Το εύρος του ´Εβρου

Η υπόθεση στον Εβρο, που θα εξηγούσε πολλά πράγματα και θα ανακούφιζε πολλές πραγματικές ή και επιβεβλημένες αγωνίες, αν την αποκαλούσαμε αιχμαλωσία ελλήνων στρατιωτών, έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Διαφορετικού μήκους, βάρους και είδους από αυτό που οι έμποροι των εθνών σε συμπαιγνία με τους εμπόρους των εντυπώσεων έχουν ρίξει στο λάκκο των λεόντων, που λέγεται χειραγώγηση των μαζών.

Απ’ όλες τις αρετές της πολιτικής, της στρατηγικής και της τακτικής αντιμετώπισης κρίσεων, η κορυφαία είναι το timing. Δηλαδή, η χρονική στιγμή που επιλέγει κάποιος να αντιδράσει. Αυτές τις μέρες όπου κι αν κυκλοφορήσω, επισήμως ή ανεπισήμως, συναντώ από μικροπολιτικούς συνωμοσιολογικούς αποψάκηδες μέχρι εθνικοπατριωτικές μελούρες, φραπεδοτσαμπουκάδες και χεσμένα στα βρακιά τους στελέχια, που διαβάζουν το επεισόδιο με χρηματοπιστωτικές καμπύλες.

Είναι σα να κάθεσαι σε κερκίδα, προπονητής της ομάδας σου, και περιβάλλεσαι από αδικημένους ποδοσφαιριστές και προπονητές που η κακιά μοίρα δεν τους έκανε Μουρίνιο, να εκτινάξουν την ομάδα της γειτονιάς τους τουλάχιστον στους 4 του Τσάμπιονς Λίγκ. Οι άντρες ξαφνικά όλοι υπηρέτησαν στον Εβρο και οι γυναίκες κάνουν αναγωγές στο επίπεδο της στρατιωτικής παρενόχλησης. Κι έτσι, όπως από τη Μεταπολίτευση ως τα σήμερα, κατά περίσταση γεμίζουμε σεισμολόγους, συνταγματολόγους και ειδικούς στους ψεκασμούς, τώρα γεμίσαμε ξαφνικά με συνοριολόγους, εθνολόγους και κυρίως ένα μάτσο στρατοδίκες, σε μια διαρκή ανέξοδη και αποπροσανατολιστική ΕΔΕ. Για να μη μιλήσω για το χειρότερο είδος, που είναι οι σπουδαρχίδες γνώστες της τουρκικής δικονομίας, και δη της στρατιωτικής ποινικής διαδικασίας που την έμαθαν με πέντε γκουγκλαρίσματα.

Αυτή η ατμόσφαιρα, γι’ αυτό το συνοριακό επεισόδιο, σε αυτό το χρονικό και γεωστρατηγικό σημείο-τοπίο, είναι ταυτόχρονα και ευθύνη και λάθος της κυβέρνησης και του επικοινωνιακού της επιτελείου, που είδε να χαλάει η ατζέντα NOVARTIS – αξιολόγηση – αναγκαστικός ανασχηματισμός με άρωμα Κουβέλη, και αιφνιδιάστηκε. Σχεδόν μια βδομάδα μετά, αυτό το έργο είναι που δεν μπορεί να συνεχιστεί, γιατί η επικίνδυνη χύτρα ταχύτητος των ελληνοτουρκικών σχέσεων σφυρίζει επικίνδυνα στην αμερικανο-ευρω-νατοϊκή κουζίνα.

Το περιστατικό είναι σύνηθες, αλλά όχι τυπικό. Απρόβλεπτο σε ένταση, αλλά καθόλου μη αναμενόμενο, το χρόνο τον επέλεξαν οι Τούρκοι κι ενδεχομένως και τον τρόπο. Το κομμάτι της ελληνικής υπαιτιότητας και να υπάρχει, οφείλει να μην είναι ευρείας κατανάλωσης, να μη γίνει λαϊκισμός της λεπτομέρειας. Κουβέντες για παζάρια και σουλτάνους μόνο να βλάψουν μπορούν την πρωταρχική στόχευση, που είναι να επιστρέψουν ο αξιωματικός και ο υπαξιωματικός, και το κατά δυνατόν συντομότερα, και άθικτοι όχι μόνον αυτοί, αλλά και εμείς, όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας.

Όταν δύο στρατοί νατοϊκών κρατών σε συνοριακή γραμμή, είτε πάνω στο θρυλικό ποτάμι, είτε στις θάλασσες και στον αέρα, είναι εξ ορισμού αντιμέτωποι, και ταυτόχρονα αγχόνες στήνονται για τους λαούς απ’ τη Βαλτική ως το Νείλο κι απ’ το Μαρακές ως την Καμπούλ, από ενεργειακούς κολοσσούς και χρηματοπιστωτικές συμμαχίες πολυεθνικών, τότε κανένας αξιωματικός και υπαξιωματικός δεν γλιτώνει από την άθλια μοίρα να μετατρέπεται σε λάφυρο, πριν καν ανάψει φυτίλι πραγματικού πολέμου.

Για να τ’ αποφύγει κανείς χρειάζεται το ήθος του πατριωτισμού της επιστολής του Ζαχαριάδη. Αλλά επειδή αυτά είναι ψιλά γράμματα για ευρωλάγνους αριστερούς ή τάχα μου ασυνείδητα φασιστοειδή, ας είμαστε νηφάλια διευκρινιστικοί, όχι απλώς όσο μας παίρνει αλλά και εκεί που δεν μας παίρνει.

Οι δυο αξιωματικοί πρέπει να θεωρηθούν πρώτος στόχος ανάκτησης, σαν να είμαστε εμείς ο λαός στη θέση τους, χωρίς αυτό να θεωρείται ηρωισμός και δίχως να επιδεικνύεται. Να κρατήσουμε την υπομονή ως σχεδιαστική και καλά εκτελεσμένη διαδικασία, γιατί θα πάρει χρόνο και δεν εξαρτάται μόνον από μας. Να είμαστε σε εγρήγορση, γιατί αυτό είναι ένα απ’ τα πολλά που θα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε απέναντι σε μια Τουρκία που θα κλιμακώσει τις διεκδικήσεις τους.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, φρεγάτες κι άλλα πλοί ,ελληνικά και τούρκικα, παίρνουν θέσεις περί το Καστελόριζο. Πριν από κάθε δράση και κάθε σχόλιο, ευχή και κατάρα, η απομάκρυνση από τη λέξη “ευκαιρία”. Όποιος αντιμετωπίζει ένα τέτοιο ζήτημα ως ευκαιρία για κάτι άλλο, έξω απ’ αυτό που είναι, δεν καταντάει απλός οπορτουνιστής, αλλά εύκολο θύμα, όσο κι εύκολος θύτης.

Λιάνα Κανέλλη