Πρωτομαγκιάς επακόλουθα…

Διάβαζα τα ονόματα όσων αντέδρασαν χτες εχθρικά απέναντι στην…  πρωτομαγκιάτικη (δανικός ο χαρακτηρισμός) κινητοποίηση του ΠΑΜΕ. Κι είπα… «ρε κανάς καλός;». Λαγός, Μπογδάνος, Τσάρτας, Παραπολιτικά, Κρανιδιώτης, Πολάκης… και δε συμμαζεύεται, αναγκάστηκαν να βγουν δημόσια να πουν αυτό που είναι: κομπάρσοι του συστήματος, χρεωμένοι με το ρόλο του αντιδραστικού αντικομουνιστή. Δε θα μπορούσα από αυτό το χαρακτηρισμό να εξαιρέσω κάποιον που διετέλεσε ο τελευταίος υπουργός υγείας πριν τον κορωνοϊό. Ο ιός που βρήκε το Ε.Σ.Υ. σ’ αυτά τα χάλια που είδαμε να περιγράφουν οι υγειονομικοί. Κάποιον που δεν αμφισβήτησε την πολιτική της υποβάθμισης και της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου συστήματος υγείας, ούτε στο ελάχιστο. 

Όμως από την άλλη, «οι πολλοί» χάρηκαν, συγκινήθηκαν, ένοιωσαν περήφανοι. Κι αυτά είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα της κοινής γνώμης για το γεγονός. Ούτε αυτό είναι περίεργο. Όταν κάνει το ΠΑΜΕ κάτι τέτοιο, που προωθεί τα συμφέροντα, την ψυχολογία και τον αγώνα των πολλών ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, χαίρονται αυτοί «οι πολλοί», ακόμα κι αν δε συμφωνούν και 100% με το ΠΑΜΕ. Και σίγουρα όποιος χάρηκε, ο φοβισμένος, ο αραχτός ή ο άτολμος, θα μπει στον κόπο να σκεφτεί ότι η «ατομική ευθύνη» για οποιοδήποτε θέμα, τότε μόνο γίνεται αποτελεσματική όταν γίνει «συλλογική δράση».  Ότι μόνο έτσι κανείς δεν είναι απροστάτευτος, ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες. 

Νοιώσαμε περήφανοι, γιατί για άλλη μια πρωτομαγιά, έγινε η διαδήλωση παρά και ενάντια στις όποιες «ιδιαίτερες» συνθήκες. Είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε εργατικές πρωτομαγιές που γιορτάζονται σ’ όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα, παρά κι ενάντια στην όποια κατοχή, χούντα, στρατιωτικό νόμο, πόλεμο ή άλλες αναποδιές. Απλά κάθε φορά έπαιρνε την κατάλληλη μορφή (Το 1945 π.χ. πήρε… το Βερολίνο). Κι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε και σ’ όλο τον κόσμο τις κατασταλτικές δυνάμεις της «αγοράς», να προσπαθούν να τις εμποδίσουν με νόμους, ΜΑΤ, στρατό, πυροβολισμούς, νεκρούς κλπ. Τη γιορτή όμως της εργατικής τάξης δε θα τη σταματήσει κανείς. Τη φωνή της εργατικής τάξης δε θα τη φιμώσει κανείς, ιδιαίτερα τη μέρα που τιμά το παρελθόν της, τους νεκρούς της και διακηρύσσει το φωτεινό μέλλον της. Για όλους τους ανθρώπους της εργασίας σ’ όλη τη γη, η εργατική πρωτομαγιά είναι υποχρέωση, καθήκον και στοίχημα. Ό,τι κι αν γίνεται γύρω μας. Αυτό το ίδιο έγινε και φέτος. Σκεφτείτε: αν (αδιανόητο ενδεχόμενο, αλλά λέμε) δεν γινόταν η συγκέντρωση, τι θα λέγαμε τώρα!!!

Χαρήκαμε και σηκωθήκαμε πιο ψηλά, για ένα λόγο παραπάνω τώρα με την καραντίνα. Ανεξάρτητα τι πιστεύει καθένας μας για τον ιό, για την προέλευσή του και το… μέλλον του, είναι φανερό ότι τον χρησιμοποιούν σε μια παγκόσμια μεθόδευση, για να καθιερώσουν μια σειρά αντιλαϊκά, αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα φίμωσης και περιορισμού της λαϊκής φωνής και των δικαιωμάτων. Στα εργοστάσια και τις άλλες επιχειρήσεις, στον τρόπο της ζωής μας, στις συνήθειες μας, παντού. Το ΠΑΜΕ είπε «ξεχάστε τη μοιρολατρία. Εμείς είμαστε πάλι εδώ κι ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται πάντα». Η έκβασή του βέβαια, είναι θέμα συσχετισμού, που σήμερα είναι αρνητικός. Αλλά θα τον αλλάξουμε. Κι έτσι μπαίνει κι ο καθένας μπροστά στην ευθύνη του. Γιατί είναι δική μας, όλων μας, ευθύνη η αλλαγή του συσχετισμού. Από το σωματείο, τη γειτονιά και το καφενείο, μέχρι τη χώρα και την παγκόσμια πολιτική σκηνή. 

Χαρήκαμε και χαμογελάσαμε, γιατί ακόμα και μέσα σ’ ένα κλίμα «πάνδημου φόβου», υποταγής, ομοιομορφίας, συντηρητικοποίησης, που σε κάποια θέματα αγγίζει ακόμα και το φασισμό (στάση απέναντι στους αδύναμους και τις ειδικές ομάδες κλπ.), το ταξικό εργατικό κίνημα βγήκε να σπάσει την φαντασίωση της όποιας «ομοψυχίας», εθνικιστικής ή αντικοινωνικής, της όποιας  «κανονικότητας». Εξέφρασε όλη τη δυσαρέσκεια απέναντι στα αλλοπρόσαλλα μέτρα της επιλεκτικής καραντίνας. Απειθάρχησε με πειθαρχία στην υποκρισία. Κι έδειξε ότι όχι μόνο αυτή την περίοδο του ιού, αλλά σ’ όλο το διάστημα που οι αγορές επελαύνουν σε βάρος των εργαζομένων, των ανέργων, των μικρομεσαίων, των νέων, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σαν τους ηλικιωμένους, σαν τους ανάπηρους ή σαν όποια άλλη ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού, δεν πρόκειται να σταθούμε ήσυχοι και σιωπηλοί στη μοίρα του δουλοπάροικου που μας ετοιμάζουν οι ισχυροί του κόσμου. 

Ακούστηκε, ακόμα μια φορά, όσο πιο καθαρά γινόταν, η φωνή του ταξικού εργατικού κινήματος, χωρίς να χρειάζεται να διευκρινίζει την ταυτότητά του έναντι των γελοίων καρεκλάδων εργοδοτών που παριστάνουν τους εκπροσώπους των εργατών στη ΓΣΕΕ. 

Με μια κίνηση το ΠΑΜΕ άδειασε και ξεσκέπασε κι αυτούς τους … «θα λογαριαστούμε μετά», που δε θέλουν να συζητάμε πώς έφτασε σ’ αυτά τα χάλια το ΕΣΥ, ούτε να βλέπουμε συνολικά το πρόβλημα του δημόσιου συστήματος υγείας και του κορωνοϊού σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Αλλά επιμένουν να βλέπουμε ΜΟΝΟ την προφανή ευθύνη της ΝΔ. 

Χαρήκαμε που το γεγονός πήρε τέτοια παγκόσμια δημοσιότητα, μεταφέροντας σ’ όλη τη γη το μήνυμα της Ελλάδας: Η ιστορία δεν τέλειωσε το 1990, όπως δεν είχε τελειώσει το 1905.

Χαρήκαμε και ενθουσιαστήκαμε με τις αυτοκινητοπομπές, που ήρθαν κάτω από το σπίτι μας να μας «ειδοποιήσουν» ότι η αποφασιστικότητα της «πλατείας συντάγματος» θα πάει παντού. Πρέπει να πάει παντού. Είναι ανάγκη. Στις γειτονιές και στα εργοστάσια. Στις πλατείες και στα σχολεία. Στα σωματεία και στα γήπεδα. Παντού.