Έλα στη θέση του αν κοτάς!

Περάσαμε στον καινούργιο χρόνο, μια ημερολογιακή εμπορευματοποιημένη μετάβαση, με πανάρχαιους όμως και ζωτικούς για την κοινωνία, αγροτικούς κυρίως, αλλά γενικά κι επιβιωτικούς συμβολισμούς, με πυξίδα τα εύκολα ευχολόγια, τις εκβιασμένες προσδοκίες και προπάντων τους απολογισμούς γενικούς κι υποκειμενικούς.

Τόχω συνήθειο, κατάλοιπο επαγγελματικής δημοσιογραφικής διαστροφής, να σκέφτομαι τέτοιες μέρες, αν είχα το αγαπημένο μου δημιούργημα, το «Ψηλά τα χέρια» ποιους ανθρώπους θα ήθελα να φέρω απέναντί μου στην πολυθρόνα, να τους φωτίσω, να τους μιλήσω, να ξεστραβωθώ, όπως θέλω κι ευτυχώς πριν από είκοσι χρόνια το πέτυχα.

Μόνο φέτος εδώ και πολλά χρόνια, έπεσα πάνω σε μια απίθανη φυσιογνωμία κι ένα κείμενο στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, που μ’ έκανε κυριολεκτικά ευτυχισμένη μόνο με την ύπαρξή της. Σε μια εποχή που περισσεύουν οι κουραδόμαγκες, οι πατριδέμποροι, οι ξεπουλητάδες ιδεών, οι τυμβωρύχοι κάθε καλού μέσα στον πυρήνα της ψυχής του διπλανού τους, αυτό το άγνωστο σε μένα παλικάρι, (κι όποιος συνάδελφος το έφερε στην πληροφοριακή επιφάνεια του διαδικτυακού πολτού) ήρθε σα ρομφαιοφόρος των ανθρώπινων θαυμάτων. Μου γέννησε χιλιάδες παραλλαγές απίθανων ερωτήσεων, σαν κι αυτές που θα επιχειρούσα αν είχα μπροστά μου έναν εξωγήινο, ένα μάγο, ένα φως με σάρκα και οστά.

Ο λόγος για τον Απόστολο Γαρούφα, μεταπτυχιακό φοιτητή στο Δημοκρίτειο στις Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνίας και στην Ειδική Αγωγή και Ψυχοπαιδαγωγική της Ένταξης, που αγάπησε τους τυφλούς και τη Θράκη. Ο κυριολεκτικά Απόστολος, μετέγραψε σε γραφή Μπράιγ το Μονόγραμμα του Ελύτη, απαντώντας  στο δίλημμα που έθεσε ο ίδιος στο εαυτό του « φαγητό ή λογοτεχνία» και διάλεξε το δεύτερο . Έδεσε τα μάτια του, έζησε ως τυφλός ένα εικοσιτετράωρο. Κι ύστερα; Απάντηση: Έφτιαξε ένα λογισμικό για καθόλου ειδικούς, να μεταφέρει αυτόματα και να μπορεί να εκτυπώνει κιόλας, τέτοια κείμενα, αυτόματα κι εύκολα, ο καθένας σε braille! To τελειοποιεί και θα το σηκώσει οσονούπω στο διαδίκτυο ελεύθερο! Ελεύθερο …

Δε μ’ αρέσει να οικειοπούμαι δουλειά αλλονών, οπότε σας αφήνω με την ελπίδα ότι θα ψάξετε τα λοιπά στο κείμενο που βρήκα (ΑΠΕ-ΜΠΕ και Ζούγκλα, ίσως κι αλλού). Κλείνω το πρώτο πόνημα του φακού μου για το 2019, όπως θα το έκανα στην τηλεόραση, κοιτάζοντας κατάματα τη μαυρίλα της κάμερας, κι ίσως τον καθένα και την καθεμιά κατάματα. Και θα έλεγα « Αν κοτάς μοιάσε του» …

ΥΓ. Κοτάω, ρήμα  αρχαίο, σημαίνει ρισκάρω, διακινδυνεύω. Από το «κόττος» κύβος δηλαδή, και κόττοι=ζάρια. Καμιά σχέση με τις κότες κι ας το χρησιμοποιόυμε για ν’ απευθυνθούμε προκλητικά σε δειλούς στη νεοελληνική των slangs.

Λιάνα Κανέλλη