Dysfuntional Attitude: 5+1 τραγούδια για την εξέλιξη στο DEFAULT

Στον νέο δίσκο του Φρανκ, DEFAULT, υπάρχει ένα κεντρικό concept που τον διατρέχει, που είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Τα πάντα στον κόσμο εξελίσσονται, αλλάζουν, ακόμα και όταν μοιάζουν στάσιμα. Από τις ιδέες, τα συναισθήματα, μέχρι τις μορφές της ύλης και τα κοινωνικά συστήματα. Και για να αλλάξει το Όλον, πρέπει να υπάρξει ζωή, διαδρομή αλλά και θάνατος και σπορά του επόμενου. Αυτό είμαστε εμείς με τη ζωή, τη δράση μας και το αναπόφευκτο τέλος μας. Η σπορά των προηγούμενων αλλά και οι ζευγάδες των επόμενων. Αυτό διατρέχει το δίσκο και εκφράζεται σε διάφορες πτυχές του. Ακολουθεί μια ανασκόπηση αυτών των στιγμών.

Νέα Ζωή

Μια rap σούμα ιστορικού υλισμού της εξέλιξης μέχρι τώρα της ανθρώπινης προ-ιστορίας. Ο Φρανκ παίρνει το point of view των “από κάτω” στις κοινωνίες από τον πρωτόγωνο κομμουνισμό, στην δουλοκτησία, στη φεουδαρχία, στον καπιταλισμό. Κάθε κουπλέ είναι η “μετάβαση” από το ένα στάδιο της εξέλιξης στο άλλο. Το κομμάτι τελειώνει με την “υπόσχεση” ότι η σπείρα θα συνεχίσει.

Δύο/Τρίτα

Η ζωή είναι μια. Και δεν χρειάζεται να είσαι φαν του Καμύ και του υπαρξισμού του για να καταλάβεις ότι αξία έξω από τον Άνθρωπο δεν υπάρχει, υπάρχει η αξία που εμείς της δίνουμε. Και κάθε μέρα που περνάει, είναι μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο, στον οποίο όσοι είμαστε γύρω στα πρώτα -άντα έχουμε ζήσει το 1/3 αν είμαστε τυχεροί. Το θέμα είναι τι κάνουμε με τη ζωή αυτή, τη ζούμε σαν ενεργητικά όντα ή τη κοιτάμε παθητικά σαν παρατηρητές; Ως ένα βαθμό, γιατί δεν είμαστε φαν του Καμύ είπαμε, είναι στο χέρι μας.

Από Πριν

Ένα μήνυμα σε μπουκάλι όχι στον χώρο, αλλά στο χρόνο. Σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα οι άνθρωποι θα έχουν φτάσει στην αταξική κοινωνία. Και τότε εμείς θα τους φαινόμαστε πολύ περίεργοι, οι τρόποι μας, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Πιθανόν να μην μας κατανοούν καν, όπως δεν μπορούμε πραγματικά να κατανοήσουμε εμείς τους πρωτόγονους ανθρώπους των σπηλαίων. Το μόνο που μπορούμε, είναι να προσπαθήσουμε να τους κάνουμε λίγο περήφανους ότι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Είμαστε Πίθηκοι

Ο διάλογος που υπάρχει μέσα στην ανθρωπότητα τους τελευταίους αίωνες μεταξύ χριστιανικού και διαφωτιστικού κοσμοειδώλου. Είμαστε δημιουργήματα ενός Θεού ή ενός άψυχου σύμπαντος μέσα από το οποίο ξεπηδήσαμε; Είμαστε αυτεξούσιοι ή παιδιά του; Είμαστε εξελιγμένα πρωτεύοντα ή εικόνα του; Μας έφτιαξε ή τον φτιάξαμε;

DEFAULT

Όλα φαίνεται να έχουν βαλτώσει, αλλά, ΟΚ. Υπομονή και ειρωνεία. Είναι default, όλα πάντοτε κινούνται.

Θέλω η κηδεία μου να είναι πολιτική

Ο θάνατος ενός δεν σταματά τη ζωή/ Για αυτό και θέλω η κηδεία μου να είναι πολιτική… Μια ελεγεία στο πόσο χρόνο έχουμε σε αυτή τη ζωή και στο πόσο ερωτευμένοι είμαστε με αυτήν, σαν ένας στίχος του Χικμέτ. Ο δίσκος τελειώνει, και όχι τυχαία, με μια φράση του Θάνου Μικρούτσικου να μιλάει ακριβώς για όλα αυτά.