Σαν ανοιχτό γράμμα: Αν και μένουμε σπίτι, “οι καιροί ου μενετοί”…

Αυτός ο ιός, όπως και τα υπόλοιπα προβλήματα της ανθρωπότητας, μπορούν να κατανοηθούν από εμάς και να αντιμετωπιστούν, αν έχουμε ξεκάθαρη ματιά, δηλαδή ταξική όραση. Και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά μέσα στο σημερινό θολό τοπίο, όπου η “ατομική μας ευθύνη” φέγγει απ’την μια ως η μοναδική ευθύνη που υπάρχει, κι απ’την άλλη αναδεικνύεται ως “ελάχιστη κοινωνική μας υποχρέωση “, να χειροκροτήσουμε π.χ. στα μπαλκόνια, τους “ήρωες της υγείας”, δηλαδή ασυνειδήτως και υποσυνειδήτως να επικροτήσουμε όλες τις ελλείψεις, που το ίδιο το κράτος έχει προκαλέσει και προκαλεί στο ανεπαρκές του σύστημα δημόσιας υγείας.

Διότι αυτό το χειροκρότημα μας σημαίνει, πως αποδεχόμαστε τις σχεδιασμένες κρατικές επιλογές και πολιτικές, που αναγκάζουν σήμερα τους γιατρούς, νοσηλευτές, επιστημονικό προσωπικό, προσωπικό καθαριότητας κλπ. (τον μέχρι πρότινος “υπέρμετρο δημόσιο τομέα” της Υγείας) να εργάζονται-αγωνίζονται “ηρωϊκά” φτάνοντας ως την αυτοθυσία λόγω συγκεκριμένων ελλείψεων σε έμψυχο κι άψυχο δυναμικό και μέσα.

“Χειροκροτήσαμε” αλήθεια εκείνους τους δημόσιους γιατρούς, που τον περασμένο Δεκέμβρη αντέδρασαν δυναμικά στο Ζάππειο, για να μην περάσουν οι Συμπράξεις Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) στο ΕΣΥ, δηλαδή η παραπέρα ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση της υγείας με τις ευλογίες του κράτους;

Τους “χειροκροτήσαμε” λίγο πιο παλιά, στους αγώνες τους κόντρα σε κρατικούς φετφάδες για πιο εξοντωτικά ωράρια ανά ημέρα, εβδομάδα, μήνα, στο τσάκισμα των εργασιακών τους δικαιωμάτων στην ανθρώπινη ανάπαυση μέσα από την υποχρεωτική αύξηση του εργάσιμου χρόνου τους, εφημεριών κλπ.;

Ή μήπως είχαμε –κι έχουμε– ενστερνιστεί την αστική λογική “οι καιροί είναι δύσκολοι”;

Τώρα λοιπόν, στους δύσκολους καιρούς του CV 19, άραγε τελικά μας φαίνεται απαραίτητη η ξεκούραση του υγειονομικού προσωπικού με ανθρώπινα ωράρια εργασίας, με άμεσες, μόνιμες προλήψεις και με αναγκαία επέκταση όλων των δημόσιων δομών υγείας; -και όχι βεβαίως για να αντιμετωπιστεί μόνο ο CV 19…

Διότι, αν έστω κι ένας υγειονομικός νοσήσει τώρα από τον ιό και μπει σε καραντίνα ή αν πέσει κάτω από φυσιολογική υπερκόπωση, τότε #I am sorry και #κλάφ’τα Χαράλαμπε. Θα μας ενημερώνουν #sto spiti στις 6 μ.μ. για τις στατιστικές των προσδόκιμων θανάτων του πληθυσμού συνολικά πλέον. Από κορονοϊούς, γρίππες, καρκίνους, καρδιές, νεφρά, ηπατίτιδες, τροχαία, εργατικά “ατυχήματα” κλπ.

Όπως Αμέρικα δηλαδή (“με τόσους θανάτους θα πούμε τα καταφέραμε” –όμως με περισσότερους #έσπασε η “προστατευτική αλυσίδα #help #την κάτσαμε).

Θυμάμαι με ποιόν τρόπο “χειροκροτούσαμε” επί δεκαετίες το ιατρικό-νοσηλευτικό προσωπικό της δημόσιας υγείας, όταν δηλαδή τους αρπάγαμε απ’τον γιακά για καλύτερες παροχές υγείας και ζητώντας τους εξηγήσεις για ελλείψεις, για πληθώρα ράντζων αντί κλινών, για ραντεβού μετά από μήνες κλπ χωρίς όμως να βλέπουμε ψηλότερα απ’τον γιακά τους, λες κι αυτοί αποφάσιζαν και νομοθετούσαν…

Συμφωνώ, δικαιολογημένη η αγανάκτηση μας αλλά γιατί τελικά αυτή δεν στράφηκε ποτέ, και ιδίως τώρα δεν στρέφεται ψηλότερα με ταξική συγκρότηση, δηλαδή απέναντι στο κράτος, που με την πολιτική του ήταν και είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τα χάλια της δημόσιας υγείας;

Μήπως επειδή το κράτος, μας διαμορφώνει και μας καλλιεργεί συστηματικά με την ψευδαίσθηση της “ατομικής ελευθερίας” την βάση της αστικής κοσμοθεωρίας, ό,τι η ατομική εξέλιξη είναι που συνεπάγεται την κοινωνική, κι όχι το αντίθετο;

Μήπως επειδή “μαθαίνουμε” από τους καθ’ύλην πολέμιους του σοσιαλισμού το “τί ήταν ακριβώς ο υπαρκτός σοσιαλισμός”;

Μα και βέβαια οι πολέμιοι του δεν έχουν συμφέρον να μας πουν “τί ήταν” ακριβώς και τί είναι δυνατόν να είναι σε επίπεδο επιτευγμάτων και κοινωνικής προόδου, δηλαδή στο συνδυαστικό επίπεδο της αλληλεπίδρασης ατόμου και κοινωνικής οργάνωσης.

Έτσι, είναι μυριάδες όλα αυτά τα “βολικά”: δε μπορούσες αυτό ή το άλλο με τους κομμουνιστές, ελευθερία γνώμης και τρέχα-γύρευε, ψάξε-βρές, βάλε-βγάλε.

…Κάθε “αδικημένος” κι ο πόνος του ως “ατέρμων κοχλίας”, που όμως δεν αποτελούν επιστημονική ιστορική κριτική, η οποία και απαιτείται σχετικά με μια συγκεκριμένη κοινωνική-πολιτική οργάνωση, ατόμου και κοινωνίας, ή ακόμη ορθότερα με την δράση (και τα αποτελέσματα αυτής της δράσης) της κοινωνικής τάξης που έχει την εξουσία και που ευθύνεται για τις κοινωνικές συνθήκες, που η ίδια ως κυρίαρχη τάξη δημιουργεί.

Οι οποίες συνθήκες, φυσιολογικά κάθε φορά, διαμορφώνουν καταλυτικά όλα τα επίκτητα χαρακτηριστικά του ατόμου και επηρεάζουν σημαντικά επίσης, ευεργετικά ή όχι, κι όλα τα έμφυτα χαρακτηριστικά του ατόμου.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μιά δυαδική φύση των πραγμάτων.

“Δυνατότητες-ανάγκες”, “το άτομο-κοινωνία”, “η κοινωνία-άτομο”, “ταξική-αταξική” κοινωνία, οπότε όλη αυτή η πολεμική ενάντια στον Σοσιαλισμό αντιστρέφεται από το ερώτημα: 

“πώς επιτυγχάνεται καλύτερα η κάλυψη αναγκών μαζί με την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου μέσα στο σάπιο αστικό σύστημα κι όχι στο εξελιγμένο σοβιετικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης”;

Ξέρουμε τί δεν τολμούν να πουν ευθέως, μα εννοούν πλαγίως: “επιτυγχάνεται όταν τα πάντα είναι εμπορεύματα-δεν επιτυγχάνεται όταν τα πάντα είναι αγαθά”.

Οπότε νομίζω πως είναι αναγκαία και η εξής αντιπαραβολή:

Δηλαδή

–είναι καλύτερη η κοινωνία, όταν όποιος δεν μπορεί να αγοράσει, πεινάει, νοσεί, ζει στον δρόμο, δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί, μένει άνεργος ή και χωρίς σύνταξη ή κάθε είδους άλλη πρόνοια, κλπ κλπ, φοβάται δηλαδή το μέλλον.

–είναι χειρότερη η κοινωνία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος-παραγωγός είναι το κράτος του, με αυτονόητα τα αγαθά της εργασίας, της τροφής, της στέγης, της υγείας, του ελεύθερου χρόνου, της επιστήμης, του πολιτισμού, της ίδιας του της ζωής στο μέλλον, χωρίς νά’χει ανάγκη δωρεές, φιλανθρωπίες κι ευεργεσίες από κανέναν, διότι η φιλανθρωπία-ευεργεσία πραγματώνεται πλέον καθημερινά ως κοινωνική οργάνωση και συνθήκες δίχως τα φτιασίδια αιώνων, που τις άφηναν μονίμως σε έναν άϋλο και “θεϊκό” χώρο, όπου ζουν οι ιδέες, παραμένοντας απραγματοποίητες ως “ιδανικές”, εάν δεν επισυμβεί να τις επιβάλει με την “δύναμη και την θέληση του” κάποιος υπέρτερος Νους, κάποιο υπέρτερο Όν, που τελικά τάχα “θέλει το καλό μας”, μέσα από δοκιμασίες…

Μήπως λοιπόν έχουμε αποδεχτεί συνολικά, πως είναι ανίκητος ο θανατηφόρος ιός του Παρασιτικού καπιταλισμού πάνω στην Ανθρωπότητα;

Οπότε “λογικά” και #menontas spiti περιμένουμε το “αναπόφευκτο” της μοίρας μας ή τους “ήρωες-σωτήρες” μας;

Ούτε και τώρα βλέπουμε, τί σημαίνει πρακτική εφαρμογή των ΣΔΙΤ στην Υγεία;

Ούτε και τώρα αντιλαμβανόμαστε με ποιόν τρόπο ο Καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τα πάντα, ακόμα και τις πανδημίες, ώστε να επιζήσει ο ίδιος; 

Όλες οι σύγχρονες επιφανειακές διαφωνίες-κοκκορομαχίες ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για τα κρατικά μέτρα φανερώνουν την βασική τους σύμπνοια ως προς τον Καπιταλισμό.

Το αστικό σύστημα είτε θα στηριχτεί άμεσα, είτε “μπορεί και να γίνει πιο ανθρώπινο, με πιο αριστερά μέτρα”…

Επί παραδείγματι, το κράτος τους, “αστικό” ή “σοσιαλδημοκρατικό”, αντί να επιτάξει άμεσα για την προστασία της υγείας του πληθυσμού, κάθε ιδιωτική δομή υγείας με αποκλειστική οικονομική επιβάρυνση των “επιταγμένων” κλινικαρχών (“αφού βρισκόμαστε σε υγειονομικό πόλεμο”, όπως διατυμπανίζει) κάνει ουσιαστικά τον κορονοϊό μια ακόμη ευκαιρία για τα κέρδη των ιδιωτών επιχειρηματιών της υγείας. 

Κι έρχεται να πληρώσει στο υπερδιπλάσιο τις ιδιωτικές ΜΕΘ, από 800 σε 1600 ευρώ ανά ημέρα, εφαρμόζοντας κοινοτική οδηγία, όπως εξήγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε δημοσιογραφική ερώτηση για τα 1600 ευρώ σε ιδιωτικές ΜΕΘ.

Κι αν μεν το κόστος καλυφθεί με κρατικά κονδύλια, σημαίνει πως το καλύπτει ο ελληνικός λαός, που φορολογείται καθημερινά, άμεσα και έμμεσα. Αν δε, το κόστος καλυφθεί με ευρωπαϊκά κονδύλια, σημαίνει πως το καλύπτουν μαζί και όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Ε.Ε. για χάρη της αγοράς και του εμπορίου της υγείας.

Αυτό λοιπόν δεν είναι επίταξη κι όλες οι κοκκορομαχίες τους είναι μπούρδες.

Η μόνη επίταξη που προβλέπεται με ΦΕΚ από το κράτος λόγω κορωνοϊού (68 Α, άρθ.12) είναι αυτή των απεργών.

Αυτό έγινε μήπως στα ξεκούδουνα; Βεβαίως και όχι. Έγινε σε συνδυασμό με άλλες υπάρχουσες οδηγίες της Ε.Ε. για τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων, περιορισμό διαδηλώσεων ή ακόμη και επιδομάτων πρόνοιας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επέμεινε και τόσο πολύ όταν ήταν κυβέρνηση και δεν επιμένει δά και τώρα, ως “ριζοσπαστική” αντιπολίτευση, όπως διαλαλεί πως είναι…

Αρκεί να θυμηθούμε την “ριζοσπαστική-αριστερή-ανθρώπινη πολιτική του εντός της Ε.Ε.” τον Αύγουστο του 2015, όταν το 3ο Μνημόνιο που έφερε, παρομοιάστηκε μες στην Βουλή από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ “…σαν την ΝΕΠ του Λένιν”… και ο οποίος βουλευτής στην άμεση κοινοβουλευτική παρέμβαση-απάντηση του ΚΚΕ “…εκεί, που οι αντάρτες κρεμούσαν τ’άρματα τους, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια τους…” υπήρξε άμεσα και γνήσια “κατακεραυνωτικός”, …μιλώντας “για ρατσιστική αναφορά στους γύφτους”…

Πόσο επίκαιρο είναι άραγε για όλους μας το συμπέρασμα του Λένιν, τον Αύγουστο του 1915, για το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης;

“… οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.”

Διότι έχουμε ζήσει και ξέρουμε ήδη τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ε.Ε., της “Ευρώπης των λαών” που καμώνεται πως είναι. Αν αύριο-μεθαύριο διαλυθεί όμως, όπως κάποιοι αφήνουν να εννοείται, οδηγούμαστε από τέτοιες σκέψεις και μόνο στην πλήρη επιβεβαίωση του Λένιν ως προς το απραγματοποίητο, με ιστορική ίσως καθυστέρηση αναγκαστικά.

Κι εδώ ακριβώς υπάρχει το κομβικό σημείο, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πλήρως, βλέποντας με ταξικά γυαλιά την ίδια την φύση του Καπιταλισμού.

Δεν αναρωτιόμαστε, εάν το κράτος πράττει ορθά για την προστασία της υγείας του πληθυσμού. Άλλο πράγμα είναι η δική μας απαίτηση, η κριτική κι ο αγώνας μας, ώστε να πράξει τα αναγκαία για το αγαθό της ανθρώπινης υγείας κι άλλο πράγμα είναι τα μέτρα, που τελικά αποφασίζει και για ποιανού το συμφέρον.

Άς έχουμε ξεκάθαρο λοιπόν, πως το ελληνικό κράτος ορθά πράττει σύμφωνα με την αστική του φύση, που λέει πως η ανθρώπινη υγεία είναι κι αυτή εμπόρευμα κι όχι πρώτιστο και δωρεάν κοινωνικό αγαθό.

Οπότε παίρνει και τα ανάλογα μέτρα, όχι για την προστασία της υγείας μας, αλλά για να εκπληρώσει τον ρόλο του και να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Είτε με “ναι”, είτε με “ναι μεν αλλά…” Το ίδιο είναι… Απαγορεύει συναθροίσεις, αναστέλλει συμβάσεις κι εργατικά δικαιώματα, απαγορεύει μετακινήσεις του πληθυσμού, την ώρα που στα “αναγκαίως ανοιχτά εργοστάσια” οι εργαζόμενοι συνεχίζουν, όπως και πριν, να “συνωστίζονται επικίνδυνα” και χωρίς μέσα ατομικής προστασίας, για να βγεί εντατικά η παραγωγή και το κέρδος του κάθε κηφήνα, όπως άλλωστε και παλιότερα, δηλαδή “όλα” συνεχίζονται απαράλλαχτα, όλα για την αγορά…     

Ασκήσεις επί χάρτου κάνει τώρα στο ουσιαστικό επίπεδο η αστική τάξη, παίρνει μέτρα “για την προστασία μας” ζυγίζοντας την ανατρεπτική μας δύναμη με όλα τα πρόσφορα προσχήματα της πραγματικότητας, ώστε να ορίσει το μέλλον της.

Εμείς το μέλλον μας θα συνεχίσουμε να το φοβόμαστε, όσο παραμένουμε ανοργάνωτοι και ταξικά διεσπαρμένοι και ασυγκρότητοι.

Συμπερασματικά ο CoVid 19 δεν είναι η αιτία για μια νέα “παγκόσμια κρίση”, διότι η κρίση προϋπάρχει εδώ και πάνω από μια δεκαετία, με ήδη να έχει προβλεφθεί η συνέχιση της παγκοσμίως, πολύ πριν από την εκδήλωση της πανδημίας.

Η κρίση παραμένει καπιταλιστική, ο ιός όμως είναι μια ωφέλιμη ευκαιρία για την κυρίαρχη τάξη, ώστε μέσα από την όποια οικονομική της καταστροφή “εξ αιτίας” του, να μπορέσει με σχετική ασφάλεια να επανεκκινήσει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική της οργάνωση. Οι όροι “ανθρωπιστική” ή “αξιακή” κρίση περιγράφουν μόνο το αποτέλεσμα του Ιμπεριαλισμού, που ζέχνει παρασιτισμό και βρωμάει θάνατο. Οι όροι αυτοί δεν αποσαφηνίζουν σε καμμιά περίπτωση την κύρια αιτία. 

 Ο CoVid 19 χρησιμοποιείται προκαταβολικά από την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της “σαν αιτία”, ώστε να μείνουν κρυφές όλες τους οι ευθύνες, που για την κάθε ιδιωτική κονόμα έχουν πάντα ως διαχρονικό αποτέλεσμα τις υπαρκτές ελλείψεις σε υγεία, στέγη, τροφή, εργασία, πρόνοια, πολιτισμό κλπ. 

Η προσωπική μας, λογική υπευθυνότητα λοιπόν, απέναντι στην υγεία συνολικά -σωματική και ψυχική- είναι κάτι το ανθρωπίνως αυτονόητο, πολύ περισσότερο τώρα απέναντι στην θανατηφόρα πανδημία του CV 19.

Δεν υπάρχει περίπτωση όλοι εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι-παραγωγοί κάθε αστικού κέρδους, να μην αναλάβουμε την προσωπική μας ευθύνη απέναντι στο αγαθό της Υγείας. Ακόμη κι αν ζούσαμε σε ένα εξελιγμένο, σοβιετικό κοινωνικό σύστημα, που νεκροθάβει τις αστικές ιδέες, και πάλι θα το κάναμε και μάλλον, κατά πολύ πιο αποτελεσματικά.

Διότι το ξέρουμε από την ανθρώπινη φύση μας, πως η υγεία είναι Αγαθό, δεν μπορεί να καταντάει ένα “δυσεύρετο” εμπόρευμα, που θα μας το μοσχοπουλήσουν οι αχρείαστοι “ευεργέται” μας.

Άλλο η λογική, προσωπική κι αναγκαία μας υπευθυνότητα, κι άλλο η “ατομική ευθύνη”, που μας προσάπτει προκαταβολικά το αστικό κράτος, ώστε να μας θεωρήσει προληπτικά στο μέλλον ως τους μοναδικούς υπεύθυνους, για την διασπορά του ιού της δικής του, καπιταλιστικής κρίσης. 

Ξέρει τί κάνει και το κάνει εδώ και αιώνες με κάθε ευκαιρία “κρίσης”.

Πού βρίσκεται η πραγματική ευθύνη λοιπόν;

Τελικά είναι χρήσιμοι οι υγειονομικοί ή είχε δίκιο ο Άδωνις; – Το νέο SPOT του ΚΚΕ για την Υγεία

Ραντεβού στις 7 Απρίλη

Εν κατακλείδι (ως Υ.Γ. απάντηση σε συνειδητούς και μή, αναθεωρητές):

Η Οκτωβριανή επανάσταση…

Ο πάγος που έσπασε…

Ο δρόμος που χάραξε…

Η Σοβιετική Ένωση με την ίδια την κοινωνική της εξέλιξη…

Οι 7 δεκαετίες της ως “αντίπαλου δέους” με όλα τα λάθη της, αδυναμίες, οπισθοχωρήσεις που οδήγησαν στη νίκη της Αντεπανάστασης, αλλά όχι “στο τέλος της ιστορίας”, όπως έσπευσαν κάποιοι να ανακοινώσουν τότε…

Δεν παύει να παραμένει το ιστορικό παράδειγμα, που έκανε ορατά πλέον τα όρια ζωής του Καπιταλιστικού συστήματος, ήταν το αντίπαλο Δέος, που ανάγκαζε το παγκόσμιο Κεφάλαιο να περιορίζει δραστικά την σαπίλα του…

Το Παρίσι έδειξε την δυνατότητα των προλετάριων…

Ο Οκτώβρης σήμανε την νίκη  τους…

Κι επειδή η κάθε “επόμενη μέρα” αφορά τους όρους της ζωής μας…

Από τώρα είναι χρέος μας να μην λοξοδρομήσουμε και να μην λαθέψουμε…

Η επόμενη φορά πρέπει να είναι η νομοτελειακή ανθρώπινη απελευθέρωση…

Εμπιστευόμαστε την ανατρεπτική δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης.

Μόνη αυτή με τους αγώνες και τις θυσίες της έχει ανατρέψει τον Καπιταλισμό κι έχει κατακτήσει δικαιώματα για τον λαό.

Το 8ωρο, η Κυριακή αργία, οι συμβάσεις εργασίας, τα επιδόματα, η κοινωνική πρόνοια κλπ, δεν παραχωρήθηκαν από την ευσπλαχνία των κρατούντων, ούτε από αγώνες της αστικής, σοσιαλδημοκρατικής ή αναρχικής κοσμοθεωρίας. 

Το επέβαλαν οι εργαζόμενοι με το αίμα τους…

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!…