Δημοκρατία Μπλιαχ!

Η εικόνα της ξεφτίλας της απόκτησης ενός «μοδέρνου» ηλεκτρονικού εισιτηρίου – κάρτας διαδρομών  στα μαζικά μέσα μεταφοράς τρέφει το θηρίο, που ξόρκιζε με λάβαρα πασπαλισμένα έντεχνο πατριωτισμό το ρασοφόρο κομμάτι της εξουσίας, πριν από δυο δεκαετίες. Οι δηλώσεις των υπουργών και των υπευθύνων, οι μοιρολογίστρες των ΜΜΕ που έχουν ταχθεί  να ολοφύρονται για τα βάσανα της εργατικής τάξης ή για την ακρίβεια των «πολιτών» έχοντας κλείσει ραντεβού με το κομμωτήριο ή το κουρείο την επομένη, αφού έχουν ξεριζώσει το βράδυ τα μαλλιά τους, καταφέρνουν στην πίστα της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης»  να τρακάρουν με το ίδιο τους το σάλιο.

Όσοι κόπτονται για το δικαίωμα του πολίτη να βλέπει τη φάτσα του ταξιτζή που παραγγέλνει διαδικτυακά, με επιχειρήματα ανατριχιαστικά που ηχούν ως über alles, είναι οι ίδιοι που βρίσκουν ωραία την ιδέα του προσωποποιημένου φακελωμένου εισιτηρίου λεωφορείου, φτάνει να μην υπάρχουν ουρές.

Σ’ αυτό το κλίμα που μυρίζει τραμπίλα (καθιερώνω τον όρο ως ιδρώτα του Ντόναλντ Τραμπ) γίνεται συζήτηση μέχρι και δημοσκοπήσεις για την ανάπτυξη που δεν έρχεται βέβαια ποτέ με τραμ και τρόλεϊ , αλλά με θωρακισμένη λιμουζίνα. Ουαί υμίν, υποκριτές και φαρισαίοι! Αυτό το όλοι μαζί, που μου σπάει τα νεύρα, μεταφράζεται σε οιμωγές γιατί ο επενδυτής θα φάει ένα μήνα απ’ τη ζωή του στις εφορίες -ψάχνοντας τρόπους να μην πληρώσει- κι από κοντά ο πολίτης δυστυχώς πρέπει να ξεροσταλιάζει στην ουρά για να πληρώσει το κράτος να μαθαίνει πού κινείται, τι κάνει, τι τρώει, τι χέζει υπάκουα και κυρίως ηλεκτρονικά.

Αυτοί που στέκονται στις ουρές για ένα εισιτήριο είναι οι ίδιοι που με πρώτη ευκαιρία ανοίγουν τη συζήτηση για τις ουρές στα αρτοποιεία της πρώην Σοβιετίας. Σου το εμφανίζουν σχεδόν σαν μια ομοιοπαθητική στήριξη στον αριστερό Καμμένο ή στα δαιμονικά καλά ΜΑΤ που ψεκάζανε γέρους ή ΑΜΕΑ  στις ίδιες ουρές για άλλα πολύτιμα αποκτήματα όπως το εισιτήριο. Μια λεζάντα μου ’ρχεται στο κεφάλι όταν βλέπω την ουρά και τα αξιοθρήνητα μαλλιοτραβήγματα: δημοκρατία μπλιαχ!…

Το πιο επικίνδυνο κομμάτι πολιτικής και ψυχοκοινωνικής χειραγώγησης που προκύπτει απ’ την ενσωματωμένη στον καπιταλισμό αριστερά, είναι ο εκσυγχρονισμός του κράτους με μεθόδους που εγκαινιάστηκαν με την επιβολή των κάπιταλ κοντρόλς. Δεν έχει σημασία πότε και πώς  θα αποκτήσεις πάσο για να κινείσαι και να αναπνέεις στο στρατόπεδο καπιταλιστικής συγκέντρωσης, αλλά να το κάνεις ήσυχα με νόμο και τάξη. Αυτή η υπόγεια και συνάμα ξεδιάντροπα ολοφάνερη προπαγάνδα οδηγεί στην αντίληψη ότι η επανάσταση για την δραπέτευση απ’ αυτό το στρατόπεδο γίνεται στον 21ο αιώνα μόνο με αίτηση διαδικτυακή και δακτυλικό αποτύπωμα στο κινητό.

Στο… «χάραγμα του θηρίου» με τούτα και μ’ εκείνα, το πρόβλημα για τα οργουελάκια της διπλανής πόρτας δεν είναι το θηρίο. Είναι η χαρακιά αποδεκτή,  φτάνει να μην πονάει πολύ και να ναι και μοντέρνα.

ΥΓ. Είμαι σίγουρη ότι αυτοί που διαφημίζουν παντού αυτές τις μέρες βοηθήματα για το κότσι στο ποδάρι και ματζούνια για τους οιδίποδες του μαραθωνίου των μετακινήσεων, είχαν σίγουρα εσωτερική πληροφόρηση για τις ουρές. Κάτι σαν χρονικό προαναγγελθέντος κέρδους της ταλαιπωρίας.