Και τώρα στη Λέρο τι κάνουμε;

Ξύπνησε το κτήνος μέσα μου κι άρχισε πρώτα να θυμάται κι ύστερα να βρυχάται. Πάνε πολλά χρόνια που είχα δημοσιογραφικά ασχοληθεί με το κρατικό όνειδος του ψυχιατρείου της Λέρου. Τώρα ήρθε το αποτρόπαιο και στο κεφάλι μου ουρλιάζει η φράση απ’ την απολογία των “γεννητόρων” των άτυχων παιδιών “σταματούσαμε μόνον όταν άρχιζαν να κλαίνε, το απολαμβάναμε…” . Δεν μπορώ να τους πω γονείς, γιατί τους αποκλείει και η χειρότερη μορφή παιδοκτονίας, ακόμη κι από τη Μήδεια που τα πνίξε στον ύπνο τους. Εδώ μιλάμε για βασανιστήριο σε όλα τους τα παιδιά απ’ το πιο άρρωστο είδος ανθρώπου στο πιο άρρωστο είδος κράτους.

Δεν σκοπεύω να πιέσω το νου μου να χωρέσει το… αχώρεστο! Μπορώ όμως να εκλογικεύσω το θυμικό μου, να ζέψω το κτήνος που ξύπνησε μέσα μου κι αποζητά απίστευτες τιμωρίες και ν’ αρχίσω να απαιτώ να παρθούν κεφάλια. Μπαίνω στη θέση όσων δεν αδιαφόρησαν, δεν το γράψαν στα αποτέτοια τους το δράμα και συνάντησαν …Τι; Τι στο διάολο συνάντησαν; Τον εισαγγελέα, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες ( ε ποιο νοσοκομείο;) που περιέλθαψαν το κορίτσι, τους ειδικούς που περιέλθαψαν το τυπικά ενήλικο πρωτότοκο παιδί με τις διαταραχές του νου, τους γείτονες, τους συναδέλφους των τεράτων, τους συγγενείς;

Αυτή η θεία κι αυτός ο θείος, που αποπειράθηκαν να ξεκολλήσουν τα παιδιά από τα νύχια των οικογενειακών βρυκολάκων που τους ρουφούσαν την παιδική ζωή, κι ίσως όλη τους τη ζωή, σταγόνα- σταγόνα, πώς κρατήθηκαν και δεν έπιασαν από το λαιμό κάθε αποκτηνωμένο ” αρμόδιο” που τους ζητούσε αποδείξεις, χωρίς να τους ακούει, όταν προσπαθούσαν να εξηγήσουν ότι ήξεραν και ένιωθαν αυτό που κανένας από μας, κυριολεκτικά κανένας, δεν μπορεί, ακόμη κι αν θέλει, να καταλάβει.

Η αναζήτηση ευθυνών  – προς τιμή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου – έγινε κατά την ταπεινή μου κρίση η πιο πολιτική πράξη των ημερών κι ας είναι μεμονωμένο το περιστατικό, κι ας παίζεται το σκοπιανό και το μνημονιακό και το ελληνοτουρκικό με δήθεν αταξικούς όρους, ως κρίσιμο και ιστορικό παιχνίδι του καιρού μας. Γιατί η φρίκη της Λέρου, και κυρίως η αθλιότητα της αντίδρασης του κατά κράτος και νόμο, κατά πολιτική επιλογή και κουλτούρα,  κατά πολιτισμική θεώρηση αρμοδίων και υπεύθυνων για τη λειτουργία της κοινωνίας, ενώ μοιάζει μεμονωμένο περιστατικό είναι ταυτοχρόνα, λόγω μεγέθους του αποτρόπαιου,  υπόδειγματικό και τροχιοδεικτικό για την απάντηση στο ερώτημα: και τώρα τί κάνουμε;
Αν αυτό δεν απαντηθεί, τα παιδιά -θύματα θα τα χουμε βιάσει και σκοτώσει όλοι μας….

Λιάνα Κανέλλη