Για αρχή: Δεν έχω δει ποτέ Eurovision, και πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί κάποιος να το κάνει αυτό στον εαυτό του. Η ζωή είναι μικρή για να τρως τα πιο κιτς σκουπίδια της pop κουλτούρας στο όνομα μιας “κοινωνικής παράδοσης”.

Παρόλα αυτά, την είδηση για τη στάση της ισλανδικής αντιπροσωπείας την έμαθα, και δεν μπορώ παρά να πω ότι αυτός ο ιδιαίτερος λαός των 350.000 ανθρώπων με συγκίνησε για ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια. Έσωσε, όσο μπορούσε να γίνει, την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας σε μια τέτοια στιγμή, την ώρα μάλιστα που η Ελληνίδα “εκπρόσωπος” δεν ντράπηκε να συρθεί χαμερπέστατα, υπογράφοντας πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων μπροστά στον “κίνδυνο” να χαρακτηριστεί και να της κοστίσει εμπορικά. Και έτσι, αν χρειαζόμασταν μια αφορμή για να ρίξουμε μια ματιά στην μουσική ταυτότητα της χώρας αυτής, μας την δώσανε με τον καλύτερο τρόπο.

Η μουσική ιστορία της χώρας έχει εξίσου ενδιαφέρον με το σήμερά της. H Ισλανδία υπήρξε μέρος της Δανίας μέχρι το Β’ΠΠ, παρότι είχε τα πρώτα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα από τα τέλη του 18ου αιώνα. Οι Δανοί, σαν μέρος των πολιτικών διαχείρισης και προκειμένου να καταστείλουν αυτό το ρεύμα, τους απέτρεψαν να παράγουν και να παίζουν μουσική από τη παράδοση τους (rímur), προάγοντας μουσικές όπως η πόλκα και το βαλς.

Αυτό διαμόρφωσε με τρόπους που δεν αναλογούν του παρόντος άρθρου να εξηγήσουν την ταυτότητα μιας χώρας η οποία παρά τον μικροσκοπικό της πληθυσμό, παράγει εντυπωσιακές ποσότητες καλής μουσικής.

Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το πως το βλέπουν οι ίδιοι, στα μάτια του υποφαινόμενου, η πρώτη θέση ανήκει στην αναμφισβήτητα στη Björk, το πιο όμορφο ξωτικό που έχει δει ο δυτικός πολιτισμός. Αλλά η λίστα κάθε άλλο παρά τελειώνει εκεί. Sigur Ros, GusGus, Solstafir, Of Monsters And Men, αλλά και ο πρόσφατα αποθανών Jóhann Jóhannsson είναι ονόματα με κοινό και απήχηση σε πολλά μέρη του κόσμου έξω από το απομονωμένο νησί. Eπίσης, η λίστα με τα ονόματα από μικρότερες, αλλά καθόλου υποδεέστερες μπάντες είναι ακόμα πιο μεγάλη. Η εντύπωση που δίνεται προς τα έξω είναι πως ένας στους δέκα Ισλανδούς να γράφει post/indie rock ή πειραματική ηλεκτρονική, και αυτό με αξιώσεις. Κάτι γίνεται πολύ καλά εκεί στο Βορρά, ό,τι και αν είναι αυτό.

Πιστοί στους κανόνες της στήλης, 5+1 (αυτή τη φορά γιατί 5, απλά δεν αρκούν) τραγούδια από Ισλανδούς μουσικούς που αξίζει να ρίξουμε μια ματιά. Για να θυμηθούμε ή για να τους μάθουμε. Με την υπόσχεση (για όσους ακόμα πιστεύουν στις υποσχέσεις της στήλης) για μια επιστροφή σε δεύτερο χρόνο στη δουλειά των Björk, Jóhann Jóhannsson και Sigur Ros. Η λίστα είναι πιο πολυσυλλεκτική από ποτέ, οπότε μείνετε συντονισμένοι μέχρι το τέλος, όποια και να είναι τα μουσικά σας γούστα.