Πόσες φορές θα σκοτώσετε την Καρολάιν;

Όταν πριν ένα μήνα και κάτι αποκαλύφθηκε το στυγερό έγκλημα σε βάρος της 20χρονης Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, τα πράγματα έμοιαζαν απλά: Μια συμμορία, κατά πάσα πιθανότητα “σκληρών αλλοδαπών”, “που δε συμμερίζονται τις ηθικές αξίες των Ελλήνων”, όπως μας έλεγαν τότε περισπούδαστα “ειδικοί” στα κανάλια, είχε μπει να ληστέψει το εύπορο ζευγάρι στο σπίτι του, δένοντας το σύζυγο, κρεμώντας το σκύλο (γιατί τέτοια κάνουν οι βάρβαροι “λαθροέποικοι”) και σκοτώνοντας το 20χρονο κορίτσι.

Από την πρώτη στιγμή φυσικά το αφήγημα είχε ολοφάνερες τρύπες, που έκαναν κάθε τηλεθεατή του Νέτφλιξ και χρήστη σόσιαλ που σέβεται τον εαυτό του να πλάθει σενάρια για την οφθαλμοφανώς ατάραχη εμφάνιση του πιλότου (που μόλις εσχάτως απέκτησε ονοματεπώνυμο), στα ΜΜΕ και τη γενικότερη παντελή απουσία στοιχείων εισβολής και ληστείας στην οικία του ζευγαριού. Οι γραφικότητες που γράφτηκαν από τους CSI Greece στα ΜΚΔ ωχριούν φυσικά μπροστά στη συχνά ρατισστικής κοπής σεναριολογία “σοβαρών” και μη ΜΜΕ, συνεπικουρούμενη από την ΕΛΑΣ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να τροφοδοτήσει αυτή την παραφιλολογία. Επί τούτου μάλιστα, όπως αποκάλυψε ο συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ Μαυροειδάκος, γιατί τι καλύτερο από το να χαϊδεύεις τα πιο ταπεινά ξενοφοβικά ένστικτα του φιλοθεάμονος κοινού, προκειμένου να παγιδεύσεις έναν ημεδαπό δολοφόνο “υπεράνω πάσης υποψίας”.

Ήταν κόλπο το να διασπείρουμε φήμες για αλλοδαπούς εγκληματίες, να σπέρνουμε ρατσισμό
να προσαγάγουμε Αλβανούς στη ΓΑΔΑ
Θα διδάσκεται αυτό το κόλπο στα κεντρικά του FBI
και σε όλες τις αστυνομίες του πλανήτη. pic.twitter.com/u3zjN5iD0x

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss) June 18, 2021

Ο Μαυροειδάκος βέβαια δεν κινδυνεύει με ΕΔΕ και εισαγγελική παρέμβαση, σαν το συνάδελφό του Μπαλάσκα, που, συνηθισμένος στην ασυδοσία που του επιφυλάσσεται χρόνια τώρα από τα ΜΜΕ αλλά και τους προϊσταμένους του ίσαμε την πολιτική ηγεσία του Προ.Πο, δεν αντιλήφθηκε ότι το κοουτσάρισμα υποψήφιων συζυγοκτόνων στον αέρα ίσως υπερβαίνει τα εσκαμμένα ακόμα και για εκείνον. Όσο για τις συνέπειες που θα υποστεί ο εν λόγω όταν καταλαγιάσει ο ντόρος, για να είμαι ειλικρινής, δεν κρατάω και την αναπνοή μου, που λένε και οι Αγγλοσάξονες.

Αφού λοιπόν πήγε κουβά το αφήγημα για επικίνδυνες συμμορίες ξένων που απειλούν την αγία ελληνική οικογένεια, πήρε μπρος μια διπλή μπουγάδα, αφενός της ΕΛ.ΑΣ, που παρουσιάζεται περίπου ως καλύτερη αστυνομία στο γνωστό σύμπαν, γιατί κατόρθωσε να καταλήξει στο συμπέρασμα που δείχνουν όλες οι στατιστικές δολοφονιών γυναικών στον πλανήτη διαχρονικά, δηλαδή ότι τα δυο τρίτα τουλάχιστον πέφτουν θύματα πρώην ή νυν συντρόφου ή συγγενούς τους. Αφετέρου του ίδιου του δράστη, ο οποίος ως Έλληνας και δη με μια κάποια επιφάνεια, δε θα μπορούσε στα καλά καθούμενα να δολοφονήσει τη γυναίκα του, αλλά και να σκοτώσει φριχτά το σκύλο της. Δεν μπορεί λοιπόν, κάτι θα του έκανε κι αυτή. Για το λόγο αυτό, τα αστικά ΜΜΕ, έσπευσαν να προβάλουν το δράμα που ζει ο δολοφόνος, ο οποίος λέει βιάζεται να εκτίσει την ποινή του για να μεγαλώσει την κόρη του που άφησε ορφανή. Πρόβαλλαν τη συγγνώμη που φέρεται να ζήτησε από τους αστυνομικούς “που του φέρθηκαν σαν αδέρφια και τους πρόδωσε” και το πρώτο σκέλος της πρότασης είναι ίσως και η μόνη αλήθεια – αν όντως ειπώθηκε έτσι –  που βγήκε από το στόμα του δράστη όλο αυτό το διάστημα. Πλάι – πλάι με τη σκιαγράφηση του εσωτερικού κόσμου του φονιά ήρθε φυσικά και η ενοχοποίηση του θύματος, που από τρυφερή νεαρή σύζυγος και μητέρα που τόσο άδικα χάθηκε, μετατράπηκε εν μία νυκτί εμμέσως πλην σαφώς σε ψυχολογικά ασταθή μέγαιρα, που, όπως μας πληροφόρησαν πλείστα όσα “έγκριτα” ΜΜΕ, “απειλούσε” (sic) με διαζύγιο και απομάκρυνση του παιδιού τους τον άντρα της. Σαν να μην έφτανε ο άγριος θάνατος της κοπέλας στα χέρια του ανθρώπου που είχε ορκιστεί να την προστατεύει από κάθε κακό, τα όρνια της αστικής ειδησεογραφίας, συνεπικουρούμενα από τις πρόθυμες “διαρροές” της ΕΛ.ΑΣ,  προχώρησαν και στη δολοφονία του χαρακτήρα της Καρολάιν, βγάζοντας στα μανταλάκια ακόμα και τις πιο μύχιες σκέψεις του θύματος υπό μορφή ημερολογίου. Κάπως έτσι, η δολοφονία από έναν “δικό μας” που “θόλωσε” μπροστά στις παρορμητικές και βίαιες τάσεις της γυναίκας του – την οποία είχε εγκλωβίσει να θυμίσουμε σε σχέση και μετά σε γάμο από όταν εκείνη ήταν ουσιαστικά παιδί – γίνεται πιο εύπεπτη και η κανονικότητα επιστρέφει στη θέση της.

Να ξεκαθαρίσω από την άλλη, ότι όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν πως συμμερίζομαι τις κραυγές για “εσχάτη των ποινών”, και τις έμμεσες ή ξεκάθαρες “ευχές” να καλοπεράσει στη φυλακή ο στυγερός δολοφόνος. Για την ακρίβεια, τις θεωρώ την άλλη όψη του νομίσματος από εκείνη που ψάχνει “εξηγήσεις”, αν όχι ελαφρυντικά για τον εγκληματία. Δεν είναι δουλειά της δικαιοσύνης, της αστικής περιλαμβανομένης, να εκδικείται το δράστη, όπως εκείνος εν προκειμένω εκδικήθηκε τη γυναίκα του επειδή ήθελε να απελευθερωθεί από το χρυσό κλουβί της. Ανεξάρτητα από την ποινή που θα επιβληθεί στον καθ’ ομολογίαν δολοφόνο, όμως, ποιος θα δικάσει όλους αυτούς που εγκλημάτησαν ξανά στη μνήμη μιας νέας γυναίκας που μόλις είχε ξεκινήσει τη ζωή της; Όλους αυτούς που έχουν το ακαταδίωκτο μέσα σε ένα σύστημα, όπου ο ρατσισμός και ο σεξισμός πάνε χέρι – χέρι ή εναλλάξ, όσες μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου κι αν επιστρατεύουν οι απολογητές του.