Κι ύστερα ήρθαν οι Μέδουσες

Λίγες μέρες με την πετονιά στο χέρι κι ύστερα η ψαροφαγία, η παρέα, τα μικροπαίδια αλλά κι οι γέροι, όσοι απολεπίζουν την κούραση με τις άλλες χάρες της θάλασσας, έξω απ’ το αντηλιακό με γεύση καρύδας και την ποζάτη αδράνεια, η… αποκοτιά των διακοπών μετά από τρία χρόνια, ήρθε κι έσπασε τους κόμπους μου στο κορμί και το μυαλό. Ευτυχώς, γιατί αυτό το φετινό καλοκαίρι δεν το άντεξαν πολλοί δικοί μου αγαπημένοι άνθρωποι. ΄Ηρθαν σαν ευλογημένα κόλλυβα αντοχής, κάτι κόκκοι άμμου, δυό λέπια κι η μυρουδιά της θάλασσας στους φελλούς και στ’ άπλυτα ρούχα της βάρκας, για να βοηθήσουν να πενθήσω, να συλλυπηθώ, να συλλογιστώ τις δικές μου απώλειες, όπως συμβαίνει θαρρώ σ’ όλους όσοι παρίστανται φυσικά ή νοερά σε κηδείες προσφιλών.

Είναι κι εκείνη η ρημάδα η φράση στην εξόδιο ψαλμωδία, που σε θέλει παρηγορητικά ν’ ακούς πως αυτός που έχασες απέδρασε σε τόπο χλοερό, ένθα απέδρα πάσα λύπη, πόνος ή στεναγμός… Σάματις το τελευταίο ταξίδι, μακριά απ’ τους ζωντανούς με το ζεστό σώμα κι όλη τη θάλασσα της γης στα δάκρυά μας αποθησαυρισμένη, να είναι σα φευγιό σε διακοπές αιώνιες. Η αλληλουχία απομείωσε τις τύψεις μου για τις διακοπές στο όριο της οργής. Άκουσα αστικές ειρωνείες και δραματουργικές κορώνες περί την έννοια διακοπές στο κοινοβούλιο (έχεις νεύρα, πολλά νεύρα, ο ένας, έχεις ανάγκη από διακοπές ο άλλος) και μού ’ρθε ναυτία. Στον κολοφώνα της αντιλαϊκής καπιταλιστικής κρίσης, το ιερό ανθρώπινο δικαίωμα σε θερινή ανάπαυλα, ξεφτιλίστηκε σε ανταλλακτικό προνόμιο, για να μην ακουστεί το βουβό προσώρας κύμα, όσων δεν μπορούν να το ασκήσουν, κι είναι πολλοί, ίσως οι περισσότεροι.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέδουσες… Και στη θάλασσα και στη Βουλή. Προφανώς ως κονδύλιο υπεράσπισης των λουομένων, πλήγμα στη βαριά βιομηχανία του τουρισμού, λαϊκίστικη προσφορά στους τοπικούς παραδείσους επειδή οι παραθεριστές ψηφοφόροι μπορεί και να τις θυμηθούν, εφ’ όσον τα κατάφεραν να φτάσουν σε μια παραλία, μπροστά στην επικείμενη κάλπη. Στο γέρμα του καλοκαιριού, ανάμεσα στα φιδόμαλλα του αποτρόπαιου προσώπου της μέδουσας-εξουσίας, απλώνονται με νόμο του κράτους παρακαλώ, δίχτυα για τις Μέδουσες όπως για την Παιδεία, την Υγεία, την Εφορία, ίσως και για την πιο βαριά χτυπημένη απ’ την ανεργία Ευφορία των πολιτών. Και μαζί τους κι εκείνα, τα πιο ύπουλα δίχτυα προστασίας των αφεντικών, με την αποδοχή της μισής σωτήριας τροπολογίας του ΚΚΕ για τους απλήρωτους εργαζόμενους, που έγινε δεκτή απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία μόνο εξασφαλίζοντάς τους την ατιμωρησία.

Θυμήθηκα τον πατέρα μου. Που δεν κατάφερε ποτέ του να κάνει διακοπές ψαρεύοντας με μια βαρκούλα και να διαβάσει μυθολογία, στην αγωνία της επιβίωσης και της «συντάξεως δικηγόρου» που ντρεπόταν μετά από σαρανταπέντε χρόνια δουλειάς να ομολογεί ότι δεν του φτάνει. Κι αυτό προ μνημονίων. Κι όταν πια εμείς μπορούσαμε να τσοντάρουμε στα όνειρά του, το λάδι του είχε σωθεί. Αν ζούσε θα τον είχα μαζί μου στη βάρκα, να του λέω πως ένας μικρός Περσέας έπιασε μια μέδουσα πέντε κιλά, έγινε βάιραλ στο διαδίκτυο, χωρίς βοήθεια απ’ την Αθηνά , μήτε απ’ την Αθήνα. Δεν πέτρωσε, δε χρειάστηκε νόμο-φόβο, γιατί δεν πήγε σαν πελάτης στη θάλασσα. Πήγε σαν πιτσιρικάς, να παίξει με το καλοκαίρι της, αψηφώντας το ασπόνδυλο σκυφόζωο κνιδόζωο, που ενδημεί σ’ όλες τις θάλασσες της γης, και τις δικές μας. Ίσως γιατί η θάλασσα του ψιθύρισε πως απ’ τις γοργόνες τις τρείς, οι άλλες δυο Σθενώ και Ευρυάλη, η Μέδουσα ήταν η μόνη θνητή. Κι απ’ το κομμένο της κεφάλι γεννήθηκε ο Πήγασος. Εκεί θα σταματούσα. Για να μην φτάσω ως την πολιτική της ρίζας της λέξης. Γιατί θα ήτο ριζοσπαστικόν πατέρα!  Και η Ευρωπαϊκή Ένωση έστειλε εγκύκλιο και λεφτά για να μη ριζοσπαστικοποιηθούν τα παιδιά. Οπότε είναι κομματάκι επικίνδυνο να πιάνει μόνο του ένα παιδί την ουσιαστικοποιημένη μετοχή του ενεστώτα θηλυκού γένους του ρήματος Μέδω που σημαίνει Κυβερνώ…