Στη ντισκο-στέκ(ι) την παλιά…

Εντυπώσεις από ένα Retro Party στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση και ο αγώνας το γλέντι του, όπως διαβάζουμε σε έναν τοίχο στο Στέκι (Εργαζομένων και Νεολαίας) στην Πατησίων, όπου ξεχωρίζει η φιγούρα του Κατσώτη μες στην ομήγυρη. Κι οι σύντροφοι έχουν δικαίωμα στην τεμπελιά σε ένα διάλειμμα από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις, για να ξεσκάσουν. Ζητούμενο όμως είναι η ουσιαστική ψυχαγωγία έναντι της διασκέδασης, που είναι εξ ορισμού διαλυτικό στοιχείο -σαν τον Τραμπάκουλα στο Αλαλούμ-, αφού η  κυριολεκτική της σημασία είναι ο “διασκορπισμός”, καθώς προσπαθείς την άλλη μέρα το πρωί να μαζέψεις τα κομμάτια σου από ένα πιθανό πιώμα. Κι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, περιμένοντας να αρθεί η βασική αντίθεση μεταξύ καρεκλάδων και μεταλλάδων.

Αλλά η οικονομική εξόρμηση επιτρέπει πλατιά αξιοποίηση κάθε μέσου (ακόμα και της μουσικής νοσταλγίας), διαλεκτικά δεμένου με τον σκοπό, που είναι να ενισχύσει τους πολιτικούς δεσμούς με τις μάζες, αλλά και αυτοί καλό είναι να χαλαρώνουν πότε-πότε, με τέτοιες βραδιές, για να μη γίνονται-φαίνονται σαν δεσμά.

Γιατί όμως ρετρό πάρτι; Ο Ραφαηλίδης λέει στη μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού, μεταξύ υπερβολής και αστείου ως συνήθως -που είναι ωραίος τρόπος να λες σοβαρά πράγματα- πως οι Σοβιετικοί δεν ανέπτυξαν ποτέ την ψηφιακή τεχνολογία με τα CDs και έλεγαν πω προτιμούσαν τον ήχο του βινυλίου και τον θεωρούσαν ποιοτικά ανώτερο -που ίσως να μην είναι ακριβώς λάθος.  Και κάπως έτσι χάσαμε το τρένο της ΕΤΕ (επιστημονικοτεχνική επανάσταση) αλλά κερδίσαμε κάποια συγκροτήματα σοβιετικής ντίσκο, όπως αυτό.

Μήπως όμως το ρετρό πάρτι είναι σημειολογικό αυτογκόλ για τους κομμουνιστές; Πολλοί μας θεωρούν ρετρό απολιθώματα εκτός εποχής που ανήκουν στον περασμένο αιώνα. Αλλά ο κομμουνισμός είναι οι πιο ωραίες νότες που δεν έχουμε παίξει ακόμα, η μουσική υπόκρουση της κοινωνίας του μέλλοντος.

Τα ωραία τραγούδια του περασμένου αιώνα είναι σαν τα έργα των κλασικών. Και κάποια μεγάλα σουξέ “με εύκολα ρεφρέν” μοιάζουν με τα γνωστά τσιτάτα που όλοι σιγοτραγούδησαν κάποτε, πριν πάνε σε πιο σύνθετα ακούσματα. Τα οποία παραμένουν αξεπέραστα ακόμα κι αν χρειάζονται επικαιροποίηση με νέες σύγχρονες εκτελέσεις. Και τότε όμως κάποιοι μπορεί να γκρινιάζουν γιατί… ξένος μου μοιάζει ο ρυθμός που μου είχες διδάξει.

Είναι που λείπεις εσύ, το χαμόγελό σου.

Όλα αυτά όμως δεν είναι δεμένα με τα χρόνια της παρακμής; Η παρακμή προϋποθέτει να έχει υπάρξει μια περίοδος πολιτικής-καλλιτεχνικής ακμής, για αυτό συχνά αποκαλείται γλυκιά. Και η πτώση πάντα φέρνει έναν ζεστό ίλιγγο που τυλίγει τα μηνίγγια. Άλλο όμως υποχώρηση και μικρές εκπτώσεις στα πολιτικά-μουσικά γούστα και άλλο παράδοση άνευ όρων και καθολική ήττα. Άλλο να είσαι στην περίοδο του Μπρέζνιεφ (είμαστε μετά το 20ό συνέδριο, αλλά όλα είναι ανοιχτά ακόμα) και άλλο στην Περεστρόικα, που εκδηλώνεται ανοιχτά ο ταξικός αντίπαλος. Όχι Βανδή και τσιφτετέλια σύντροφοι (μπήκαν κάπου προς το τέλος), αυτό είναι αντεπανάσταση…

Ενώ η επανάσταση είναι έρωτας. Και όταν είσαι ερωτευμένος με τον αγώνα και αφοσιωμένος στην υπόθεση του, νομίζεις πως όλα τα τραγούδια έχουν γραφτεί για την αγάπη σου.

Ε καλά, αυτό όντως γράφτηκε για αυτήν και ας μην έπαιξαν τέτοια στο πάρτι… Και ο συγκεκριμένος ερμηνευτής πάει ακόμα και στις μέρες μας στη Ρωσία και το τραγουδά σε κάτι πάρτι Discoteka που είναι αρκετά δημοφιλή και συναντά ακόμα σοβιετικές σημαίες…

Θυμάμαι έναν παλιότερο σοβιετοθρεμμένο σύντροφο να λέει πως εδώ στην Ελλάδα έδινε αγώνα ως μέλος του δεκαπενταμελούς για να απέχουν οι συμμαθητές του από τέτοια είδη διασκέδασης και όταν πήγε ως μέλος της οργάνωσης να σπουδάσει στο Λομονόσοφ, είδε πως εκεί υπεύθυνη για την τοπική ντισκοτέκ ήταν η ίδια η Κομσομόλ και κάτι κλονίστηκε μέσα του. Πολλά χρόνια αργότερα πήγε και σε μια ρωσική βραδιά για τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο που ξεκίνησε με τραγούδια της αντιφασιστικής νίκης για να συνεχίσει με κάτι σύγχρονα ποπ που τα βίωσε ως δεύτερη αντεπανάσταση.

Ο Κηλαηδόνης τραγουδούσε με έναν τόνο ελαφράς ειρωνείας για την ντίσκο.

Ντίσκο στην Αλάσκα και στο Βλαδιβοστόκ και στα κράτη μέλη της ΕΟΚ…

Για να συμπληρώσει όμως αναδρομικά στον ύμνο των μαύρων σκυλιών

Στη δράση, ναι,
στη βράση, ναι
Στη σάμπα, ναι,
στο τσάμπα, ναι
Στη ρέγγε, ναι,
στη ντίσκο, νο

Αλλά τώρα τον θυμούνται κι αυτόν ως κομμάτι αυτής της εποχής και των κάπως πιο ελαφριών τραγουδιών, που είναι όμως χαριτωμένα και πιο μεστά από άλλα παίρνουν σοβαρά τον εαυτό τους.

Παίρνει κάπου σειρά ο Σάκης και τραγουδά: Μην αντιστέκεσαι, μην αντιστέκεσαι! Από μικρός φιλελές αυτό το παιδί. Αλλά παίρνει τον λόγο μια συντρόφισσα και λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι αν το πάρεις τοις μετρητοίς, ακόμα και το “Σώπα, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες” μπορείς να βγάλεις αντιδραστικό. Γιατί να σωπάσουν δηλαδή και να μην αντιδράσουν;

Και έρχεται η στιγμή που ο ντι-τζέι παίζει το σουξέ του Δάκη -που μοιάζει αρκετά με το Down Under των Men At Work και κάποιοι το θεωρούν φτηνή αντιγραφή: Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι και η αγωνία μου φουντώνει, πότε θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι…

 -Δικό σας…
-ΜΓΔ, ΜΓΔ

Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι στο Στέκι Νεολαίας και Εργαζομένων.
Και μετά; Δικό σας… pic.twitter.com/w1d18JZHtV

— sfyrodrepano (@sfyrodrepano) December 25, 2019

Εντάξει, δεν έγινε ακριβώς έτσι, αλλά θα μπορούσε και θα κολλούσε. Η γραφικότητα χτύπησε κόκκινο, ο δρόμος χαράχτηκε.

Φεύγοντας από το πάρτι, που συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, και προχωρώντας στην Πατησίων, πέτυχα τη βιτρίνα ενός φωτογραφείου, όπου σκοντάψαμε σε γνωστές φυσιογνωμίες, που λες και το είχαν σκάσει από το πάρτι. Και θα έχουν πότε-πότε μια θέση στη Ντισκο-στέκ(ι) την παλιά…