Ψηλά τα λάβαρα…

Είναι αναλλοίωτη αλήθεια ότι όποιος ασχολείται με κάτι εννοείται ότι αποκτάει μία γνώση που είναι αυτονόητη… Έτσι όποιος ασχολείται με τα οικονομικά, είναι στην τέχνη του μοναδικός. Επίσης ο γιατρός, ο ζωγράφος, ο πολιτικός και πάει λέγοντας… Ένα ζήτημα όμως που «μπαίνει από τα πράγματα» είναι πώς χρησιμοποιεί στη ζωή του αυτές τις γνώσεις; Τις χρησιμοποιεί για το δικό του συμφέρον ή για το καλό της κοινωνίας; 

 Υπάρχουν πολλοί που κοιτάνε το εγώ τους, την πάρτη τους. Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί που μέσα από τον βιοπορισμό τους, θέλουν να ρίξουν το βάρος της γνώσης τους για το καλό της κοινωνίας. Ουαί κι αλίμονο, εάν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί η κοινωνία, να περπατήσει ο πολιτισμός του ανθρώπου. Βέβαια υπάρχουν και οι ουδέτεροι, οι «έτσι και έτσι».  Θέλω να αναφερθώ σ’  αυτούς που ασχολούνται με την πεμπτουσία της ζωής και θέλουν το καλό για το λαό. 

Αυτοί στο πρωτόγονο κοινωνικό σύστημα ήταν όλοι τους καλοί, εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν το σύστημα αυτό ένα σύστημα χωρίς εκμετάλλευση. Στα επόμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που ακολούθησαν μετά την εξημέρωση των ζώων, ήταν με τη σειρά το δουλοκτητικό, στο οποίο δεν είχες γνώμη και η ζωή σου ήταν ανά πάσα στιγμή στη διάθεση του δουλοκτήτη, το φεουδαρχικό όπου ο φεουδάρχης και τα τσιράκια του σου καθόριζαν τη ζωή, αλλά επειδή αγωνίζονταν ο άνθρωπος είχε αρκετές κατακτήσεις που έφτασε σε επίπεδο να ήταν σε σημείο ανελευθερίας, γίνονταν δουλοπάροικος. Όσο και να μην το κατανοούμε σήμερα ήταν αρκετά προοδευτικότερο  της δουλοκτητικής κοινωνίας. 

Μετά την τεράστια για την εποχή γαλλική επανάσταση, εγκαθιδρύθηκε ο καπιταλισμός. Μια κοινωνία που ήταν πιο προοδευτική από τις δύο προηγούμενες εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Με τη γέννηση του ο καπιταλισμός και την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής και τη συγκέντρωση τεράστιων τμημάτων της αγροτιάς που ήταν βασικό στρώμα εργαζομένων για την επιβίωση των λαών, το σύστημα αυτό της αστικής τάξης γέννησε και τον νεκροθάφτη του. Γέννησε την εργατική τάξη που είναι η τάξη που όσο και αν δεν θέλουν οι αστοί  θα πάει τα επίπεδα του πολιτισμού πιο μπροστά.  Θα φτάσει πάνω από όλα στο επίπεδο της αταξικής κοινωνίας, όπου «ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς τα γράφει ποιήματα», δηλαδή στην πλήρη ελευθερία του ανθρώπου.  Θέλουν δεν θέλουν οι αστοί, αυτή είναι η ροή του ποταμού και όσα φράγματα και να βάζουν –  φτιάχνουν δεν είναι με τίποτα σε θέση να την σταματήσουν. Εκτός… Εκτός και αν καταστρέψουν το ανθρώπινο είδος και ίσως τον ίδιο τον πλανήτη.

Υπάρχουν σήμερα ακόμα και αστοί διανοούμενοι που όχι μόνο το βλέπουν,  αλλά επιπλέον και υπερασπίζουν  αυτήν την  θεωρία, υπερασπίζοντας την αντίληψη και την τεκμηριώνουν με ισχυρά παραδείγματα… Έλεγε ένας αστός διανοούμενος ότι «ο πλανήτης είναι ένα διαστημόπλοιο που έχει μέσα δέκα αστροναύτες και εκατό σπυριά καλαμπόκι, δεν μπορεί οι τρεις να τρώνε τη μέρα ενενήντα σπυριά καλαμπόκι και οι άλλοι εφτά αστροναύτες να τρώνε μόνο δέκα σπυριά»! 

Πρέπει να υπάρξει ένας κεντρικός σχεδιασμός, ώστε να υπάρξει μια ισομερία, αλλιώς ο πλανήτης – διαστημόπλοιο δεν μπορεί να υπάρξει.  Κεντρικός  σχεδιασμός λοιπόν, που μόνο ένα σοσιαλιστικό σύστημα διακυβέρνησης μπορεί να πετύχει. Δεν θέλω να επεκταθώ στο ζήτημα της ύπαρξης και μέχρι πόσο μπορεί να υπάρξει με την συσσώρευση τόσων πυρηνικών όπλων (που μπορούν να καταστρέψουν  14 φορές τον πλανήτη, λες και δεν φτάνει μία). 

Στις πλάτες της εργατικής τάξης πέφτουν μεγάλες ευθύνες, όχι μόνο να πάει πιο μπροστά τον πολιτισμό του πλανήτη, αλλά να πάει πιο ψηλά τον πήχη. Στους σχεδιασμούς της να ‘ναι όχι μόνον τα άμεσα καθήκοντα επιβίωσης των λαών,  αλλά και αυτό της σωτηρίας του πανέμορφου γαλάζιου πλανήτη, όπως είπε και ο Γιούρι Γκαγκάριν, όταν τον πρώτο αντίκρισε από απόσταση στο διάστημα.  Γι’  αυτό εργάτη «ψηλά τα ματωμένα σου λάβαρα» για το σώσιμο του ανθρώπινου πολιτισμού από τη λαιμαργία των «πιράνχας» που εξαιτίας του κέρδους – αίματος θα ‘λεγα, είναι σε θέση να βάλουν τέλος…

Τάσος Σεβαστιάδης