Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, μια περιττή διαδρομή….

«E ρίχνω και καμιά κλεφτή ματιά στον υπολογιστή κάπου εκεί γύρω στις 11 το βράδυ – μπορεί να είναι κάτι επείγον». Κάπως έτσι συζητάμε χρόνια τώρα όσοι βλέπουμε τον επαγγελματικό μας λογαριασμό στην οθόνη του κινητού. Κάπως έτσι επιβιώνουμε εργασιακά, θέλοντας και μη. Μάλλον ήρθε η ώρα να θεσμοθετηθεί αυτή η κατά τα άλλα αθώα και ταυτόχρονα βολική πράξη στην καθημερινότητα μας.

Τηλεργασία λοιπόν, προκειμένου να βρισκόμαστε στο νέο «εργασιακό μας περιβάλλον» 24 ώρες το 24ωρο!

Δουλειά απ το σπίτι, τι καλά! Έτσι έλεγαν μερικοί, στην αρχή τουλάχιστον. Σπίτι. Εκεί που όλα φαντάζουν τόσο οικεία, άνετα, βολικά, χρηστικά και όμορφα. Λίγο το έχεις να δουλεύεις φορώντας μόνο το βρακί σου; Ποιος θα σε δει να σε παρεξηγήσει; Μικρό πράγμα είναι να ξυπνάς το πρωί και τσουπ να βρίσκεσαι στη δουλειά σου;

Εντάξει δε λέω, αν απαντάς πρώτος στο e–mail του προϊστάμενου – διευθυντή σου στις 10 το βράδυ θα το δουν. Θα σε δουν, κι ας έχουν ξεχάσει τη φάτσα σου οι προϊστάμενοι. Θα διαπιστώσουν πως απαντάς ό, τι ώρα να ‘ναι, όπου και αν είσαι. Απ‘ την άλλη και φάσκελο να ρίξεις την ώρα που σε πιέζουν ζητώντας σου να απαντήσεις μέσα στο επόμενο λεπτό, πολύ απλά δεν θα σε δει κανείς! Ακόμη και η κλασική έκφραση «αυτός ξύνει τα τέτοια του στη δουλειά» θα χάσει κάθε της νόημα , γιατί πολύ απλά δεν θα σε βλέπει κανείς.

Όλα καλά λοιπόν, αν λείπανε κι εκείνα τα Web Meetings που πληθαίνουν καθημερινά, τα νέα σου εργασιακά δεδομένα θα φάνταζαν “ιδανικά“!

Θαρρείς πως τη γλύτωσες ε; Κάθε άλλο σε πληροφορώ! Θα σε αξιολογήσουν για παράδειγμα ως εξής : Ο Κώστας απαντάει στο e–mail στις 11 το βράδυ, ενώ η Μαρία η απαράδεκτη μετά τις 5 το απόγευμα το «κλείνει το μαγαζί». Θα σου ζητήσουν δύο και τρεις φορές περισσότερα από όσα έκανες πριν , χωρίς να δουν τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια σου κατά πρόσωπο. Θα σου την πέσουν δέκα προϊστάμενοι κανονικά, χωρίς να βλέπουν αν «πήζεις» στη δουλειά .

Άσε που μπορεί να καταργήσουν άλλες δύο θέσεις εργασίας και να σε φορτώσουν περισσότερη κι ακόμη περισσότερη δουλειά. Χαμπάρι δεν θα πάρεις. Ποιος έφυγε, ποιος ήρθε, ποιος είναι, ποιος δεν είναι, ποιος αναγκάζεται να δουλεύει με πυρετό;

Κι ακόμη ένα πιθανό «σενάριο»: Μιας και δουλεύεις τόσο καιρό από απόσταση , τι την θες τη Σύμβαση Αορίστου με απασχόληση Οκταώρου; Έλα τώρα, όλα αυτά ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα, τον εικοστό! Δυο δεκαετίες τώρα ζούμε στον 21ο κι εσύ χαμπάρι δεν πήρες!

Βγάλε μπλοκάκι, είσαι «ελεύθερος» επαγγελματίας πλέον(!) Με έδρα το σπίτι σου, ΑΦΜ , κωδικό επαγγέλματος, ΚΑΔ, αυτασφάλιση, προαιρετικό επικουρικό σε Ιδιωτική ασφαλιστική. Έτσι για τον ατομισμό και τον ατομικό σου «κουμπαρά», όλα αυτά είναι απαραίτητα.

Όσο για ανταμοιβή – τον μισθό όπως τον λέγαμε – κοίτα δίπλα σου 650 € μικτά για 10ωρη απασχόληση, με την συγκατάθεση του εργαζόμενου παρακαλώ! Εντάξει ένα «Επίδομα εργασίας» είναι για όσους επιβάλλεται η φυσική παρουσία, ενώ εσύ θα είσαι πολύ καλύτερα !

Άσε που το «δελτίο παροχής υπηρεσιών» θα αφορά ένα ευμετάβλητο ποσό, διαφορετικό από μήνα σε μήνα. Τον ένα μήνα 1500 € , τον άλλο – αν δεν αποδώσεις – μπορεί να γίνει και 500άρικο , όσο θες θα δουλεύεις στην τελική !

Πως το είπες αυτό; 13οκαι 14ομισθό; Έλα τώρα, μην λες ΤΑ ανέκδοτα του 20ου αιώνα. Πες μου όμως τώρα πώς θα φέτος πας διακοπές– αν πας; Θα πας με το laptop και το κινητό για προσκεφάλι. Ε εντάξει, εκεί θα φοράς και το μαγιό σου , «ίδια φάση» με το βρακί στο σπίτι θα είναι άλλωστε.

Ιστορίες από το μέλλον θα μου απαντήσεις. Δεν θα το έλεγα! Ιστορίες και υποθέσεις πραγματικές που – ελέω πανδημίας- κατακλύζουν την καθημερινότητα κυριαρχώντας στη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων.

Ήδη πολλές πολυεθνικές και όχι μόνο , το ανακοίνωσαν στους υπαλλήλους τους. Η τηλεργασία δεν αφορά την πανδημία και τα μέτρα προστασίας από αυτήν. Ήρθε στη ζωή σας για να μείνει! Μόνο που στη «ζωή» χιλιάδων επιχειρηματιών και των επιχειρήσεων τους το «αποτύπωμα» θα είναι εντελώς διαφορετικό: Ήδη εγκαταλείπουν κτηριακές εγκαταστάσεις , απαλλάσσονται από ενοίκια, πάγια έξοδα, ρεύματα για θέρμανση – ψύξη, κοινόχρηστα, αναλογίες σε δημοτικά τέλη, αυτοκίνητα, μετακινήσεις, καύσιμα, ασφαλιστικές εισφορές και τόσα άλλα.

Στην Μ.Βρετανία έναν ακόμη “καπιταλιστικό παράδεισο” εκτός Ε.Ε πλέον (όχι πως έχει καμιά σημασία για τους εργαζόμενους το γεγονός αυτό) υπογράφονται συμβάσεις μηδενικού χρόνου εργασίας . Πρόκειται ακριβώς για ανεξέλεγκτο ωράριο τηλεργασίας. Γι‘ αυτό και αναφέρονται στον λεγόμενο «μηδενικό χρόνο απασχόλησης»! 

Στην ΜΕΚΚΑ του Καπιταλισμού, ήτοι στις χρεωκοπημένες ΗΠΑ, ισχύει ήδη το «Work from everywhere» ως η επικρατέστερη μορφή τηλεργασίας. Έτσι θεσμοθετείται παντού η κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα στον εργάσιμο και τον ελεύθερο χρόνο οριστικά και αμετάκλητα.

Τεμπέληδες – οπισθοδρομικοί Μαρξιστές!

Αμετανόητοι οπαδοί του δημοσίου (που εκείνοι βέβαια κατέστρεψαν και καταστρέφουν), θα αναφωνήσουν τα παιδιά των αρίστων , τα σύγχρονα απότοκα της Θάτσερ! Κάτι τύποι «αδούλευτοι» γιατί δεν δούλεψαν ποτέ, κάτι μεταμοντέρνοι που δηλώνουν οπαδοί της «ελεύθερης» αγοραίας οικονομίας , γι’ αυτό και ιδεοληπτικά φανατικοί Αντικομμουνιστές.

Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη γιατί μάλλον δεν έχει γίνει από όλους κατανοητό: Ο Μαρξισμός είναι υπέρ του πλούτου , όχι υπέρ της ολιγάρκειας! Υπέρ του πλούτου για όλους όμως, όχι για ελάχιστους! Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο στον κόσμο που ζούμε από την συσσώρευση του πλούτου σε λίγους , σε μιά ελάχιστη μειοψηφία .

Οι Μαρξιστές δεν είναι υπέρ της καταλήστευσης του πεπερασμένου φυσικού πλούτου του πλανήτη, αλλά της απόλυτα ισορροπημένης αξιοποίησης του.

Οι Κομμουνιστές δεν αναγνωρίζουν την εμπορευματική παραγωγή που έχει σαν αποκλειστικό σκοπό το κέρδος. Αναγνωρίζουν σε κάθε τι που παράγεται την αξία που έχει προκειμένου να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες . Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό!

Ας πάμε όμως λίγο παρακάτω, στους υποτιθέμενους δημοκρατικούς θεσμούς. (Ε όλο και κάποιος αποφασίζει – θεσμοθετεί «δημοκρατικά» όλα αυτά):

Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ευρώπη των λαών» , Διεθνές Νομισματικό Ταμείο , Κυβερνήσεις , «Επιτελικά Κράτη»….Πρόκειται πολύ απλά για «επιτροπές εκατομυριούχων» που αυτοαποκαλούνται όργανα διοίκησης και είναι υποτίθεται «ουδέτεροι θεσμοί». Αυτή η «ταξική ουδετερότητα», που στις μέρες μας , έχει μετατραπεί σε υπερεθνική ταξική μεροληψία του κερατά. Στην πραγματικότητα οι «θεσμοί μας» ανήκουν στις πολυεθνικές , στα λόμπυ και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Για αυτούς υπάρχουν και μόνο!

Οι «θεσμοί» αυτοί δεν μετασχηματίζονται και δεν «κατακτώνται», όπως διατείνονται οι εγχώριοι “ευκαιριοκράτες” της σοσιαλδημοκρατίας (Σύριζα – ΚΙΝΑΛ – Μερα 25) που τους υπηρετούν άλλωστε περισσότερο πιστά από ποτέ! Αυτές οι «επιτροπές εκατομμυριούχων» είναι που διαθέτουν στρατούς , δυνάμεις καταστολής , πρωθυπουργούς , Χρυσοχοϊδηδες καλοπλήρωμένα στελέχη, γραβατωμένους κανίβαλους και πληθώρα θλιβερών Homo economicus τύπου Φοντερλάινεν.

Διαθέτουν ακόμη και παπαδαριό που ξεπλένει αμαρτίες σε τούτη τη ζωή παραπέμποντας στην επόμενη. Και φυσικά , όπως πάντα , πληρωμένη δημοσιογραφία για να παραπληροφορεί , να «ενημερώνει» παρουσιάζοντας την πραγματικότητα που ζούμε, όπως ακριβώς δεν είναι.

Και δυό τελευταία λόγια για τους «Νέους φτωχοδιάβολους με τα laptop» αυτού του κόσμου. Όλους εμάς που στην τωρινή και όχι σε μια μακρινή η δυστοπική πραγματικότητα, εργαζόμαστε, παράγουμε, δημιουργούμε ως μοναδικοί δημιουργοί.

Η υπόθεση με τα νέα αυτά εργασιακά δεδομένα δεν είναι καινούρια. Είναι όμως ραγδαία ανατρεπτική για την ίδια τη ζωή μας μιας και αυτή τη φορά δεν αφορά μόνο στα εργασιακά μας. Καταργεί κεκτημένα , απανθρωπίζει την καθημερινότητα μας, τις σχέσεις μας, όλη μας τη ζωή.

Κάποιοι νομίζουν πως αυτό το «παιχνίδι στην έδρα μας», στο σπίτι, στον ελεύθερο χρόνο μας , στην εκτός δουλειάς ύπαρξή μας, θα μετατραπεί σε έναν υγιεινό περίπατο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου. πριν απ όλα για τους ίδιους. Μπορεί για εμάς να είναι μια νέα πρωτόγνωρη δοκιμασία, και έτσι είναι. Μπορεί για αρκετούς νέους να είναι το μοναδικό εργασιακό καθεστώς που γνωρίζουν. Ένα καθεστώς εγκλεισμού , καταπίεσης , αντικοινωνικότητας, απομόνωσης και αποξένωσης Ένα καθεστώς απολύτως αντιερωτικό με τελικούς στόχους την υπερ-εκμετάλλευση , τον ατομισμό και το έλλειμμα κάθε συλλογικότητας.

Όλα αυτά όμως αντιστρατεύονται την ανθρώπινη φύση κι αν συνδυαστούν με το «αίμα που βράζει» , τότε το μείγμα γίνεται εκρηκτικό!Άλλωστε το να πιστεύει κανείς στον εαυτό του, στην μοναδικότητα του ως «δημιουργού» δεν τον μετατρέπει απαραίτητα σε ατομιστή, ούτε καταστρέφει τις γενετήσιες ορμές του! Το αντίθετο θα έλεγα , τον γεμίζει αυτοεκτίμηση , αυτοπεποίθηση και δυναμισμό να κατακτήσει τη γνώση , την αλήθεια, τον κόσμο ολόκληρο!

Κάποιοι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Ιδιαίτερα οι νέοι βρίσκουν τρόπους να συνεννοηθούν, να συντονιστούν και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να «σκαρώσουν»! Το μόνο βέβαιο είναι πως θα καταλήξουν μέσα από τις δικές τους διαδρομές στην ανάγκη της οργάνωσης της διεκδίκησης και του αγώνα.

Ας προσέξουν λοιπόν οι φαινομενικά – παροδικά κυρίαρχοι αυτού του κόσμου γιατί τα laptop και τα κινητά μπορεί να βρεθούν «μόνα στο σπίτι»!

Κι όλοι εμείς παλιοί και νέοι να βρεθούμε στον «μεγάλο περίδρομο» της Αθήνας «παρενοχλώντας» τον Χρυσοχοϊδη και την έννομη τάξη του, κάνοντας τις δικές μας αταξίες,

Μέχρι τη «μεγάλη μας αταξία» θα χρειαστούμε λίγο ακόμη –ιστορικό – χρόνο!

Π.Α. Λαζαρίδης