Ηφαιστειακή έκρηξη ναυτίας

Χάζευα μια φωτογραφία από την πλατεία Συντάγματος, τότε που οι… «αγανακτισμένοι» αμπαλάρονταν σε προϊόν άμεσης κατανάλωσης και πλάσαραν το κουαρτέτο Βαρουφάκης-Καζάκης-Κατρούγκαλος-Τσακαλώτος, ως αμεσοδημοκρατική απάντηση στη φριχτή τρόικα. Αντιπαραβαλλόμενη με την πρόσφατη του τελευταίου, να βαράει το καμπανάκι στη Γουώλ Στρήτ, κατακλύσθηκα από εκείνο το εμετικό χθόνιο αίσθημα αντίληψης του χρόνου που κυλάει ιλιγγιωδώς. Η φθορά, ακόμη και των εντυπώσεων, είναι στ’ αλήθεια πυροκροτητής σε μια βόμβα ναυτίας, που δεν θεραπεύεται με τα πλασέμπο χαπάκια-φαρμακερά σχόλια στο διαδίκτυο. Ακόμα και τα ταπεινότερα των πολιτικών ενστίκτων, που αφοδεύονται σαν ακρίδες στο πεδίο του ορθολογισμού, υποχωρούν μπροστά στην απτή εικονική απόδειξη ότι οι οπορτουνίστικες ψήφοι είναι πολλαπλάσιες των δεδηλωμένων οπορτουνιστών. Άλλωστε σε κανένα μυθιστόρημα, σε κανένα αφήγημα, ακόμα και της πιο σχοινοβατικής εκφοράς πολιτικού λόγου, δεν πουλήθηκε τόσο εύκολα η ανθρώπινη αρκούδα στο τσίρκο του τρόμου των αγορών. Νομιμοποιούμαι να υποθέσω πως ο κύριος Ευκλείδης – του εύκολου κλέους ή του εύκολου κλειδιού ή του ευ γενικώς, ουδεμία σημασία έχει – απέφυγε να σηκωθεί στις μύτες, για να μη λιποθυμήσει η χρηματιστηριακή αρένα απ’ το καθόλου αμήχανο χαμόγελο ικανοποίησης που μας χάρισε ο αρκουδιάρης που τον προσκάλεσε κι έπαιξε το ντέφι.

Υπάρχει εκείνη η παροιμία που θέλει να καταλαβαίνεις το λιοντάρι από τα νύχια του, αλλά όποιος την επικαλείται, συνήθως αντιλαμβάνεται με δραματική καθυστέρηση ότι το προαπαιτούμενο είναι να νοιώσεις τα νύχια στο πετσί σου κι όχι απλώς να τα δεις. Γιατί αλλιώς, κάποιος θα είχε παρατηρήσει πως στο αγανακτισμένο τραπεζάκι της τότε πλατείας, ο μανδηλάκιας νυν και αεί μέντορας των αχτσιολογούντων ντελάληδων, μίλαγε κατακαλόκαιρο, με κατεβασμένα μανίκια, με μανικετόκουμπα στο χωρίς γραβάτα πουκάμισο, και καλούσε τον κόσμο να κρεμαστεί μόνος του, πλασάροντας την εργατική αυτοκτονία ως δωρεάν εισιτήριο για την κόλαση του παραδείσου.

Κι εκεί που σερφάριζα για να ξεφύγω από την απελπισμένη απόπειρα του προέδρου της δημοκρατίας να μας πείσει ότι τελικώς δεν έγινε Ιφιγένεια απέναντι στον Αγαμέμνονα Ερντογάν, κι ότι κατάφερε να κρυφτεί καλά στο Δούρειο Ίππο του κυρίου Κοτζιά, πετυχαίνω μια «είδηση» που μ’ αποτέλειωσε. Διαβάζω στη διαδικτυακή ναυαρχίδα νεότευκτου μοδέρνου μηντιάρχη ότι  η Σαντορίνη είναι το πρώτο σημείο στον κόσμο που υπέστη την καταστροφή από την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης, μόλις το Δεκέμβρη του 1917! Το…πόνημα είναι αναπαραγωγή κειμένου σαντορινιού γραφέως, άρα και αυτόπτου ερμηνευτή της Ιστορίας. Όταν τέλειωσα την ανάγνωση του σκεπτικού αυτής της τρομακτικής ηφαιστειακής αποκάλυψης, είχα πεισθεί ότι τα μνημόνια, όχι απλώς δεν είναι εγκληματικά καπιταλιστικά εργαλεία, αλλά αντιθέτως είναι τουλάχιστον τρία, μπορεί και τέσσερα, Απόκρυφα Ευαγγέλια, που εξασφαλίζουν την οριστική σωτηρία μας.

Η αθεόφοβη λοιπόν, κατά το πόνημα, Οκτωβριανή, μαθεύτηκε στο νησί το Δεκέμβρη του 1917. Οι παραγωγοί του περίφημου Σαντορινιού κρασιού, φτώχυναν μέσα σε λίγες μέρες. Γιατί το σύνολο σχεδόν της παραγωγής τους το διέθεταν στη Ρωσία για να καταναλώνεται με εντολή του Τσάρου, ως οίνος της μεταλαβιάς στις εκκλησίες. Ο Τσάρος έπεσε, η θεία κοινωνία μετά σαντορινιού οίνου εξέλειπε, τόμπολα η οικονομία της νήσου, η οποία και αναγκάστηκε να στραφεί στα πομοντόρια και τις δυτικές αγορές για να επιζήσει… Οπότε πάτα Τσακαλώτο το κουδούνι, το κουμπί, στην ανάγκη και το παιδί,  μπας και δούμε, 100 χρόνια μετά, χαΐρι σε δύση κι ανατολή.