Ποιος κόσμος τους θρηνεί;… Ποιος κόσμος τους αρνιέται;…

Σχετικά με τον θάνατο των 4 Πακιστανών σε κοτοπουλάδικο στα Καλύβια Αττικής έγινε διαμαρτυρία στο υπουργείο εργασίας το απόγεμα της Δευτέρας. 

Άν και οι Πακιστανοί συνάδελφοι, που δουλεύουμε μαζί στην ίδια εταιρεία γραφικών τεχνών, δείξαν αρχικά ενδιαφέρον κι έγνεψαν καταφατικά, να βρεθούμε μαζί στο υπουργείο στις 6:30 μ.μ. δυστυχώς προτίμησαν κι αυτοί την πεπατημένη οδό των ντόπιων συναδέλφων, δηλαδή της απουσίας ή ίσως και της επίκαιρης χριστουγεννιάτικης “γιορτής και ωχαδελφοσύνης” των ανθρώπων, το χρονιάτικο πανηγύρι του καταναλωτισμού.

Την επομένη μάλιστα είχα και μιά “φανταστική συνομιλία” με συνάδελφο, όπου έμεινα κάγκελο.

-Εντάξει, πήραν σόμπα ζεσταθούν, έπρεπε όμως προσέξει σφίξουν καλώδιο υγραέριο, δεν έσφιξαν, έφυγε gas, πέθαναν.

Την ίδια λογική του φόβου με τις “προφανείς εξηγήσεις” των εργατικών δολοφονιών έχει όμως κι η πλειοψηφία των εργαζομένων, αιτιολογώντας “λογικά τις αφορμές”, μένοντας πεισματικά σ’ αυτές κι αποφεύγοντας συστηματικά την δραστική απάντηση στην αιτία, που γεννά τις αφορμές.

Άν το δεις “ανθρώπινα”, είναι ευκολότερο να αιτιολογείς γενικά, πάνω στον αφρό της θάλασσας.

Το δυσκολότερο είναι, να αγνοείς τους αφρούς και να καταδύεσαι βαθύτερα, να συνειδητοποιείς και ν’ αντιλαμβάνεσαι τον πραγματικό Φταίχτη…

Η μοναδική αιτία για τους θανάτους εργαζομένων, δεν είναι γενικά κι αόριστα η “κακιά στιγμή”, ούτε και το πεπρωμένο, “η κακιά μοίρα”.

Είναι ο ίδιος ο Καπιταλισμός, που βάζει τα πάντα -και την ανθρώπινη ζωή- μέσα στην εξίσωση του “κόστος-κέρδος”.

Τα γεγονότα δεν πρέπει να μένουν αναπάντητα, με φυτεμένα ευχολόγια.

Ήδη είχαμε κι άλλον θάνατο εργαζομένου στο Κιλκίς.

Η “κοινωνική αδικία” δεν μπορεί να σταματήσει από κανέναν άλλο, παρά μόνο από την οργανωμένη αντεπίθεση μας.