Σ’ όλα αυτά που δεν προλάβαμε..

Από μικρό παιδί λάτρευα το καλοκαίρι, τις μυρωδιές, το αλάτι, την ανεμελιά, τα μαυρισμένα μου πόδια.. Εσύ πάντα κοκκίνιζες, εγώ μαύριζα, είχες πει.. Λατρεμένος ο Αύγουστος που τον περνούσαμε ολάκερο στο νησί, με ξεχασμένες εξεταστικές και συγγράμματα, ακούγοντας στο αυτοκίνητο το χιλιοπαιγμένο σιντί. Κάθε καλοκαίρι κι ένα σιντί δικό του κι η χρονιά γραμμένη πάνω του με μαύρο μαρκαδόρο, μην τυχόν και λησμονηθεί.

”Να απολαμβάνεις τη ζωή σου μικρή μου , μέχρι να έρθει η πρώτη απώλεια να σου πάρει λίγη από τη σπίθα που πετάνε τα μαύρα σου μάτια”, μου είχε πει η φιλόλογός μου στο σχολείο, έπειτα από την επιτυχία στις πανελλαδικές. Τη λάτρευα κι αυτή, μα ούτε κατάλαβα τι εννοούσε..Ήρθε ένας Αύγουστος, μετά από λίγα χρόνια να μου ξεριζώσει τα σωθικά για να τη θυμηθώ.

Ο άνθρωπος θα θρηνεί πάντα δικούς που φεύγουν.. Είναι το ον που συνειδητοποιεί στο απόλυτο το χαμό και ταυτόχρονα το ίδιο που συνειδητά ενίοτε τον προκαλεί..

Λένε πως κάποιες φορές διαισθάνεσαι το κακό που θα ‘ρθει..

Δεν ξέρω τι μ’έπιασε δυο καλοκαίρια μετά, με ξεριζωμένα ήδη τα σωθικά, να συναντήσω μια γυναίκα που αγαπούσα πολύ κι είχα καιρό να τη δω. Ένα φουλάρι γαλάζιο, να ταιριάζει με τα μάτια της και ένας καφές που κράτησε μια ολόκληρη μέρα..Την είδα πληγωμένη πολύ κι εξουθενωμένη, μα το μυαλό μου δεν πήγε στο κακό.

Μιλήσαμε για τον εξόριστο πατέρα της, που δεν πρόλαβε να μου γνωρίσει, μα ήταν σαν να τον ήξερα..και αποφασίσαμε να γράψουμε την ιστορία του..Έκλεισα την πόρτα κι έφυγα, αφού υποσχέθηκα ότι θα  γυρίσω σε λίγες μέρες με το τεφτέρι μου..Δεν πρόλαβα..

Κι άλλαξε ο Αύγουστος πρόσωπο, δε μου είναι πια καθόλου αγαπητός..Πάνε λίγα χρόνια που του ‘χω θυμώσει.

Δεν ξέρω αν θα προλάβεις ποτέ να πεις όλα όσα θες στους ανθρώπους που αγαπάς, αν θα προλάβεις να κάνετε αντάμα όλα όσα ήθελες.. Όπως και να ‘χει να λες, να μοιράζεσαι, να ακουμπάς κι ό,τι προλάβεις..

*Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Αγγελική που έφυγε σαν σήμερα, μα πρόλαβε να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ζούσε για να αγαπάει και γέννησε αγάπη. Με την υπόσχεση να γραφεί η ιστορία του παππού…