Αυτά τα 100 λεπτά μην τα χάσετε!

100 xρόνια σε 100 λεπτά! Και  χώρεσαν και εξήγησαν και έπεισαν και συγκίνησαν και θωράκισαν όλους όσοι είχαν την τύχη  να παρακολουθήσουν στην πρώτη προβολή το ντοκυμαντέρ της ΚΕ για τα 100 χρόνια του κομμουνιστικού κόμματος. Είχε δίκιο, όπως αποδείχτηκε, στο τέλος η Χριστίνα Παναγιωτακοπουλου, μία  από τους τρεις ομιλητές, όταν είπε πως αν έμπαινε τίτλος στο ντοκυμαντέρ θα ήταν “τιμάμε και δημιουργούμε”.

Οι συντελεστές, όλοι εθελοντές, στ’ αλήθεια δημιούργησαν ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, που με αυστηρά κριτήρια, στέκεται πολύ πάνω απ’ το να είναι σημείο αναφοράς για τους κομμουνιστές, αλλά και καθέναν που θέλει να μάθει μαζί και αδιαίρετα με την ιστορία του ΚΚΕ και την ιστορία του τόπου. Το έργο είναι πρωτότυπο. Κατάφερε με ένα συνάμα απλό αλλά και σύνθετο χρονολογικό, αισθητικό, επιστημονικό και καλλιτεχνικό συνδυασμό κι ενα μοντάζ σφιχτό, αλλά όχι αγχωτικό, να συνδυάσει δραματοποιημένες “μυθικές” στιγμές, σταθμούς της εκατόχρονης πορείας του ΚΚΕ. Απ’ το ζωντάνεμα της φωτογραφίας της “γέννησης” ως το τρυφερό, αφόρητα οδυνηρό τραγούδι της φυλακής του αποχαιρετισμού και του “θανάτου” στις γυναικείες φυλακές ΑΒΕΡΩΦ.  Συνδύασε με μαεστρία εμβατήρια και τραγούδια του αγώνα, παλιά και νέα, μαζί με πρωτότυπη, ειδικά γραμμένη για το ντοκυμαντέρ μουσική, σε πολύ καλές εκτελέσεις κι ενορχηστρώσεις, για να ντυθούν κινηματογραφικά και φωτογραφικά ντοκουμέντα, πολλά απ’ τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά.

Θαρρώ όμως πως αυτό που πέτυχαν τα 100 λεπτά είναι να αποπνέει μια ισορροπία, μια καθαρότητα, μια ιστορική εντιμότητα, χωρίς να στεγνώσει και να αποδραματοποιήσει τον αιώνα, που φέρει την υπογραφή του αίματος της εργατικής τάξης και του λαού σε τρία γράμματα, χωρίς διαχωρισμούς επωνύμων και ανώνυμων ηρώων.

Ο Γιάννης Κλεφτογιάννης, στην ομιλία του, παρέθεσε τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος, που ορθώθηκαν στην αβάσταχτη δυσκολία να διαλέξεις από χιλιάδες μικρές και μεγάλες πράξεις, κατορθώματα που δεν τα χωράει ο νους, φερμαρίσματα στο χείλος του γκρεμού, και κυρίως αυτό που χρειάζεται για να ανακαλύψεις ότι ένα κόμμα “δεν μπορεί να υπαρξει για 100 χρόνια μόνο και μόνο επειδή το θέλουν τα στελέχη και τα μέλη του”.

Η πίστη στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού δεν υποχώρησε, ούτε με διωγμούς, ούτε με εξορίες, ούτε με βασανιστήρια και παρανομίες. Τα λάθη, τα όποια, καταδεικνύεται περίτρανα ότι δεν έγιναν ούτε από επιλογή προδοσίας του λαού, ούτε από φόβο και δειλία, και σ’ αυτό το σημείο το ντοκυμαντέρ καταφέρνει να καταδείξει με εξαιρετική δουλειά τι και γιατί έγινε, χωρίς μεγαλοστομίες, φανφάρες και κομπασμούς.

Έχω ένα κριτήριο, εντελώς υποκειμενικό, που το καταθέτω ως μαρτυρία δύσκολου, καχύποπτου, ανυπόμονου και εκπαιδευμένου στην εικόνα θεατή. Τα 100 λεπτά δίπλα στη λέξη ντοκυμαντέρ, πέρα από το συμβολισμό τους, μου φάνηκαν πολλά. Κι όμως το ρολόι μου το κοίταξα ένα λεπτό πριν χειροκροτήσω από καρδιάς και μετά λόγου γνώσεως…

Όλοι οι άνθρωποι, που έχουν τσίπα και νογάνε τόσο όσο να μην τους πιάνουν κορόιδο παλιοί και νεόκοποι “ερμηνευτές” και “τρόλια ξαναγραψίματος της ιστορίας στο μέτρο του ενδεχόμενου δόλου της Ιστορίας του ΚΚΕ και της πατρίδας μας”, έχουν ευκαιρία ή υποχρέωση, καθήκον ή τιμή, έμπνευση ή ανοιχτομυαλιά να δουν το ντοκυμαντέρ, να προτρέψουν κι άλλους να το δουν ως πράξη αντίστασης στην αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής σκέψης και στην κατασυκοφάντηση μεγαλειωδών εννοιών και πράξεων, όπως εργατική τάξη και λαός.

Ακολουθήστε το σύνδεσμο στο portal, για να δείτε τις τρεις ομιλίες εκ μέρους των συντελεστών.

                                Λιάνα Κανέλλη