Έργα και κορνίζες…

Έχω υποδείξει άπειρες φορές στους μαθητές (όταν δίδασκα σημειωτική των ΜΜΕ σε πρακτικό επίπεδο) και τους διαλεκτικούς μου φίλους, πως η… επικοινωνιακή πολιτική, δεν εξαντλεί την πολιτική, και συνάμα είναι φορές που την υπονομεύει αντί να την ενισχύει, στο σύγχρονο αστικοδημοκρατικό δυτικό κόσμο. Έχοντας ζήσει την τηλεόραση αυτό που λέμε απ’ τα μέσα και τη δημοσκοπική παραπλάνηση-αυταπάτη της «δημοφιλίας» και του «καταλληλότερου» εξηγούσα πώς γίνεται η ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα, ακόμη και για τα εθισμένα στη virtual reality αντίληψη του κόσμου, μέλη της κοινωνίας. Το μυστικό κρύβεται στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Σ’ αυτό δηλαδή το δημόσιο αγαθό που είναι η ηλεκτρική ενέργεια. Μπορείς να περνάς ώρες ατελείωτες και μέρες κι εβδομάδες αιχμαλωτισμένος απ’ την εικόνα που σ’ εκφράζει. Που αντιπολιτεύεται για λογαριασμό σου, χαϊδεύει τα ταπεινότερα των ενστίκτων σου, στις καλές στιγμές της δικαιώνει θέσεις ή και υποψίες σου, σε μετατρέπει σε παντοδύναμο, που μετά πιάνει το κινητό το τάμπλετ ή τον υπολογιστή και σε μετατρέπει σε δικαστή, ανακριτή, λογιστή, υβριστή, εραστή, των γνωστών αγνώστων της διπλανής πόρτας διαδικτυακής ή μη. Αλλά ο λογαριασμός που καταφθάνει, αφημένος στο σεμεδάκι που η μαμά ή γιαγιά έχει βάλει πάνω η κάτω ή δίπλα απ’ το «κουτί», άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων καρφωμένος στην οθόνη του υπολογιστή, και σε στριμώχνει στο τοίχο της οικονομικής αδυναμίας, έχει τη δική του επικοινωνιακή πολιτική. Είναι ο εχθρός που σου «μαυρίζει» την επικοινωνία, ενοχοποιεί τα είδωλά σου, ανατρέπει ως πραγματικότητα, κάθε ψευδαίσθηση που χτίζουν οι… χειραγωγιάτες της τηλεμάζας.

Στους καιρούς μας αυτό το μπες βγες απ’ την τεχνητή επικοινωνιακή, στην καθαυτό πραγματικότητα των καθημερινών αναγκών, το σπουδάζουν και το ασκούν οι μάγκες του μάρκετινγκ και του πολιτικού, σ’ όλο τον εξελιγμένο καταναλωτικά, καπιταλιστικά οργανωμένο κόσμο. Στην πολιτική όμως είναι βραχύβιο, έχει στενότερα περιθώρια κινήσεων, εμφιλοχωρούν στην κατάχρησή του τεράστιοι κίνδυνοι για τους χρήστες και αγεφύρωτες αντιφάσεις πνίγουν όλους όσοι παρασύρονται απ’ την επικοινωνιακή πολιτική και καμώνονται ότι μπορεί μ’ αυτήν να αντικαταστήσουν την παραγωγή πολιτικής σκέψης και δράσης.

Η κυβέρνηση των συριζανελίστας, κατά το πανελίστας, ατενίστας κι άλλες τέτοιες μηντιοκρατικές μπαλαφάρες, το τερμάτισε το παιχνιδάκι. Το έκαψε κυριολεκτικά στο χρόνο που μεσολάβησε απ’ τα λουλουδάτα πουκάμισα της βαρουφακειάδας ως τα κιτσάδικα μεγαλεία της συμφωνίας της λίμνης των Πρεσπών, όπου με εφηβικήν εικονογραφία, άκουγε το χαπιμπέρθεντεη, ο υπέργηρος κύριος Νίμιτς.

Αν ο λογαριασμός ενός δυσβάσταχτου ηλεκτρικού, νερού, σχολείου, νοσοκομείου κλπ. αδυνατεί να σε πείσει ότι είσαι «σορβάηβορ» και σε περιμένει κι έπαθλο άμα φας τους άλλους στη στροφή ενός παιχνιδιού, τότε η μαζική καταστροφή, η εμπλοκή σ’ έναν απ’ τους κύκλους της δαντικής κόλασης, τότε η χθόνια αίσθηση της νεμέσεως, της απάντησης δηλαδή στην ύβριν, καθιστά εξ ορισμού ανήθικη, απαράδεκτη, αποκαλυπτικά αηδιαστική, κάθε απόπειρα επικοινωνιακής διαχείρισης του δράματος που δεν περιγράφεται καν και δεν αντέχει να δείξει καμμιά εικόνα, των μαζικά αποτεφρωμένων ανθρώπων.

Δε θέλω εδώ να μολύνω το χώρο με τα τερτίπια, τις αυτοαθωώσεις, τις αυτοθωπείες, τις επικοινωνιακές κενολογίες και τις καινοτομίες που επιστράτευσαν τα φωτεινά μυαλά του αριστερού και δεξιού σκότους, για να πουλήσουν στην αγορά ως λίπασμα προσδοκιών μικροπολιτικής, ζεστές στάχτες… Το «Φώτα-κάμερες-πάμε» δεν αλλάζει το χρώμα του μαύρου, όπως δεν αλλάζει η κορνίζα το έργο και την υπογραφή του ζωγράφου. Κάθε επικοινωνιακό αριστούργημα που τιμολογείται με θάνατο, καταλήγει πλαστό γιατί απλώς είναι. Και στην πραγματική ανάγκη οι όμορφες κορνίζες όμορφα καίγονται ως καυσόξυλα εντυπώσεων.-