Πολεμάμε και τραγουδάμε

Κυριακή βράδυ, μετά την ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος του β’ γύρου των δημοτικών εκλογών, στην Πετρούπολη. Η Λαϊκή Συσπείρωση μόλις έχει χάσει τη δημοτική αρχή και ο Βαγγέλης Σίμος το δημαρχιακό θώκο. Η κούραση έχει καταλάβει κάθε χιλιοστό των αρμών του κορμιού, η γεύση ανεβαίνει στο στόμα γλυκόπικρη, τα μάτια κατακόκκινα απ’ την ένταση των τελευταίων ημερών, οι παλμοί της καρδιάς αρχίζουν να υποχωρούν στους κανονικούς τους ρυθμούς… Κι εκεί που περιμένεις να δεις κατσουφιασμένα πρόσωπα και δακρυσμένα μάτια, ένας κύκλος από σφιχταγκαλιασμένα κορμιά πιάνουν το χορό…

Σ’ αυτές τις εκλογές που ορθώθηκε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο φως και τη λάμψη των ψευδαισθήσεων, την πρόοδο και το πισωγύρισμα, τους κομμουνιστές δημάρχους  – λαϊκούς αγωνιστές και τους «ανεξάρτητους» και άλλους «φίλους» του λαού, φάνηκε ότι δυο, και μόνο δυο, πολιτικές υπάρχουν και κονταροχτυπιούνται (και θα συμβαίνει όσο υπάρχουν κομμουνιστές): των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων που εκφράζει και υπηρετεί το ΚΚΕ, και όλων των «άλλων»…

Τίποτα δεν πάει χαμένο, εκτός απ’ τον αγώνα που χαρίστηκε και δεν δόθηκε. Όσο κι αν η οργή γίνεται κόμπος στο λαιμό, όσο κι αν η στεναχώρια αλώνει την ψυχή, η σκέψη οφείλει να παραμένει καθαρή κι ανεπηρέαστη. Τούτος ο λαός δεν παραδόθηκε ποτέ. Ακόμα και τις πιο μαύρες στιγμές, στα πέτρινα χρόνια, κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, όταν όλα έμοιαζαν χαμένα κι οι επίσημοι ηγέτες τον παρακινούσαν να παραδοθεί και να κάτσει στ’ αυγά του, ο λαός μας μπόρεσε και τις ανέτρεψε κι έγραψε χρυσές σελίδες στην ιστορία του. Σ’ αυτές τις σελίδες ξεχωριστή θέση κατέχουν χιλιάδες γνωστοί και άγνωστοι αγωνιστές, με μπροστάρηδες πάντα τους κομμουνιστές.

Αναπόφευκτος ο συνειρμός, βλέποντας τη φωτογραφία απ’ την Πετρούπολη, με τον λεβέντη κομμουνιστή δήμαρχο Σίμο στο χορό…

Πετρούπολη, Κυριακή 2 του Ιούνη 2019

«Πολεμάμε και τραγουδάμε» ήταν το σύνθημα της ΕΠΟΝ που ενέπνευσε την ελληνική νεολαία, μέσα σε χρόνια πολύ δύσκολα να δώσει και να κερδίσει μάχες για τη ζωή, τη μόρφωση και τον πολιτισμό. Ο χορός και το τραγούδι ήταν κύριος τρόπος έκφρασης και ψυχαγωγίας των ανταρτών και των ανταρτισσών του ΕΛΑΣ, αλλά και των μαχητών και των μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Δεν χρειάζονταν καν μουσικά όργανα, έφτανε κάποιος να κάνει την αρχή για ν’ ακολουθήσουν όλοι, πιασμένοι σφιχτά χέρι με χέρι, κάνη με κάνη, καρδιά με καρδιά, στο τραγούδι και το χορό. Χορός και τραγούδι μετά τη νίκη, χορός και τραγούδι μετά τη χαμένη μάχη, χορός και τραγούδι στον τελευταίο αποχαιρετισμό των συντρόφων που έπεσαν…

Κάπου στο Γράμμο, εβδομήντα πάνω – κάτω χρόνια πριν…

Ο «πόλεμος» που γίνεται σήμερα είναι πολύ δύσκολος, πορεία μαραθώνια, δεν θα κερδηθεί εύκολα. Άλλες μάχες θα κερδίσεις, πολλές είν’ αυτές που θα χάσεις. Μα όταν ο σκοπός είναι τίμιος και δίκαιος, η τελική νίκη, ακόμα κι αν αργήσει, θα ’ρθει. Με το κεφάλι ψηλά, χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς.

«Έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει»…

ΥΓ: Όπου Πετρούπολη και Σίμος διάβασε και Καισαριανή και Σταμέλος και Χαϊδάρι και Σελέκος και Ικαριά…