Στα δρόμια και στις πλατείες

Κυριακή (22 Γενάρη) κοντή γιορτή  έ ας το… γιορτάσουμε με τα τρακτέρια στους δρόμους και στις πλατείες των χωριών. Το πώς θα εξελιχθούν οι κινητοποιήσεις των αγροτών θα εξαρτηθεί από αφνούς και από μας.

Τα θέλω μας δεν είναι πολλά, διατυπώθηκαν όμως με σαφήνεια στην Πανελλαδική Συνάντηση των Μπλόκων μια άλλη Κυριακή (8 Γενάρη) στη Νίκαια και αφορούν στο τώρα, στο αύριο των αγροτών. Δεν δεχόμαστε αμφισβήτηση καθώς είναι επαρκώς αιτιολογημένα, κοστολογημένα και αφορούν τη ζωή μας και την παραμονή μας στο χωράφι.

Με λίγα λόγια, αναπλήρωση χαμένου εισοδήματος, όπως στους μηλοπαραγωγούς στην Αγιά στη Λάρισα, αφορολόγητο πετρέλαιο όπως οι εφοπλιστές και… άλλες πενόμενες κοινωνικές ομάδες (μεγαλοξενοδόχοι, κλινικάρχες), μείωση κόστους παραγωγής (ΦΠΑ, ρεύμα, λιπάσματα, ζωοτροφές κλπ), αλλαγή του κανονισμού του ΕΛΓΑ για να θεωρήσουμε τον οργανισμό ασφάλισης κάτι δικό μας.

Πριν ακόμα ξεκινήσουν οι αγώνες μας, το συγκροτημένο δημοσιογραφικό τουρλουμπούκι άρχισε τα όργανα κατηγορώντας μας ότι γίνονται οι κινητοποιήσεις κατ’ έθιμον. Όσο εθιμοτυπική είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) άλλο τόσο εθιμοτυπικές είναι και οι κινητοποιήσεις των αγροτών. Ακολουθούμε και αντιδρούμε στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, τις περισσότερες φορές με αμυντικά συνθήματα και αιτήματα.

Φάνηκε στη συνάντηση στη Νίκαια ότι το μπλοκάρισμα που υπάρχει στην αγροτική παραγωγή και κατ’ επέκταση στους αγρότες είναι εμφανές σε περισσότερο κόσμο. Το πρόβλημα συνίσταται στις χαμηλές τιμές που πωλούνται τα προϊόντα από τους αγρότες στους εμπόρους και τις μεταποιητικές επιχειρήσεις και το πανύψηλο κόστος παραγωγής.

Η αρχή της παραγωγής των προϊόντων (αγρότες) και το τέλος της διαδικασίας αυτής (καταναλωτής) έχουν – έχουμε το πρόβλημα. Στο ενδιάμεσο (έμποροι, μεταποιητές, σούπερ μάρκετ και άλλοι παρατρεχάμενοι) κάνουν πάρτι και πίνουν στην υγεία των… κορόιδων. Αγοράζουν με ανοιχτές τιμές, καθυστερούν τις πληρωμές στους αγρότες εξασφαλίζοντας έτσι τζάμπα χρηματοδότηση, διαχέοντας το κόστος δανεισμού στους αγρότες… που τα έχουν, τους περισσεύουν και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν τόσα φράγκα.

Τι μέλλει γενέσθαι είναι το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό πολλών αγροτών, ιδίως των μικροκαλλιεργητών, της λιμούρας δηλαδή. Ο φόβος σε όλους μας είναι ότι θα αναγκασθούμε αργά ή γρήγορα να εγκαταλείψουμε την παραγωγή για χάριν της ανεργίας ή των τουριστικών υπηρεσιών ή της μετανάστευσης. Το μέλλον άδηλο και χωρίς προδιαγραφές.

Προφανώς και η καλλιεργήσιμη γη θα συγκεντρωθεί με κάποιο τρόπο ή τα κεφάλαια και οι αγροτικές δραστηριότητες. Είναι κάτι που συμβαίνει τώρα σε διάφορα αγροτικά προϊόντα.

Ό,τι συμβαίνει στην αγροτική παραγωγή είναι το αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης διαχρονικής πολιτικής όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων με το “ευαγγέλιο” – εργαλείο της ΕΕ την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) η οποία εφαρμόζεται κατά πενταετή κύματα, απαρέγκλιτα. Η ΚΑΠ θέλει τη διατήρηση ή και την αύξηση του μέσου ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων και αναγκαστικά τη μείωση του εισοδήματος των αγροτών καθώς το ένα αντιστρατεύεται το άλλο.

Ό,τι συμβαίνει στους δρόμους του αγώνα είναι το αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης διαχρονικής πολιτικής και αντίληψης για τη ζωή και τους αγώνες της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων.

Είναι η ανάγκη και ο πόθος συνάμα να συνυπάρξουμε αρμονικά με τη γη και τη φύση.

Είναι η αντίληψη που θέλει τους αγρότες να χρησιμοποιούν το εργαλείο δουλειάς αλλά και σύμβολο του αγώνα, το τρακτέρ, για να παράξουν αγροτικά προϊόντα για να φάμε και να αγωνισθούμε στα Μπλόκα για ένα καλύτερο παρόν, οπωσδήποτε, χωρίς να μας ξεφεύγει το άμεσο και απώτερο μέλλον.

Είναι η αντίληψη που θέλει να ξεπεράσει δημιουργικά την απογοήτευση, την παραίτηση και τον ωχαδερφισμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Το πέπλο που μας σκεπάζει θέλουμε να το πετάξουμε από πάνω μας.

Η αντίληψη αυτή απορρίπτει την ανάθεση της λύσης των προβλημάτων της αγροτικής οικονομίας σε τρίτους, οι οποίοι τρίτοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που μας δημιουργούνε τα προβλήματα σε μας και στις οικογένειές μας. Αυτοί που μόνιμα μας κατηγορούν, δεν φείδονται χαρακτηρισμών, μας λένε ότι είμαστε υποκινούμενοι ή ότι είμαστε τεμπέληδες και άλλα ωραία κοσμητικά επίθετα.

Το μοναδικό κριτήριο το οποίο κινεί και κινητοποιεί τους αγρότες είναι τα προβλήματα και ένα διαρκές αίσθημα φόβου και αγωνίας για την καθημερινότητα και τη ζωή μας. Είναι μόνιμος βραχνάς και στην ούγια γράφει με μεγάλα γράμματα ΚΑΠ. Αυτό.

Οι αγρότες με την πολύχρονη εμπειρία τους στα δρόμια έχουν υποχρέωση να ακούν και να λαμβάνουν υπόψη τις απόψεις όλων των αγροτών από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο ή κόμμα είναι. Δεν γεννάται θέμα. Η ΠΕΜ το έχει πετύχει αυτό με μεγάλο κόπο. Έχει πετύχει ακόμη να γίνει συνείδηση ο συλλογικός αγώνας και το σημαντικότερο να φτιάξει πλαίσιο αιτημάτων ώστε να αγκαλιάζει όλους τους αγρότες και τη διαφορετικότητα των προϊόντων. Αυτό ήταν και παραμένει δύσκολο. Η ΠΕΜ μας αφορά όλους.

Σε ότι αφορά την υποκίνηση, όπερ μεθερμηνευόμενον δεν έχουμε άποψη και δυνατότητα να κατανοήσουμε και να πάρουμε απόφαση για τη ζωή μας και το καθεμέρα μας…

Οι αγρότες οφείλουμε να πάρουμε υπόψη την άποψη των κομμουνιστών για ένα καταρχήν απλό λόγο. Οι άνθρωποι τόχουνε. Έχουν οργανωτική δεινότητα και ο τρόπος που θέτουν τα προβλήματα στο δημόσιο λόγο, εν προκειμένω στα Μπλόκα, είναι τέτοιος που εξασφαλίζει την ενότητα στον αγώνα και την αποτελεσματικότητα όταν η συμμετοχή των αγροτών είναι ικανή. Οπωσδήποτε η οργάνωση των αγροτών στους Αγροτικούς Συλλόγους είναι επίτευγμά τους.

Αντίστοιχες ικανότητες μπορεί να συναντήσει κανείς και σε αγρότες που αυτοπροσδιορίζονται ως ΝεοΔημοκράτες. Είναι σημαντικό κομμάτι των αγροτών που η συμμετοχή τους στα Μπλόκα μπορεί να καθορίσει και το αποτέλεσμα του αγώνα, όπως το 2016 που πήραμε το αφορολόγητο. Συναντάς νεοδημοκράτες με συγκροτημένη άποψη για την αγροτική παραγωγή και διάθεση να συμβάλλουν στον καθημερινό αγώνα.

Οι ΠΑΣΟΚτζήδες έχουν μεγάλη εμπειρία στην οργάνωση των αγώνων, βλέπουνε “τι παίζει” οπωσδήποτε, διατηρούν όμως μια απόσταση από τα πράγματα. Δεν βγαίνουν εύκολα μπροστά, τώρα.

Οι Συριζαίοι, υπολείπονται σε οργανωτικές ικανότητες, έχουν κάποια διάθεση αγώνα, ο κοσμοπολιτισμός τους όμως είναι αποτρεπτικός στο να λερώσουν τα παπούτσια τους με λάσπη.

Σε κάθε περίπτωση οι αγώνες γίνονται, δεν είναι μια κι έξω, ο χρονικός τους ορίζοντας είναι μακρινός και η συνείδηση που πρέπει να χτιστεί στους αγρότες και τους συμμάχους τους να είναι αντίστοιχη των σύγχρονων απαιτήσεων του αγώνα.

Η συγκυρία των εκλογών είναι συγκυρία. Μπορεί να λειτουργήσει έτσι μπορεί να λειτουργήσει και αλλιώς. Ας μην ερωτοτροπούμε με αυτήν, με την συγκυρία, καθώς το “δομ’ κιμένα μπάρμπα” δεν συνιστά πολιτική που να αντιστοιχεί στην κουλτούρα του διεκδικητικού κινήματος των αγροτών και της ΠΕΜ ειδικότερα. Ας εκληφθεί ως… συγκυριακή ένσταση το παραπάνω.