Dysfuntional Attitude: 5 φορές που οι Mars Volta μας κάψαν τα μυαλά

Για να είμαι ειλικρινής, η αρχική ιδέα για αυτό το post είχε να κάνει με το προγενέστερο σχήμα, τους At the Drive-In. Στα αυτιά και στο κεφάλι μου είναι ακόμα καλύτερη φάση, αν και η ψυχή τους- ο κιθαρίστας Omar Rodríguez-López και ο τραγουδιστής Cedric Bixler Zavala– είναι οι ίδιοι άνθρωποι και στις δύο μπάντες. Το πρόβλημα έρχεται στο ότι τα τραγούδια των AtDI στο Youtube είναι ανεβασμένα πριν από πολλά χρόνια και σε πολύ κακή ποιότητα, κάτι που δεν θα τους τιμούσε και ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά…

Οι Mars Volta δημιουργήθηκαν μετά το “σπάσιμο” των AtDI το 2000 και είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες, πετυχημένες και πορωτικές ροκ μπάντες της περιόδου 2002-2012. Λίγο-πολύ δηλαδή, της τελευταίας φοράς που το ροκ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην μουσική σκηνή. Στο μυαλό μου οι MV μοιάζουν λίγο με τον “επιστημολογικό αναρχισμό” του Paul Feyerabend: είναι ότι πιο κοντινό μπορώ να σκεφτώ στο “anything goes”. Παίζουν ένα φάσμα που ξεκινάει από ένα χαωτικό ροκ-οειδές οργασμό, με jazz, dub, ambient αλλά και salsa στιγμές, σπάζοντας φόρμες, μουσικούς κανόνες και βγάζοντας ένα τελείως δικό τους αποτέλεσμα και φτάνουν μέχρι κλασσικές ροκ μπαλάντες. Στιχουργικά, επικρατεί ένα παρόμοιο μοντέλο όπου φτάνει σε σημείο να μπλέκονται διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους στον ίδιο στίχο, εμπνευσμένοι εν μέρει από το Blade Runner.

Τα μυαλά των τύπων είναι γεμάτα ιδέες που σκάνε όσο random όσο μπορεί ένα μυαλό να γεννήσει τέτοιες και, στη πλειοψηφία τους, είναι πάρα πολύ πετυχημένες. Αυτό είναι κάτι που αξίζει σεβασμού αν μη τι άλλο. Και καταφέρνουν να βρουν και καλή παρέα, μιας και ανάμεσα στους δεκάδες συνεργάτες του ντουέτου στα διάφορα project τους, βρίσκει κανείς τον γκουρού της μουσικής παραγωγής των τελευταίων 30 χρόνων Rick Rubin αλλά και τα μέλη των Red Hot Chilli Peppers, Flea και John Frusciante αλλά και δεκάδες άλλους λιγότερο γνωστούς αλλά όχι λιγότερο σπουδαίους μουσικούς.

Η ιστορία τους είναι φοβερά χαωτική, όσο και η μουσική τους, και ίσως να μην έχει και τόσο ενδιαφέρον όσο η μουσική καθ’ αυτή. Ίσως σε κάποια επόμενη ανάρτηση να μιλήσουμε για κάτι πιο συγκεκριμένο, όπως το δίσκους τους De-Loused in the Comatorium και Frances The Mute και το στόρι γύρω από αυτούς. Ίσως πάλι να ακολουθήσω την ήδη υπάρχουσα πορεία μου και να αυτή τη στιγμή να ανακοινώνω κείμενα που κατά πάσα περίπτωση δε θα γραφτούν ποτέ. Ποιος ξέρει…

Προς το παρόν: Πέντε φορές που οι MV μας κάψαν ότι είχαμε στο νιονιό.