Πιο απολίτικη, επικίνδυνη και στο βάθος χυδαία άποψη ότι οι πυρκαγιές που κατακαίνε κάθε χρόνο τα πνευμόνια της χώρας είναι φαινόμενο, δεν υπάρχει. Δεν πάει να πασπαλίζεται εσχάτως με σπουδαρχίδικες παρόλες περί κλιματικής αλλαγής, υπερθέρμανσης του πλανήτη κι άλλα τέτοια, πραγματικά μεν αλλά απολύτως έργα κυρίως καπιταλιστών ανθρώπων, και καθόλου φυσικά φαινόμενα. Επιμένουν. Η άποψη αυτή διατυπώνεται ως άλλοθι απέναντι σε μια καραμπινάτη ενοχή και την εγκληματική πολιτική που θέλει να είναι προς εκμετάλλευση η γη, ακόμα και καμένη. Δε χρειάζονται μεγάλες κουβέντες για να καταλάβει κανείς ποιος πληρώνει το μάρμαρο της φαινομενολογικής προσέγγισης της …φωτιάς. Της κάθε φωτιάς. Οι εμπρηστές του πολέμου, λόγου χάρη, του φονικότερου των ημερών μας που διεξάγεται στην Ουκρανία, κόπτονται για το …φαινόμενο της επισιτιστικής κρίσης που θα θερίσει ζωές επί ζωών στις χώρες του τρίτου κόσμου. Μόλις μιλήσουμε για πείνα, ακόμα και τώρα στον εικοστό πρώτο αιώνα, να σου και αναδύεται ξαφνικά ο τρίτος κόσμος!… Αμα όμως πιάσουμε το νήμα των καταστροφικών πυρκαγιών στον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο, κι αναζητήσουμε τους υπεύθυνους και για το ξέσπασμα και για το σβήσιμο και για τη μη πρόληψη εκδήλωσής τους, τότε ξαφνικά ο πρώτος κόσμος, ο και δυτικός λεγόμενος, που ‘χει χοντρό πορτοφόλι και εκλεπτυσμένα σχέδια για να το χοντρύνει κι άλλο, να τη πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει, όχι η ρωμιοσύνη, αλλά η ευθύνη που πετιέται στα μούτρα του κάθε καμένου πολίτη, όπου γης.
Κάποτε η πορεία ή η πλεύση χαρασσόταν τη νύχτα με οδηγό τα άστρα. Σήμερα οι στρατιώτες σημαδεύουν τον εχθρό με γυαλιά και συσκευές νυχτερινής όρασης. Και μπορεί ο Προμηθέας να έχασε το συκώτι του ως τιμωρία για τη φωτιά που χάρισε στον άνθρωπο, αλλά οι σημερινοί Επιμηθείς, μας πρήζουν το συκώτι που δεν ασφαλίσαμε το σπιτάκι μας, ώστε να μην τους κοστίζουμε τίποτα όταν μας το κάψουν, ή το αφήσουν να καεί. Και καθόμαστε σαν ζώα και τους ακούμε να λένε ότι θα κλείνουν τους χώρους πράσινου, τα πάρκα και τα δάση με 45 βαθμούς, για να μην τα κάψουμε αναζητώντας δροσιά. Διάβαζα τις προάλλες μια περισπούδαστη μελέτη που έλεγε πως αν σ’ όλες τις τσιμεντουπόλεις βάζαμε πράσινο σε κάθε μπαλκόνι, σε κάθε πεζοδρόμιο, σε κάθε ελεύθερο χώρο, σε κάθε πάρκινγκ, που αντί να είναι υπόγειο, είναι υπαίθριο, και ψήνει τ’ αυτοκίνητα σε ένα κακόηθες μπάρμπεκιου λαμαρίνας, η ζέστη θα ήταν λιγότερη, πιο υποφερτή και το οξυγόνο οπωσδήποτε περισσότερο. Ελα που το πράσινο θέλει νερό. Και το νερό είναι ακριβό. Και το πόσιμο τείνει να γίνει μόνο εμφιαλωμένο. Θα το δώσεις λοιπόν στο παιδί ή στο γεράνι στην πίσω βεράντα την τυφλή που βλέπει στο φωταγωγό; Οι μεγαλύτεροι ρυπαντές του κόσμου, τα καθάρματα που ξυρίζουν τουλάχιστον έναν αιώνα τώρα τον Αμαζόνιο κι όλα τα δάση της Γης, που χάζευαν πριν από μερικά χρόνια να καίγονται τα δάση της Μαλαισίας επί έξι μήνες, για να βγάλουν όσα τους χρειάζονται για πολυτελείς βίλες σε τεχνητά νησιά στο Ντουμπάι και να κάνουν διακοπές σε καζινοξενοδοχεία, φυτεμένα στις ασπρόξερες μεγάλες Κυκλάδες, το παίζουν τώρα σωτήρες.
Κάθε καλοκαίρι αηδιάζω με τις φωτογραφίες από τα επώνυμα κωλομέρια, το κόστος της ξαπλώστρας και την τιμή της γιγάντιας φιάλης σαμπάνιας που ρέει με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι το νερό στο λάστιχο του μικρού κήπου στο πατρικό ή το μικρό εξοχικό μιας πλέμπας που πείστηκε ότι σώζει τον πλανήτη καταργώντας το πλαστικό καλαμάκι του φραπέ. Το ξέρουν όλοι καλά πως η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν θα περπατήσει στο δάσος να το δει, να το αναπνεύσει, να το νιώσει, να το καθαρίσει, να το προστατέψει, όπως ο δασικός υπάλληλος, ο επαγγελματίας υλοτόμος κι όλοι όσοι όφειλαν να ‘χει προγραμματιστεί να τάσσονται και να εργάζονται υπέρ του. Κι όμως μας λείπουν αυτοί κι άλλοι τόσοι δασεργάτες, δασοπόνοι, πυροφύλακες, πυροσβέστες, επιστήμονες διαχείρισης κι όχι καταλήστευσης του λεγόμενου φυσικού περιβάλλοντος. Το ξέρουν όλοι πως όχι δεκάδες, εκατοντάδες μη επανδρωμένα αεροσκάφη θα μπορούσαν να εποπτεύουν από τους ουρανούς σε εικοσιτετράωρη βάση και να εντοπίζουν τη φλόγα πριν γίνει φωτιά και τεχνολογικά να ενημερώνουν ταυτόχρονα κάθε επίγειο σταθμό άμεσης επέμβασης. Που όμως με τη σειρά τους αυτοί οι σταθμοί, επανδρωμένοι κι εξοπλισμένοι θα έπρεπε να έχουν φυτευθεί προ πολλού, εκεί που πρέπει και που όλοι δεν φαντάζονται, αλλά ξέρουν ότι θα εκδηλωθεί πυρκαγιά σε συντριπτικό ποσοστό χρήσιμη για μετέπειτα επενδύσεις. Γιατί και η αποκατάσταση των καμένων μπίζνα είναι, όσο και τα εργοστάσια επεξεργασίας σκουπιδιών, λυμάτων… Τα εργοστάσια επεξεργασίας των εκμεταλλευτών καθαρμάτων, βλέπεις, δεν απαιτούν τη δολιότητα του κεφαλαίου, αλλά τη γενναιότητα της ανατροπής της εκμεταλλευτικής πολιτικής.
Όσο ιδιωτικοποιούνται τα δημόσια αγαθά κι όσο η γη οργώνεται και σπέρνεται από συμφέροντα, τόσο οι μάζες των θυμάτων θα ιδιωτεύουν, θα τρομάζουν με το… φαινόμενο των κάθε λογής πυρκαγιών και θα προσαρμόζονται στην εντολή τρέξε να σωθείς ή σκάσε και κολύμπα ή, το χειρότερο, βούλωσέ το και ψήφισέ με για να σε σώσω απ’ τον κακό σου εαυτό…
