Σχετικά με το ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές

Σε ό,τι αφορά το ενιαίο ψηφοδέλτιο για τις φοιτητικές εκλογές, η υπουργός Παιδείας δήλωσε: «Είχαμε συζητήσει και προεκλογικά και είχαμε μιλήσει για την ανάγκη να υπάρχει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, να το πούμε πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι κατεβαίνει ο Γιάννης, η Μαρία, ο Κώστας κ.ο.κ. ανεξαρτήτως κομματικών παρατάξεων… Αυτό δεν θα είναι στο αμέσως επόμενο νομοσχέδιο, στο επόμενο νομοσχέδιο θα είναι θέματα που αφορούν στο σχολείο περισσότερο και ήδη από τον Σεπτέμβριο θα δούμε ένα νέο αναβαθμισμένο σχολείο σε πάρα πολλούς τομείς».

Μόνο που να το πούμε και εμείς πολύ απλά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι μετέπειτα αγώνες των φοιτητών, που ευτυχώς αντέχουν ακόμα και κρατούν πολλούς νόμους στα χαρτιά (βλ. Πανεπιστημιακή αστυνομία και διαγραφές), δεν έγιναν από τον Γιάννη, τη Μαρία και τον Κώστα, αλλά από οργανωμένους φοιτητές που φυσικά και μπορεί να μετέχουν σε κόμματα (συνήθως βέβαια όχι στα κόμματα της κυρίαρχης πολιτικής τάξης) ή σε πολιτικά σχήματα μιας διαφορετικής ιδεολογίας, ανατρεπτικής, αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, από την κυρίαρχη ιδεολογία της φίμωσης και της πολιτικής του «σκάσε και δούλευε» ή «σκάσε και διάβαζε» ή «σκάσε και αντέγραφε» ή «σκάσε και πλήρωνε φροντιστήρια για να περνάς τα μαθήματα».

Δεν είναι τυχαίο που στις πρόσφατες δηλώσεις της η υπουργός Παιδείας, είπε ότι προέχουν οι αλλαγές στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μετά οι αλλαγές στον φοιτητικό συνδικαλισμό. 

Είναι ενδεικτικό του πώς το σύστημα δρομολογεί την κατασκευή των «αρίστων», μια κατασκευή που την καλύπτει με τον μανδύα της δημιουργικότητας, της κριτικής σκέψης, της ελεύθερης επιλογής, της ανεξάρτητης υπόστασης. Για να δούμε όμως πώς αυτές οι χιλιοτραυματισμένες έννοιες χρησιμοποιούνται ως προσχήματα συγκάλυψης και δημιουργίας άβουλων και πειθήνιων μελλοντικών πολιτών, έρμαιων της κάθε μορφής εκμετάλλευσης.

Πώς εννοεί για το αναβαθμισμένο σχολείο, την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και δημιουργικότητας στην εκπαίδευση, η υπουργός μας; Εισάγοντας τα Αγγλικά από το νηπιαγωγείο, θεωρώντας σημαντική ανάγκη του νηπίου, την εκμάθηση από τα 4 του χρόνια μιας δεύτερης γλώσσας και, προχωρώντας προς τα πάνω στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, εισάγοντας τα εργαστήρια δεξιοτήτων, όπου εκεί η δημιουργικότητα και η κριτική σκέψη ταυτίζονται με δράσεις τύπου νεανική επιχειρηματικότητα, ρομποτική, STEM/STEAM, νέες τεχνολογίες κλπ. Γιατί, φυσικά, κατά την άποψη της υπουργού και των εγκεφάλων που δημιουργούν τα νέα νομοσχέδια, το νήπιο, το παιδί του δημοτικού, ο έφηβος του γυμνάσιου και του λυκείου, δεν έχουν ανάγκη από θεατρική, κινηματογραφική, μουσική παιδεία. Δεν έχουν ανάγκη από πολιτιστική παιδεία, από λογοτεχνία, από ποίηση, από τέχνη. Δεν τους λείπουν αυτά. Τα μόνα που τους λείπουν είναι η μύησή τους στην επιχειρηματικότητα, στη ρομποτική, στις νέες τεχνολογίες. Και παρόλο που στο μελλοντικά «αναβαθμισμένο σχολείο», στις δεξιότητες υπάρχει ο θεματικός κύκλος «Ενδιαφέρομαι και Ενεργώ – Κοινωνική Συναίσθηση και Ευθύνη» όπου οι μαθητές από μικρή ηλικία «μαθαίνουν» να γίνονται πολίτες με κοινωνική ενσυναίσθηση, που ενδιαφέρονται για τα κοινά, που συνεργάζονται μεταξύ τους μαθαίνοντας, υποτίθεται, βιωματικά την έννοια της συλλογικής ευθύνης και του πόσο σημαντική είναι η συλλογική δράση για την επίτευξη στόχων που αφορούν την βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας, όλη αυτή η υποκρισία ξεσκεπάζεται φτάνοντας στο Πανεπιστήμιο, όπου εκεί η υπουργός μας δείχνει τα δόντια της και τις πραγματικές της προθέσεις. Γιατί ο τελικός στόχος είναι η δημιουργία πολιτών που να ενδιαφέρονται μόνο για το άτομό τους. Και η ατομοκεντρική αυτή αντίληψη είναι ό,τι καλύτερο για ένα σύστημα που τους θέλει πιστούς υπηρέτες του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Διότι πώς γίνεται να μιλάς για κριτική σκέψη όταν σε αυτή πας να κατακρεουργήσεις την πολιτική σκέψη; Πώς γίνεται να μιλάς για δεξιότητες συνεργασίας και συλλογικής δράσης όταν αποτρέπεις τους νέους ανθρώπους από το να συμμετέχουν σε σχήματα ή σε παρατάξεις που τους δίνουν ακριβώς αυτή τη δυνατότητα να συνεργαστούν, να αναδιαμορφώσουν πολιτικές δράσεις, προκειμένου να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής; Τι εικόνα έχει στο μυαλό της η υπουργός για τους Γιάννη, Μαρία, Κώστα, τους ανεξάρτητους φοιτητές που καλούνται να ψηφίσουν οι άλλοι φοιτητές; Και με ποια κριτήρια επιλογής θα κληθεί ο φοιτητής να εκλέξει τον Κώστα, τον Γιάννη τη Μαρία; Μήπως αυτά που υπάρχουν στη σκέψη της κ. Λατινοπούλου, ενός νέου ανθρώπου που προέρχεται από τους κόλπους της γαλάζιας κομματικής παράταξης (ιδιαίτερα αγαπημένου παιδιού αυτής- αυτές οι αγάπες δεν κρύβονται γιατί πώς αλλιώς θα ήταν υποψήφια βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης το 2019) και λατρεύει με πάθος την πολιτική όπως η ίδια δηλώνει; Με τα κριτήρια του image, λοιπόν θα διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές; 

Προφανώς στο νομοσχέδιο που τίθεται τους προσεχείς μήνες σε διαβούλευση, η έννοια της ανεξαρτητοποίησης ταυτίζεται με την έννοια της απολιτικοποίησης. Και προφανώς στόχος είναι η κατάργηση συλλογικών αγώνων που προϋποθέτουν πολιτική σκέψη, που προϋποθέτουν κοινωνική ενσυναίσθηση, έννοιες που απέχουν πολύ από ξεκομμένες ατομικές πρωτοβουλίες ή από ατομοκεντρικές τοποθετήσεις. 

Και, βέβαια, διαπιστώνουμε για μια ακόμη φορά την ασχετοσύνη των ιθυνόντων (λογικό και αυτό αφού οι περισσότεροι τις σπουδές τους τις έκαναν σε ξένα πανεπιστήμια) με τον χώρο των ελληνικών πανεπιστημίων, αφού προφανώς δεν γνωρίζουν ότι στο χώρο δεν δραστηριοποιούνται μόνο κομματικές παρατάξεις αλλά και άλλα σχήματα στα οποία μετέχουν και ανεξάρτητοι φοιτητές, σχήματα τα οποία επιλέγουν πολιτικά να μην εκπροσωπούνται από μεμονωμένα άτομα αλλά δίνουν έμφαση στη σημασία της συνδιαμόρφωσης κατά τη λήψη πολιτικών αποφάσεων μέσα από προσπάθεια σύνθεσης διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων, με βασικό κριτήριο αυτό της κοινωνικής αποτελεσματικότητας.

Να το πούμε λοιπόν ακόμα πιο απλά, μέσα από την ανταλλαγή απόψεων διαφωνιών και συγκρούσεων (απαραίτητες και οι τελευταίες στην ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα) στον φοιτητικό χώρο λαμβάνουν χώρα έννοιες όπως συνεργασία, πολιτική ευθύνη, κοινωνική ευθύνη, συλλογική δράση, αυτά που υποτίθεται ότι θέλει να καλλιεργήσει η κ. υπουργός, κατά τη διάρκεια των μαθητικών χρόνων αλλά μόνο προσχηματικά, γιατί επί της ουσίας στοχεύει στην ολική τους κατάργηση.