με την σμίλη τ´ άγαλμα που θα σου στήσεις ως μοναδικός και εις και καλύτερος!

Και λες και λες κι εγώ κουράζομαι! Κι εγώ κλαίω για την θεά ποίηση που ποτέ δεν λογάριασες ως αγωνιζόμενη γυναίκα, ως αερικό που ταξιδεύει στις εποχές να αγγείλει, να καταγγείλει, να γκρεμίσει, να επαναστατήσει. Και να ξέρεις, η θεά ποτέ δεν εκτιμά τους φανφαρόνους, τους ψεύτες και τους ψωνισμένους. Είναι γιατί εκείνη πάντα είναι στον δρόμο με τον αγωνιζόμενο λαό, με όποιο λαό, γιατί εκείνη κλαίει, γιατί είναι η Παλαιστίνη, η Ελλάδα, η Λιβύη, η χουρμαδιά, η ελαία, ο κέδρος, η μυρτιά.

Γιατί εκείνη είναι το παιδί με το άκλειστο βλέμμα, η μάνα με την αδειανή αγκαλιά, ο πατέρας με το τρύπιο στέρνο της σφαίρας, η άβυσσος του έρωτα που νικά τον θάνατο! Γιατί εκείνη είναι μακριά του υπεροπτικού και ευτελούς σου σαρκίου, μακράν των βαμμένων σου με κοκκινάδια χειλέων που ξεστομίζουν τις ύβρεις. Γιατί εκείνη είναι ο καθρέφτης σου και με μιά ματιά σου δείχνει την ασχήμια σου! Γιατί εκείνη είναι δρόμος και αγώνας!

Κείμενο – Στίχοι φωτογραφίας: Αγγελική Ραυτοπούλου