Στα πόσα lockdown θα το καταλάβουμε;

Αυτούς  τους μήνες έχουν γραφτεί πολλά, έχουν γίνει άπειρα διαγγέλματα, εξαγγελίες, καθημερινές ενημερώσεις, συνεντεύξεις τύπου, άρθρα, εκπομπές, συνεντεύξεις, διαλέξεις, συνέδρια, λόγοι στη Βουλή, εκδηλώσεις κομμάτων, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, συσκέψεις σε Κομισιόν, αναρτήσεις στα ΜΚΔ. Ειπώθηκαν πολλά, σχεδόν όλα. Μια λέξη όμως που δεν έχει σχεδόν καθόλου ειπωθεί είναι η λέξη «συλλυπητήρια». Όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο οι νεκροί από το νέο κορωνοϊό θα έχουν φτάσει ή θα πλησιάζουν τους 1000. Κανείς, ή μάλλον λίγοι έχουν νιώσει την ανάγκη να πουν συλλυπητήρια σε αυτές τις εκατοντάδες οικογένειες που ήδη έχασαν κάποιον δικό τους άνθρωπο. Κανείς, ή μάλλον λίγοι έχουν καταφέρει να κοιτάξουν πίσω από τους αριθμούς. Πίσω από την αλγεβροποίηση της ανθρώπινης ζωής υπάρχει ο αφόρητος διαχωρισμός μεταξύ των ζωών που αξίζουν να βιωθούν και των υπόλοιπων που δεν έγινε και κάτι αν πεθάνουν.

Από τον επίσημο κυβερνητικό και συστημικό λόγο απουσιάζει πλήρως οποιαδήποτε ανθρώπινη διάσταση σε αυτή την τραγωδία. Δεν πουλάει. Αν οι νεκροί ήταν θύματα τρομοκρατίας, φυσικής καταστροφής, ατυχήματος, θα έσπευδαν όλοι να συλλυπηθούν, να «συμπονέσουν», να συμπαρασταθούν στους οικείους τους. Τώρα οποιαδήποτε κουβέντα για τους νεκρούς μπορεί να θυμίσει γιατί πέθαναν, αν μπορούσε ο θάνατός τους να αποφευχθεί, αν είχαν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην πεθαίνουν κατά εκατοντάδες κάποιοι συνάνθρωποί μας και δεν ταιριάζει όταν την ίδια ώρα ένας κυβερνητικός και δημοσιογραφικός στρατός πανηγυρίζει για το πόσο καλά τα πηγαίνουμε ακόμα και σήμερα που μετράμε τους νεκρούς σε δεκάδες. Η τραγωδία αυτή δεν μπορεί να έχει ανθρώπινο χαρακτήρα. Πρέπει μόνο να είναι ένα παιχνίδι αριθμών.

Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει χώρος για τον άνθρωπο, τον άρρωστο, τον νεκρό, τους συγγενείς του που πενθούν. Υπάρχει όμως χώρος για γραφήματα, αριθμούς, πίνακες, καμπύλες. Υπάρχει άφθονος χώρος για να μάθουμε ότι η οικονομία πρέπει να πάρει μπρος, ότι δεν θα καταρρεύσει η αγορά και άλλα τέτοια ξύλινα. Δεν είχαμε ανάγκη την πανδημία για να μάθουμε ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι πάνω από τα κέρδη στον καπιταλισμό. Μας το έμαθαν οι χιλιάδες νεκροί καθημερινά από την πείνα ή τις συνέπειες της φτώχειας, μας το έδειξαν οι εκατομμύρια εκτοπισμένοι, τα θύματα των πολέμων που έγιναν για κάποια βαρέλια πετρέλαιο, οι εκτελέσεις και οι γενοκτονίες, οι διαχρονικές υποστηρίξεις σε αιμοδιψείς δικτάτορες ή φονταμενταλιστές που εκτελούν, λιθοβολούν και απαγχονίζουν. Οι αυτόχειρες των μνημονίων, οι θαλασσοπνιγμένοι πρόσφυγες.

Και ξαφνικά στο δημόσιο λόγο επανέρχεται ο εκνευρισμός όσων θα περάσουν περισσότερες ώρες στο σπίτι, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πώς θα τη βγάλουμε, αν θα βλέπουμε δωρεάν θεατρικές παραστάσεις ονλάιν, αν θα είναι αυτό το lockdown μια δεύτερη ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Κι αν όλα αυτά είναι δικαιολογημένα -δεν είναι εξάλλου εύκολο, οι καραντίνες πράγματι προκαλούν πολλά προβλήματα σε πολύ κόσμο- ας μην ξεχνάμε ότι και σε αυτό το ημι-lockdown είναι πάλι κάποιοι άνθρωποι που θα βγουν έξω να δουλέψουν, που δεν θα έχουν την «πολυτέλεια» της τηλεργασίας, που δεν θα λιώνουν στους καναπέδες κάνοντας βιντεοκλήσεις με τους φίλους τους. Και αυτό το lockdown είναι βαθιά ταξικό. Ο εργάτης του κατασκευαστικού κλάδου, ο εργάτης της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, η καθαρίστρια, ο τροφοδιανομέας, ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, οι υγειονομικοί φυσικά, και άλλοι πολλοί, θα είναι εκεί, στις θέσεις τους, εκτεθειμένοι στον ιό και στην εργασιακή ανασφάλεια. Θα είναι εκεί, υπό το φόβο να μην κολλήσουν και απολυθούν ή να μην κολλήσουν και τους ζητήσουν να το κρύψουν.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: το lockdown είναι βαθιά ταξικό. Όπως κάθε πτυχή της διαχείρισης της πανδημίας. Το ίδιο το lockdown καθώς και τα επιμέρους μέτρα που έχουν παρθεί όλο αυτό το διάστημα στοχεύουν μόνο στο να σκιαγραφηθεί ο ένοχος λαός για την αποτυχία της διαχείρισης. Την ίδια ώρα, πολλοί δισεκατομμυριούχοι θα γίνονται …πιο δισεκατομμυριούχοι. Φαρμακευτικοί κολοσσοί θα υπολογίζουν τα κέρδη τους σε δις, ιδιώτες κλινικάρχες, μιντιάρχες και άλλοι πολλοί θα κερδίζουν πολλαπλά. Η εργατική τάξη θα αρρωσταίνει, θα πεθαίνει και όταν τελειώσει από αυτή την πανδημία θα βρεθεί με πολύ λιγότερα δικαιώματα, με λιγότερους μισθούς, με λιγότερη ζωή. Δηλαδή θα θυσιάζεται, θα ενοχοποιείται και θα χάσει και όσα της είχαν απομείνει. Άραγε στα πόσα lockdown θα το καταλάβουμε; Όμως προς θεού, μη γίνουμε Σοβιετία…