Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Η συμμετοχή της κυβέρνησης σε φιέστες κατά των «κομμουνιστοσυμμοριτών», καθώς και οι ατελείωτες παλινωδίες σχετικά με το άνοιγμα το σχολείων, συμπληρώνουν το κάδρο της επιστροφής από μια ραστώνη που μοιάζει περισσότερο με μια ανεξέλεγκτη πορεία προς έναν γκρεμό χαρτογραφημένο με ακρίβεια γεωδαίτη, με θύτες καλά ενορχηστρωμένους και θύματα καλά υπολογισμένα από τους κυβερνητικούς τυμβωρύχους και τους κορονο-κράτες τους.
Το κουτσουρεμένο, λειψό από γέλια και ανεμελιά, αυτό καλοκαίρι οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του. Με τους περισσότερους να μην το κούνησαν ρούπι από το κλεινόν άστυ, παγιδευμένοι μέσα σε μια αχανή καθημερινότητα που ρούφηξε και την τελευταία ικμάδα δύναμης και ενέργειας που τους είχε απομείνει, προσφεύγουν τώρα σε υπολογισμούς για το πόσο θα κρατήσουν, προσθαφαιρώντας πάνω στη ζυγαριά της ζωής ονείρατα, ελπίδες και απαντοχές.
Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν για λίγες μέρες, επιστρέφουν τώρα νοητικά σε μια αποχαυνωμένη, αμετάβλητη κανονικότητα, σαν άλλοι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ακόμα κι αν γλύτωσαν από τον κορονοϊό μέσα στα ασφυκτικά γεμάτα πλοία που εξέπλεαν υπό την αιγίδα μιας ψοφοδεούς κυβέρνησης, απρόθυμης να βάλει την υγεία του λαού πάνω από τα συμφέροντα των εφοπλιστών και της αστικής τάξης, δεν γλυτώνουν από την ατομική ευθύνη που έγινε σήμα κατατεθέν από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, μοιράζοντάς την άφθονη άμα τη επιστροφή των παραθεριστών.
Αφού η κυβέρνηση δεν παίρνει επαρκή μέτρα για να θωρακίσει τους χώρους δουλειάς και να προσφέρει στοιχειώδη ασφάλεια στους πολίτες αυτής της χώρας, προσπαθεί να πείσει πως η ατομική ευθύνη είναι το καλύτερο φάρμακο «δια πάσα νόσον και μαλακία».
«Φταίει η εσωτερική χαλάρωση για τη διασπορά του ιού», κρώζει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, σαν κόρακας που προαναγγέλλει νέα πτώματα στο νεκροταφείο της κυβερνητικής απάθειας και αναλγησίας, για χάρη μιας μελλοντολογικής αριθμητικής ευρωστίας που βρίσκεται όμως στον αντίποδα της ανθρώπινης ευημερίας.
Δεν άλλαξε τίποτα το φετινό καλοκαίρι. Η κυβέρνηση συνεχίζει να κρύβεται πίσω από τις εμπρόθετες παραλείψεις της, κρατώντας προτεταμένο το δάχτυλο απέναντι στη νεολαία ή σε οποιοδήποτε άλλο τμήμα της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ως βολικό πάτημα, που της επιτρέπει να στρουθοκαμηλίζει και να μην αποδέχεται τις δικές της τεράστιες ευθύνες για την έξαρση της πανδημίας.
Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι χειμάζονται μέσα σε εργασιακές γαλέρες που δεν χαρακτηρίζονται από την ίδια «γαλαντομία» με την οποία ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει πως θα χορηγηθούν δωρεάν οι μάσκες στα σχολεία, καθώς και το εμβόλιο για τον κορονοϊό.
Η συμμετοχή της κυβέρνησης σε φιέστες κατά των «κομμουνιστοσυμμοριτών», καθώς και οι ατελείωτες παλινωδίες σχετικά με το άνοιγμα το σχολείων, συμπληρώνουν το κάδρο της επιστροφής από μια ραστώνη που μοιάζει περισσότερο με μια ανεξέλεγκτη πορεία προς έναν γκρεμό χαρτογραφημένο με ακρίβεια γεωδαίτη, με θύτες καλά ενορχηστρωμένους και θύματα καλά υπολογισμένα από τους κυβερνητικούς τυμβωρύχους και τους κορονο-κράτες τους.