Σπασμένοι καθρέφτες και εκτροχιασμένα τρένα (βολεμένοι και κασσάνδρες)

Τα τρένα έχουν εξαφανιστεί από την Ήπειρο και το μεγαλύτερο κομμάτι της Δυτικής Ελλάδας από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, οπότε η μόνη μου επαφή με το εν λόγω μεταφορικό μέσο ήταν τα τρενάκια του λούνα πάρκ ή οι ταινίες. Με αυτά και με αυτά έχω πιστέψει πως τα τρένα με κουκέτες είναι περίπου όπως το orient express, γεγονός που μου δημιούργησε μεγάλη απογοήτευση όταν χρησιμοποίησα τη γραμμή Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη. Μου φαινόταν (και μου φαίνεται) παράδοξο η πραγματικότητα του 2000 να είναι πίσω από αυτή του 1900. 

Στα τρένα, λοιπόν, αυτή είναι η κατάσταση: το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα έχει διαλυθεί και έχει μείνει με ελάχιστες γραμμές και με ράγες και βαγόνια που αν θύμιζαν τον περασμένο αιώνα θα ήμασταν και τυχεροί. Η κατάσταση αυτή δημιούργησε και την ψευδή ανάγκη για ιδιωτικοποίηση και πώληση του ΟΣΕ, μόνο που (και εδώ) ο ιδιωτικός τομέας όχι μόνο δεν βελτίωσε τις υποδομές και παροχές, αλλά τις  έκανε και χειρότερες. Κατάληξη αυτό που είδαμε στα Τέμπη. Άλλη μια εθνική τραγωδία και άλλα τόσα κλισέ που ακούστηκαν στα ΜΜΕ. Το μαχαίρι και εδώ θα φτάσει στο κόκκαλο, δηλαδή θα βρεθεί ο σταθμάρχης σαν αποδιοπομπαίος τράγος να σηκώσει το βάρος των πολιτικών επιλογών μισής χώρας. Και μετά η ζωή συνεχίζεται, μέχρι την επόμενη εθνική τραγωδία.

Το μοτίβο αυτό είναι. Πριν την καταστροφή όποιος προειδοποιεί για αυτό που έρχεται είναι κομματικός εγκάθετος, συνδικαλιστική Κασσάνδρα, και όλα τα άλλα όμορφα που μας έχουν αποδώσει είτε για να μας απαξιώσουν, είτε για να δικαιολογήσουν τις διώξεις μας. Και όταν γίνεται η καταστροφή… είναι μεμονωμένο ανθρώπινο λάθος που κανείς δε μπορούσε να προβλέψει. Όντως, πώς να σκεφτεί κάποιος πως με μονή σιδηροδρομική γραμμή και χωρίς gps  θα υπάρχει πρόβλημα; Πού να φανταστεί κάποιος πως χωρίς γιατρούς και ΜΕΘ θα υπάρχουν νεκροί στην πανδημία; Πού να φανταστεί κάποιος ότι χωρίς ζώνες πυροπροστασίας θα καεί κόσμος; Χρειάζεται πολύ μεγάλη φαντασία για όλα αυτά…

Ή πολύ μεγάλη ξετσιπωσιά για να νιώθεις ότι οι επιλογές σου και οι ψήφοι σου δεν τα επηρεάζουν. Πως η μόνη χρήση της ψήφου είναι το ρουσφετάκι που σου έταξε ο βουλευτής. Πως οι πολιτικές που ακολουθούν δεν διαμορφώνονται και από εσένα. Πως κοιτώντας στον καθρέπτη βλέπεις έναν συγκινημένο από την τραγωδία άνθρωπο και όχι έναν βολεμένο “κύριο Παντελή”. Πως όλοι ίδιοι είναι, για να κρυφτείς μέσα στη δειλία σου και να δικαιολογήσεις τους τεμενάδες σε διοικητές, διευθυντές και παράγοντες. Ενώ κανονικά στον καθρέφτη έπρεπε να βλέπεις τα φαντάσματα των τροχαίων, των πυρκαγιών και της πανδημίας. Ηθικοί αυτουργοί είναι και πόσοι εφαρμόζουν τις πολιτικές αρπαχτές που έχουν καταντήσει ανέκδοτο το κράτος δικαίου και την πολιτική προστασία και όσους τους επικροτούν. Τουλάχιστον μέχρι να σπάσουν τον καθρέφτη και μαζί με αυτό την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Και ας γίνουμε όλοι μαζί οι γραφικοί καταστροφολόγοι, τουλάχιστον έτσι μπορεί και να αποφευχθεί κάποια στιγμή και κάποια νέα τραγωδία. 

Πολιτισμός δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε η βλάχο ανάγκη να ανήκεις στην ευρωπαϊκή ένωση, πολιτισμός είναι να έχεις ασφαλή και οικολογικά τρένα, άνετο μετρό, στελεχωμένα νοσοκομεία και φόρους που θα στηρίζουν όλα αυτά και όχι τους ιδιώτες που τα λυμαίνονται. Και δυστυχώς ή ευτυχώς πολιτισμός και βόλεμα δεν πάνε πακέτο. 

Πάνος Χριστοδούλου,Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης

Φωτογραφία: Stringer / SOOC